در سیاست باید عمق شرایط و پیامدها را تحلیل کرد ولاغیر

این روزها یکی از مسایل پربحث در سطح تخصصی و حتی عمومی جامعه جستجو برای پاسخ به سوالی ست که واکنش جمهوری اسلامی نسبت به اقدامات تروریستی اسراییل بویژه حمله به کنسولگری ایران در دمشق چه خواهد بود؟ این موضوع آنقدر گسترش تحلیلی پیدا کرده است که هر فردی از هر سطح نگرشی و انگیزشی سعی دارد به آن پاسخ بدهد.

حال آنکه واقعیت این است که ماجرای پاسخ یا عدم پاسخ ایران به این واقعه سطوح اثرگذاری خود را خواهد داشت.

بهرحال اگر دوگانه مفروض پاسخ و عدم پاسخ را پایه و اساس تحلیل قرار دهیم با تاکید در ذیل دو مفروض ذکر شده شاخص هایی از تهدید و چالش وجود دارند که ناظر بر دو نوع نگرش واکنش و عدم واکنش می باشند. از این رو توجه و لحاظ کردن آنها پیش از هرگونه تحلیلی ضرورت دارد.

در ارتباط با مفروض اول باید گفت پاسخگویی و هرگونه شتابزدگی در این باره می تواند هزینه های فراوان و سنگین تری را برای ایران به همراه داشته باشد و این پتانسیل را دارد که شرایط را برای شکل گیری یک ائتلاف بین المللی جهت مقابله با ایران را شکل دهد. نمونه آنچه در این باره می توان به آن اشاره کرد واکنش ضد ایرانی اعضای غربی شورای امنیت سازمان ملل متحد به قضیه حمله به کنسولگری می باشد که به درخواست ایران تشکیل شده بود که نتیجه معکوس داد. از سوی دیگر نباید فراموش کرد که محتمل است این قبیل اقدامات صهیونیست ها یک فریب راهبردی برای کشاندن ایران به منازعه ای بین المللی با حمایت غربی ها باشد.

مفروض دوم عدم پاسخگویی ایران و استیصال در دو راهی انتخاب میان اقدام کردن یا اقدام نکردن می باشد که پیامدهای دیگری را برای تهران به همراه خواهد داشت. بطوریکه موکول کردن انتقام و حق اقدام متقابل به آینده موجب دلسردی داخلی و یاس همراهان منطقه ای ایران خواهد شد. به عبارت بهتر عدم واکنش ایران شرایط را هم برای حکمرانی داخلی سخت خواهد کرد و هم به وضعیت جریانات منطقه ای همسو با ایران ضربه خواهد زد.

کوتاه سخن اینکه ذکر موارد بیان شده در این یادداشت صرفاً به معنای لحاظ کردن مبادی و سطوح تحلیل جهت حصول به پاسخ سوال ابتدایی مطرح شده می باشد که هر فردی در مقام تحلیل باید آنها را مدنظر قرار دهد تا به یک جمع بندی تحلیلی مطابق با واقعیات و تحمیلات برسد.