برای نمایش مقتدر عربستان مقابل آرژانتین و شکست این تیم خرسند شدم. نگاه تمدنی انقلاب اسلامی مستلزم همین خرسندی بود؛ نگاهی که همزمان با ملی بودن، فراملی بوده و از نژادپرستی و عرب ستیزی دوری می کند. برای درخشش عربستان باید خوشحال بود. به زبان ساده، چون کشور آسیایی، مسلمان و همسایه است .ضمن اینکه حساب مردم و دولت ها هم متفاوت است و دشمنی ما با آل سعود بر جای خود باقی .
برخلاف وطن فروش هایی مانند بی بی سی و لندن نشین های معاند که هم از عوامل شکست روانی تیم ملی فوتبال ایران در برابر استعمار پیر بودند و هم از عوامل شکست واقعی و نیز برای شکست ایران خوشحال شدند، نگاه تمدنی و اسلامی که نگاه انقلاب اسلامی است از پیروزی یک کشور مسلمان و حتی آسیایی خرسند می شود. بسیاری از مخالفان موفقیت تیم ملی فوتبال حتی بسا طرفدار تجزیه ایران هستند و نه تنها با اموال عمومی که با مولفه های قدرت تاریخی ایران که مربوط به قبل از جمهوری اسلامی هم هست سرِ ستیز دارند. تفاوت بنیادین نگاه ملی و تمدنی با نگاه غیرملی همین است. دومی تاریخ و جغرافیای سیاسی و طبیعت و عظمت ایرانی و نگاه فرافردی و تمدنی، ایران فرهنگی و نظیر آن را نمی فهمد.
فوتبالیست های ایران حق دارند سکوت کنند یا اعتراض کنند اما فشار بر آنها و متهم کردن، دمکراتیک نیست. این کار ضد انقلاب پاگان(بت انگار) و پادگانی است. آنها نه حق آزادی بیان که حتی حق سکوت و بی طرفی را به رسمیت نشناختند. در این ایام تیم ملی تحت فشار روانی و تبلیغی غیراخلاقی برای وارد شدن به بازی سیاست شد و این فشارهای عصبی و هیستیریک، اثر خود را در باخت ایران برابر انگلیس گذاشت. هرچند به نظر می رسد در ادامه، همدلی تیم ملی و آگاهی عمومی ناظر به لزوم حمایت منطقی و منسجم از تیم ملی فزونی خواهد گرفت و امیدها برای پیروزی ایران در بازی های بعدی بیشتر خواهد بود. کما اینکه ایران در نیمه دوم توانست تا حد تمرکز و انسجام خود را بازیابد و این را در بازهای بعدی ارتقا خواهد داد.
