اسرائیل چگونه به حملات ایران پاسخ خواهد داد؟

ایران مجموعه‌ای از دشمنان منطقه‌ای اسرائیل از جمله حماس و حزب‌الله را تسلیح و تأمین مالی کرده و آموزش می‌دهد. رهبران اسرائیل برای درگیری با حزب‌الله آماده می‌شوند و برخی حتی آن را اجتناب‌ناپذیر می‌دانند. ایران همچنین از حوثی‌های یمن حمایت می‌کند که به کشتی‌های بین‌المللی به نام حمله به اسرائیل حمله‌ور می‌شوند. جای تعجب نیست که رهبران اسرائیل معتقدند توقف نفوذ ایران در منطقه شاید اولویت اصلی این کشور باشد. افزون بر این، اسرائیل همیشه بر این باور بوده است که تقدس بازدارندگی آن برای بقای دولت و امنیت شهروندانش حیاتی است. بارها و بارها، اسرائیل به هر حمله‌ای که بر مبنای اساسی‌ترین منطق تئوری بازدارندگی هدایت می‌شود، پاسخ داده است: وقتی کسی به شما ضربه می‌زند، اگر می خواهید مطمئن شوید که دیگر این کار را نخواهد کرد، ۱۰ برابر بیشتر به او ضربه می زنید. ۷ اکتبر تعهد اسرائیل به این رویکرد را احیا کرد، پس از سال‌ها که این کشور به اندازه کافی احساس امنیت می‌کرد تا بتواند برخی از ضربات خود را برای جلب حمایت بین‌المللی بیشتر کند. علیرغم شکست فاحش حمله ایران، اسرائیل ممکن است همچنان احساس کند که باید در جایی به ایران ضربه بزند تا نشان دهد که خود هرگز از واکنش برای بازگرداندن قدرت بازدارندگی خود منصرف نخواهد شد. با این حال، شکست حمله ایران باعث می‌شود چنین واکنشی از سوی اسرائیل کمتر شود و اسرائیل و ارتش آن هم اکنون دستشان پر است. جنگ با حماس ادامه دارد و اسرائیل به رغم مقاومت گسترده بین‌المللی، از جمله واشنگتن، اعلام کرده است که قصد دارد رفح را پاکسازی کند. در نتیجه جنگ، شهرت بین‌المللی اسرائیل به شدت کاهش یافته، حمایت از ایالات متحده کاهش یافته است و نزدیکی اسرائیل با کشورهای عربی خلیج فارس متوقف شده است. اسرائیلی‌های معمولی به‌طور قابل‌توجهی می‌خواهند به زندگی عادی‌تری بازگردند، و اقتصاد اسرائیل هم از جنگ و هم از بسیج گسترده نیروهای ذخیره ضربه بزرگی خورده است. در حال حاضر، ارتش اسرائیل و بیشتر دولت اسرائیل به دنبال حل‌کردن مشکلات نظامی هستند، نه گسترش آن‌ها. ملاحظات فنی نظامی نیز وجود دارد. یک نکته کوچک اما مهم، سهم اردن در تمام این موارد است. نیروی هوایی سلطنتی اردن نه‌تنها با سرنگونی پهپادها و موشک‌های کروز ایرانی که از خاک اردن عبور می‌کردند، از اسرائیل حمایت کرد، بلکه طبق گزارش‌ها، حریم هوایی اردن را به روی جنگنده‌های اسرائیلی برای انجام همین کار باز کرد. اگرچه هر کشوری که به خود احترام می‌گذارد، اولی را انجام می‌داد، دومی استثنایی بود. احتمالاً اسرائیلی‌ها آن را فراموش نخواهند کرد – مطمئناً نباید فراموش کنند. اسرائیل باید از انجام حملاتی که حریم هوایی اردن را نقض می‌کند، ممتنع باشد – و همین دیدگاه را نسبت به حریم هوایی عربستان سعودی از ترس تضعیف بیشتر عادی‌سازی مورد نظرش با ریاض دارد. این تنها یک مسیر سوریه-عراق یا ترکیه-عراق را برای هواپیماها و موشک‌های اسرائیلی برای حمله به اهداف ایرانی باقی می‌گذارد که هیچ کدام ایده‌آل نیستند. آن‌ها برای بسیاری از اهداف کلیدی ایران نسبت به پروازهای اردن و عربستان سعودی طولانی‌تر هستند. ترکیه یکی از متحدان ناتو است که از دفاع هوایی قدرتمند خود برخوردار است. هنوز تجهیزات دفاع هوایی و هوایی روسیه در سوریه وجود دارد. اسرائیل دارای پنج زیردریایی ساخت آلمان است که قادر به شلیک موشک‌های کروز هستند. این زیردریایی‌ها را می‌توان در اقیانوس هند مستقر کرد، جایی که موشک‌هایشان فقط بر فراز آب‌های بین‌المللی و خود ایران پرواز می‌کنند. اما آنها تنها پنج زیردریایی را با تعداد محدودی موشک کروز در اختیار دارند. هیچ کدام از اینها مانع از حمله متقابل اسرائیل به ایران در حال حاضر یا در آینده نیست، اما قطعاً آن را پیچیده می‌کند. این امر نشان می‌دهد که اسرائیل ممکن است به احتمال بیشتری به هدف قراردادن پرسنل و دارایی‌های نظامی ایران در سوریه و لبنان، و احتمالاً عراق و یمن، در آینده بازگردد. به عبارت دیگر، اسرائیل با حمله ایران منصرف نخواهد شد، اما احتمالاً توسط آن نیز تحریک نخواهد شد. در نهایت، موضع آمریکا ساده است. ایالات متحده می‌خواهد از یک جنگ منطقه‌ای که می‌تواند نیروهای آمریکایی را به سمت خود بکشاند، بازارهای بین‌المللی را متلاطم کند و موقعیت متحدان عرب واشنگتن را پیچیده‌تر کند، اجتناب ورزد. این کشور می‌خواهد از اسرائیل محافظت کند، اما همچنین از اسرائیل می‌خواهد که عملیات خود را در غزه به پایان برساند. بزرگ‌ترین نفس‌های از سر آسودگی احتمالاً از آن آنهایی بود که در طول شب حمله در اتاق موقعیت کاخ سفید حضور داشتند، با این باور که نه اسرائیل و نه ایران احتمالاً کارهای بیشتری انجام نمی‌دهند.با این وجود، اگرچه ایران و اسرائیل دلایل محکمی برای کاهش تنش دارند، سیاست در هر دو کشور آشفته است و ترس و عدم اطمینان در حال