کنکاشی بر تصاویر پرسش‌برانگیز روی برج آزادی

عصر روز یازدهم بهمن ماه ۱۴۰۰، میدان آزادی تهران پذیرای مراسمی شد که در بخشی از آن، پرچم ایران و چین در یک قاب مشترک از طریق فناوری نورپردازی سه بعدی (Video Mapping) روی ساختمان برج آزادی انداخته و سرود دو کشور نواخته شد.

این اتفاق که به گفته متولیان برگزاری، با اولویت دادن به اهداف فرهنگی برنامه ریزی شده بود، در ادامه با انتقادها و طرح دغدغه های ملی گرایانه در فضای مجازی همراه شد و نگاه‌ها را به سمت سیاست، حساسیت‌ها به کشور چین و قرارداد ۲۵ ساله برد.

مراسم با حضور نمایندگانی از کشور چین، وزارت میراث فرهنگی و گردشگری، وزارت امور خارجه و انجمن دوستی ایران و چین برگزار شد و چهار هدف برای آن برشمردند: ۱) آغاز سال نوی چینی، ۲) پنجاهمین سالگرد دوستی دو کشور، ۳) شروع بازی‌های المپیک زمستانی و ۴) تبریک فرا رسیدن چهل و سومین دهه فجر انقلاب اسلامی.

اما پس از آنکه وزیر امور خارجه کشورمان تصویری از این رویداد را در حساب کاربری‌اش در توییتر بازتاب داد و از این طریق آغاز سال نوی چینی و المپیک زمستانی پکن را به مردم این کشور تبریک گفت، واکنش‌های مثبت و منفی به دنبال آن آغاز شد و برگزارکنندگانِ مراسم را نشانه گرفت.

در این میان، سیدعباس عظیمی ـ رییس برج آزادی ـ نمایش پرچم ایران و سایر کشورها را بر روی این ساختمان نوستالژیک و استراتژیک، از رویدادهای مرسوم در حوزه بین‌الملل دانست و یادآور شد «پیش از این هم در رویدادهایی دیگر مثل روز ملی یا حوادث کشورهایی مثل لبنان، بولیوی، اوکراین و …، پرچم کشورهای مختلف بر روی برج آزادی نقش بسته بود.»

این اظهار نظر می‌تواند یادآور اتفاقی در بهمن ماه ۱۳۹۸ هم باشد؛ زمانی که در ابتدای شیوع کرونا و اوج گرفتن بحران این بیماری در چین، برج آزادی همزمان میزبان تصاویر و شعارهایی به زبان فارسی و چینی بود که با عباراتی چون «قوی باش ووهان»، اهداف انسان‌دوستانه و اتحاد بین کشورها را در خاطره انگیزترین میدان پایتخت به تصویر کشید و اتفاقا در آن زمان مورد استقبال اکثریت مردم هم قرار گرفت.