🔸 به نظر نویسنده، ویتنام مانند اوکراین هیچ اتحاد امنیتی با هیچ قدرت بزرگ یا یک شبکه ائتلاف نظامی ندارد. این سیاست خارجی غیرمتعهد مانند اوکراین، می‌تواند زمینه توسعه‌طلبی پکن نسبت به هانوی را فراهم کند. این کشور به طور فزاینده از سوی چین به دلیل اختلافات ارضی در حوزه دریای چین جنوبی تحت فشار است و این اختلافات به منازعات کوتاه و موقت دریایی نیز منجر شده است.
🔸 علاوه بر این، به مانند تصرف کریمه توسط روسیه در ۲۰۱۴ چین نیز بخشی از جزایر پاراسل را در ۱۹۷۴ تصرف کرده و هم‌چنان از بازگرداندن آن به ویتنام خودداری می‌کند. هم‌چنین از ۱۹۸۸ با ساخت جزایر مصنوعی در محدوده ارضی ویتنام در دریای چین جنوبی، نیروهای نظامی بیشتری را در آنجا مستقر کرده است.
🔸 گارد ساحلی چین بارها در مناطق مورد مناقشه نیروهای ویتنام را وادار به عقب‌نشینی کرده‌اند. در مرز ویتنام نیز تأسیس دو پایگاه موشکی و هم‌چنین استقرار بالگردها در آن‌ها، نگرانی‌ها را افزایش داده است. چین مزیت‌های نظامی گسترده‌ای نسبت به ویتنام دارد، از موشک‌های بالستیک و کروز، بمب افکن‌ها، هواپیماهای جنگنده تا زیردریایی‌ها و ناوهای جنگی.
✅ نویسنده گمان دارد، حمله چین به ویتنام، محتمل‌تر از حمله به تایوان است. در حالی که چین موجودیت سیاسی ویتنام را انکار نکرده ولی برای تایوان موجودیت سیاسی قائل نیست. با توجه به تأکید بر حفظ تمامیت ارضی کشورها به عنوان یکی از اصول سیاست خارجی چین، به نظر می‌رسد پکن انگیزه بیشتری برای الحاق تایوان داشته باشد تا حمله به ویتنام.
