سینما دقت در جزئیات است

 جزئیاتی که از در کنار هم قرار گرفتن آنها یک کل واحد جذاب به نام «فیلم» را خلق می کند. جزئیات در طراحی فیلم‌نامه؛ کاشت‌های درست و برداشت‌های دقیق و به موقع؛ جزئیات در طراحی کاراکترها و عبور از تیپ‌ به سمت شخصیت؛ جزئیات در میزانسن و عناصر صحنه و دکوپاژ و آنچه با قاب‌بندی به بیننده عرضه می شود. جزئیات در ریتم و تمپو تا به اندازه و به موقع در بیان بحران های موقعیت لانگ‌شات؛ در روابط میان فردی مدیوم و و در بیان احساسات و عواطف کلوزآپ نشان تماشاگر داده شود.

«علفزار» کاظم دانشی موفق است چون در این جزئیات دقت کرده است. فیلمی که عموم آن در موقعیتی محدود است اما او توانسته در همان محیط کوچک دقیق و ریزبینانه جزئیات را چینش کند.

پیشتر نوشته بودم که سینما را می‌توان خلق لحظه جذاب و احساسی دانست و کارگردانی درست بدان معناست که بتواند آرایش صحنه؛ دکوپاژ دوربین و بازیگردانی بازیگران را به گونه ای پیش ببرد که این لحظه متولد شود و کارگردان علفزار توانسته این مهم را حاصل کند.

فیلم سینمایی به لحاظ فرمی وقتی واجد توجه می شود که مخاطب رو سوار بر امواج نقاط عطف و فراز و فرودش کند و جایی نقطه‌زنی داشته باشد که بیننده میخکوب شود و دانشی در ورودیه فیلم این اتفاق را برای مخاطب ایجاد می کند و در هر پرده از فیلم جلوه جدیدی از پرونده و جدال بر سر خیر و شّرهای موجود را عرضه می کند.

این فیلم اوج سارا بهرامی و پژمان جمشیدی است تا آنجا که مطمئنم هر دو نامزد سیمرغ می شوند و به احتمال زیاد پژمان جمشیدی به دلیل خلق یک شخصیت قهرمان؛ سیمرغ را به خانه می برد؛ اما جدای از این چهره‌ها؛ فیلم دانشی معرف یک چهره جدید و آینده‌دار به سینمای ایران است که در اولین حضورش در فیلم بلند سینمایی آنقدر نگاه منتقدان را جلب کرده که او را جزو نامزدهای نقش مکمل می دانند.

صدف اسپهبدی که به گفته خودش برای ایفای این نقش بیست و چند کیلو وزن کم کرده و چند ماه در کنار معتادان و کارتون‌خواب‌ها بوده تا بتواند از عهده نقش بر بیاید که به حق نیز برآمده است

میکائیل دیانی