یکی از تاکتیک‌های براندازان و تجزیه‌طلبان در اغتشاشات اخیر برای به خیابان آوردن مردم، کپی‌برداری از اقدامات انقلابیون دهه ۵۰ است. اما آنچه عیان است است که این کپی‌برداری شبیه کاریکاتورهای طنز دهه ۶۰ است؛ بدنی لاغر و کله‌هایی بزرگ. در رسانه‌های‌شان از اعتصاب سراسری صحبت می‌کنند و خودشان هم بقول مراد بیگ در فیلم روزی روزگاری باور کرده‌اند که این دروغ‌هایی که می‌گویند راست است.
اما چرا امام خمینی(ره) با نبود رسانه‌هایی به عریض و طویلی رسانه‌های بن‌سلمان و ملکه موفق شد انقلاب کند ولی مصی علینژادها، اسماعیلیون‌ها و ربع پهلوی‌ها با پول‌های بادآورده بن‌سلمان و عمو سام نمی‌توانند؟ علت را باید در کارکردها و رویکردها دانست. امام خمینی(ره) اگر انقلاب کرد توانست مارکسیست و لیبرال و مذهبی، کرد و لر و بلوچ را زیر یک پرچم جمع کند. ولی امروز نوچه‌های این جماعت وجود یک چادری را در مترو بر نمی‌تابند و چادرش را قیچی می‌کنند، یک لوکوموتیوران غیر سیاسی را به آتش می‌سپرند، یک جوان مملکت مانند آرمان علی‌وردی را به صرف داشتن ریش و چهره مذهبی لینچ کرده و اربا اربا می‌کنند.
این جماعت در 40 سال بعد از خمینی(ره) هم نمی‌توانند از او کپی کنند و ادای او را دربیاورند چرا که انقلاب خمینی انقلاب مستضعفین بود و پابرهنگان نه انقلاب سلبریتی که بالاترین ادعایش بستن جواهری و رستوران است و یا صدف بیوتی‌ها، هیچکس‌ها و… که زیر نان بن‌سلمان‌ها و در قلب نیویورک و لندن و… ادعای اعتصاب غذای خشک و تر کنند. آقا و خانم برانداز انقلاب(بخوانید اغتشاش و تجزیه‌طلبی) شما موفق نمی‌شود چون شما مجازی بودید و هستید ولی امام خمینی(ره) حقیقی. شما زیر پتو و پشت میزتان با لایک و دیسلایک و فالو و آنفالو کردن می‌خواهید پیروز شوید ولی انقلاب 57 در خیابان بود ، در خانه‌ها، در قلوب و… . پنجاه‌وهفتی‌ها و مریدان روح‌الله کبیر با اعتصاب نفتی و بیعت همافرها انقلاب کردند نه با انقلاب اجباری و ریختن میخ در جاده و قمه‌کشی در خیابان.
القصه رفتار با شیرینی‌فروش کردستان نشان داد این جماعت نمی‌توانند مانند انقلاب 57 ادعای خمینی(ره) و اصحاب او را درآورند. رفتار این جماعت بیشتر شبیه منافقین در دهه 60 است، انقلاب اجباری (باز هم بخوانید اغتشاش) با قمه و چماق و اسلحه.
