خبر اخراج 2 کارمند سفارت ایران از آلمان در ذیل اعتراض به حکم اعدام سرکرده گروهک تروریستی تندر را باید با یک رویکرد صریح و روشن سیاسی تحلیل کرد. در واقع در معنای دقیق و مستقیم آن باید این اتفاق را یک منازعه سیاسی – دیپلماتیک در سطح دولت ها دید که آتش آن را برلین روشن کرده است.
با این حال آنچه در این باره باید بطور ویژه بدان پرداخت انتظار واکنش متقابل و رفتار مشابه از سوی تهران به این اقدام غیردیپلماتیک برلین می باشد. اگرچه این انتظار بجا بوده و زیاده از حق نیست اما متاسفانه آنچه در این عرصه از دیروز بعد از انتشار خبر اخراج دو کارمند سفارت کشورمان در آلمان شاهد آن بوده ایم خلاف انتظار بوده و تا این لحظه شاهد هیچ گونه واکنش در خور و انقلابی از سوی وزارت امور خارجه نبوده ایم. پرسش اصلی اینجاست که آیا مدیران و متولیان امور دیپلماتیک در وزارت امور خارجه قائل به اصل واکنش مطلوب و مشابه هستند یا خیر؟ و آیا اصلاً مدیران وزارت امور خارجه پاسخی برای این مطالبه ما دارند یا خیر؟
واقعیت امر این است که این اقدام غیر دیپلماتیک آلمان نه تنها به معنای آغاز نوعی تنش در عرصه مذکور به شمار می آید بلکه عملاً به معنای مداخله در امور داخلی ایران نیز به شمار می آید. از سوی دیگر نیز نباید فراموش کرد عدم پاسخ مناسب به این اتفاق از سوی تهران نه تنها آلمان بلکه دیگر کشورهای اروپایی را متهور خواهد ساخت تا در جهت مخالفت و دشمنی با ایران به رفتار مشابه دست یازنند و حتی بی پرواتر باشند و بی ملاحظه تر گردند.
به همین رو و بواسطه این برآیندها از اتفاق مذکور می باشد که انتظاراین بوده و هست که در راستای پاسخ صریح دیپلماتیک و بدون تعلل ایران به بی ملاحظگی دیپلماتیک آلمان براساس برآوردها صورت بگیرد و هیچ گونه اغماضی در این باره لحاظ نگردد. چونکه همانگونه تعلل و تأخیر و حتی مدارا با این اتفاق پیامدهای را بدنبال خواهد داشت، اقدام صریح در این باره ناظر به نتایج و آثار و پیامدهایی خواهد بود و زمینه را برای تکرار اینگونه اتفاقات باز نخواهد گذاشت. بنابراین وزارت خارجه کشورمان در راستای واکنش مناسب به این مسئله نه تنها باید نگاه تبیینی داشته باشد بلکه باید رویکرد برآیندی را نیز لحاظ کند.
