جا زدن برادرزاده رئیس جمهور سابق افغانستان به عنوان فرزند وزیر صمت جمهوری اسلامی!

منافقین با استفاده از بستر رهای فضای مجازی تلاش می‌کنند با دروغ سازی سطح نارضایتی را در کشور بالا ببرند.

این بار اتهام زدم به فرزندان و نزدیکان وزرای دولت و مسئولین نظام بهانه خوبی است تا ضدانقلاب بخواهد برنامه همیشگی خود را در بالا بردن سطح نارضایتی در ایران به مرحله اجرا برساند.

روزی با جا زدن یک تروریست به عنوان فعال حقوق بشر و روزی هم با جا زدن برادرزاده رئیس جمهور سابق افغانستان به عنوان فرزند وزیر صمت جمهوری اسلامی!

با چه چیزی مواجهیم؟

در اینجا به وضوح با پدیده «DisInformation» طرف هستیم. این واژه به معنای اطلاعات غلطی است که  تعمداً به منظور ضربه به شخص، گروه، سازمان و یا کشوری خاص است و با هدف مبهم نشان دادن واقعیت منتشر می‌شود.

به گزارش باشگاه خبرنگاران، چند نکته ذیل می‌تواند تا حدودی کاربران را به مرزهای میان دروغ و واقعیت مسلط کند:

۱: در فضای مجازی برای باور کردن عجله نکنید: فرمولی ثابت برای تشخصیص اطلاعات جعلی در میان یک بحران (واقعی یا فکاهی) وجود ندارد. امّا اگر فرد با هرعقیده به دنبال حقیقت باشد، در وهله اول با دیده شک به روایت یا ویدئو درحال پخش می‌نگرد. اجازه ندهید احساسات بر دیدگاه در مورد داستان تأثیر بگذارد. شک، خط اول نیل به حقیقت است.

۲: اسیر پمپاژ جو رسانه‌ای نشوید:عملکرد منوتو یک نمونه مشخص از این پمپاژ رسانه‌ای است. نباید اسیر این تعدد مطالب بشویم. سعی کنید همیشه در چنین لحظاتی به منتشر کننده این فیلم‌ها فکر کنید. او دقیقا چه چیزی را دنبال می‌کند. فکر کردن به هدف منتشر کننده رسانه‌ای که مدام تلاش دارد فیلم‌های متعددی را در فضای مجازی پخش کند می‌تواند اولین لحظه خروج شما از این جو پمپاژ شده باشد. در این صورت بهتر می‌توانید نسبت به ماجرا تصمیم بگیرید.

۳: صحت‌سنجی روایت (از منظر رنگ، لباس، هوا و جزئیات پیام/ویدئو/صوت):دستکاری در افکار عمومی به یک صنعت تبدیل شده است. نمونه آن را در جنگ اخیر روسیه و اوکراین نیز مشاهده کردیم. تجزیه و تحلیل عناصر روایت خبری می‌تواند مانعی دربرابر جعل حقیقت باشد. مانند ویدئو موسوم به «غارت یک فروشگاه در قزوین» که از روی لباس گرم حاضران، دروغین بودن ادعای ویدئو معلوم شد.

۴:سایر منابع معتبر را بررسی کنید:رسانه‌های خبری معتبر را جستجو کنید تا ببینید آیا در حال گزارش این خبر هستند یا خیر. اغلب سرمنشا اخبار جعلی به یک نقطه می‌رسد. نمونه آن ماجرای شکدم بود. روایت ارتباط با ۱۰۰ مقام نظام از یک اکانت توئیتری جعلی شروع شد و همین، منبع سایر اخبار شد. این درحالیست که شکدم نیز منکر موضوع بود.