نظرسنجی‌های اخیر نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد مردم کره خواستار کسب سلاح هسته‌ای هستند. بخشی از نخبگان کره نیز معتقدند توسعه برنامه موشک‌های بالستیک و همکاری‌های امنیتی سه‌جانبه کره، ژاپن و آمریکا، برای افزایش بازدارندگی سئول کافی نیست.
برخی از سیاست‌مداران کره معتقدند سئول باید با خروج از ان‌پی‌تی و ساخت تسلیحات هسته‌ای، موقعیت برابری برای مذاکره با پیونگ‌یانگ ایجاد کند. ولی مخالفان، چنین اقدامی را «پوپولیسم هسته‌ای غیرمسئولانه» خوانده‌اند که ضمن نفی خلع سلاح هسته‌ای شبه‌جزیره کره، موجب تسری این اقدام به کشورهای جنوب شرق آسیا می‌شود.
پیشنهاد دیگر برای جبران «عدم تقارن قدرت دولایه (سطوح متعارف و هسته‌ای)» و برقراری «توازن وحشت» میان دو کره، استقرار تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی آمریکا در خاک کره جنوبی است. اقدامی که قبلاً میان سال‌های ۱۹۵۸ و ۱۹۹۱ انجام شد ولی جرج‌بوش پدر آن را ملغی ساخت. ولی انعقاد پیمان «اُکیس»، بار دیگر موجب طرح این موضوع در کره جنوبی شد.
پیشنهاد سوم، انعقاد توافقی میان آمریکا و کره جنوبی شبیه توافق «اشتراک تسلیحات هسته‌ای» ناتو و اتحادیه اروپاست. در این توافق، به سئول اختیاراتی درباره نوع کاربرد این تسلیحات، حتی در خارج از خاک کره اعطا می‌شود و نیازی به وجود سلاح هسته‌ای در کره جنوبی نیست.
به نظر نمی‌رسد واشنگتن تمایلی به نظامی‌سازی برنامه هسته‌ای کره جنوبی داشته باشد. زیرا این امر ادعاهای آمریکا در پیگیری سیاست‌های عدم اشاعه را زیر سوال برده و اهرم آمریکا در مقابل رقبا و دشمنانش را تضعیف می‌سازد.
