شراره جنگ در اوکراین روشن شد و روسیه در دام غرب گرفتار شد و جهان درگیر جنگی شد که نمی‌دانیم چگونه آغاز شد، اما به ویژه ما در کشورهای شورای همکاری خلیج فارس نمی دانیم که این جنگ چه وقت پایان خواهد یافت. در حالی که ما طرف اصلی در مساله انرژی هستیم، و اطمینان نداریم که آیا در آتش پیامدهای اقتصادی آن پس از آرام شدن روند افزایش موقت قیمت ها خواهیم سوخت، در این جنگ بیهوده که یکی از مهمترین دلایل وقوع آن، جلوگیری از سیطره روسیه بر صادرات گاز به اروپا بوده است. این در حالی است که گزینه های کشورهای بزرگ برای مهار منابع انرژی محدود بوده و مستلزم توافقات طولانی مدت و پیچیده است.
اما هنگامی که جنگ شعله ور شود، شرایط تغییر می کند و قواعد بازی دگرگون می شود و کشورهای بزرگ شروع به تحمیل شروط خود می کنند و این مساله ای است که در حال حاضر رخ می دهد و اتحادیه اروپا از طریق نهادهایش، ویژگی هایی برای چارچوب های کلی جدیدی وضع کرده که مساله واردات انرژی را در سایه حمله روسیه به اوکراین ساماندهی می کند.
به همین سبب ما کشورهای تولیدکننده انرژی نباید در برابر این جریان توفانی که جنگ روسیه در اوکراین به وجود آورده، تسلیم شویم و نباید بهای سیاست های متهورانه روسیه و غرب را بپردازیم. اما چگونه ممکن است چنین مساله ای محقق شود در حالی که مهمترین سازوکار حفظ بهای نفت عربی و گاز عربی با مشارکت طرف اصلی در نزاع فعلی یعنی روسیه صورت می گیرد؟
این چالش جدید و مهمی است و مستلزم کار در مسیرهای متعددی است که مهمترین آن، عدم اجازه به ورود نفت و گاز عربی به عنوان ابزار سیاسی پرفشار در نزاع روسیه، آمریکا و اروپاست، منابع انرژی باید به شکل قاطعی از دگرگونی های سیاست جدا شود.
مسیر دیگر مستلزم آن است که کشورهای منطقه خاورمیانه از جمله شورای همکاری خلیج فارس، مصر، ایران، ترکیه، الجزایر، مغرب و عراق سازمانی برای امنیت و همکاری به عنوان چارچوبی برای هماهنگ کردن مواضع سیاسی و نظامی و اقتصادی خود تشکیل دهند که منافع مشترک آنها را می‌طلبد.
این سازمان هرگز همپیمان جایگزین برای روابط کشورهای عربی خلیج فارس و آمریکا نخواهد بود و هرگز جایگزین شورای همکاری خلیج فارس یا اتحادیه عرب نخواهد شد، اما چارچوبی برای هماهنگ کردن سیاست ها خواهد بود در سایه هرج و مرجی که ما شاهدیم بر صحنه بین المللی حاکم شده است.
بدترین سناریو این است که بدون هر گونه تاثیرگذاری و ایفای نقش، تماشاچی باشیم و تنها به صدور بیانیه ای اکتفا کنیم که دربرگیرنده مواضع عملی یا اراده روشنی نباشد همانند آنچه اخیرا از سوی اتحادیه عرب صادر شد و هیچ کس به آن توجه نکرد.
