حنجره‌ای هنوز این چنین در جمهوری اسلامی ایران، فریاد به عادی‌نمایی ا.س.را.ئ.یل بلند نکرده و منبر نماز جمعه‌ای هنوز این‌گونه ملوّث به نام اسرائیل نشده.
ظهر جمعه‌ای که عبدالحمید داشت خطبه صلحیه برای فلسطینیان قرائت می‌کرد، خطبای فلسطینی سلاح در دست فریاد الجهاد سر می‌دادند. بعد سه‌ربع قرن از پس جنگ‌ها و کشتارها و تجاوزها، عبدالحمید درست وقتی فرمولی جدید برای بحران فلسطین کشف کرده که مادران کشته‌های جنین، هنوز لَخت جگرهایشان را دفن نکرده بودند و صورت‌هایشان چون کفن‌های عزیزانشان خیس بود؛ عجب تقارنی.
شما اگر به ادعای خودتان پولی هم از کشورهای عرب منطقه نستانده باشید اما فرکانس مواضع‌تان دقیق روی موج سعودی و امارات و بحرین است. حیا نکنید و بی‌واهمه، عملیات جمعه شب بیت‌المقدس توسط “شیر شرزه شهید خیر|ی علق|م” چون سعودی و امارات و بحرین محکوم کنید و عرضه بدارید که: “جوانک خام تحت تاثیر القائات افراط‌گرایانه دست به سلاح برده و جان مشتی شهروند یهودی را به ناحق ستانده و صلح را در فلسطین به خطر انداخته”.
پیام صادره از مسجد مکی زاهدان در جمعه، شنبه در تل‌آویو واصل شد و عبدالحمید هم در انتهای لیست سیاه خائنان به فلسطین جایی برای خودش دست و پا کرد اما خیالی نیست. بسیار بسیار بیشتر از موهای ریش و سر عبدالحمید، مرد و زن و جوان و نوجوان اهل‌سنت فلسطینی، پیش روی ص.هیو.نیس.ت‌های تا بن دندان مسلح، دندان می‌فشارند و مشت گره می‌کنند و به عقبه‌ی س.پ.اه دشمن خیره شده‌اند صدای صلح‌طلبی پیش‌روی ا.س.رائی.ل را آروغ‌های روشنفکری می‌داند. یک تار موی خونین ش.ه.دای فلسطینی را با هزاران هزار عبدالحمید واداده قیاس نتوان کرد.
روح ش.ه.ید نزار بنات شاد که فریادش هنوز طنین‌انداز است که صه/یو/نیست می‌تواند یهودی یا مسیحی یا مسلمان باشد و من اضافه می‌کنم که آری؛ صهیو/نیس/ت می‌تواند سنی یا شیعه هم باشد.
