آمریکا برای به موفقیت رسیدن جنگ‌های خود در خارج از کشور، باید کارگران خود را استثمار کند. کارکنان بخش مراقبت‌های خانگی – اعم از کسانی که فاقد مدرک اقامت قانونی بوده یا شهروند عادی هستند – به ازای هر شیفت ۲۴ ساعته، تنها ۱۱ ساعت حقوق دریافت می‌کنند.
«شرلی لونگ»استاد دانشکده حقوق دانشگاه نیویورک و «جوآن لوم» از فعالین کارگری در نیویورک با انتشار یادداشت مشترکی در وب‌سایت آمریکایی «Truthout» به سیاست دولت آمریکا در استثمار طبقه کارگر این کشور و همچنین کارگران مهاجری که به آمریکا می‌آیند، پرداخته‌اند. به گفته این دو، دولت آمریکا با ایجاد انشقاق و دو دستگی در طبقه کارگر این کشور به کارفرماها اجازه می‌دهد که به صورت کاملاً قانونی حقوق پایینی به کارگران مهاجر بپردازند و همچنین با تهدید کارگران بومی به اخراج و جایگزینی با کارگران مهاجر، آنها را نیز استثمار می‌کنند. بر اساس این یادداشت، سیاست خارجی ویرانگر دولت آمریکا علیه سایر کشورها یکی از دلایل افزایش مهاجرت‌ها از سایر نقاط دنیا به مقصد آمریکا است.
شهروندان مقابل مهاجران
اخیراً اعضای مرکز کارگری ما در شهر نیویورک که شامل کارگران رستوران بومی مکزیکی‌های غیرقانونی و مادربزرگ‌های «پورتوریکویی» ساکن خانه‌های دولتی می‌شود، در مورد توجه و کمک‌هایی که به مهاجران جدید داده می‌شود پرسیدند: «در مورد ما که اینجا بودیم چطور؟» آنها هر روز تصاویر رسانه‌ای از موج خروشان مهاجران را می‌بینند که به شهر نیویورک می‌آیند. هم دموکرات‌ها و هم جمهوری‌خواهان با بیانیه‌های نژادپرستانه و تحریک‌آمیز که شهروندان را در مقابل مهاجران قرار می‌دهند به این هجوم واکنش نشان داده‌اند.
«اریک آدامز» – شهردار نیویورک – گفته است که موج کنونی «شهر نیویورک را ویران خواهد کرد و هر خدماتی در این شهر تحت‌تأثیر قرار خواهد گرفت». از ۱۱۲۸۰۰ نفر ساکن در پناهگاه‌های شهر نیویورک، ۵۹۹۰۰ نفر مهاجر هستند. شهردار نیویورک با اشاره به فشار بر امور مالی شهر، از جو بایدن – رئیس‌جمهور آمریکا – خواسته است ۵۰۰ میلیون دلار برای پوشش هزینه‌ها به نیویورک بدهد.
«فرشتگان نگهبان ضد مهاجر»، یک گروه غیرنظامی خودخوانده «مبارزه با جنایت» در یک راهپیمایی ضد مهاجران در «جزیره استیتن»ایالت نیویورک در ۱۴ سپتامبر شرکت کردند. این گروه به استفاده از یک مدرسه سابق در این منطقه برای اسکان مهاجران جدید اعتراض کردند. چند نشانه این راهپیمایی، منعکس‌کننده هشدار قبلی شهردار آدامز به نیویورکی‌ها بود. «کرتیس اسلیوا» – بنیان‌گذار گروه «فرشتگان نگهبان» به جمعیت گفت: «این نبرد ما برای محله‌هایمان، برای فرزندانمان، برای پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌هایمان و برای منافع شما است.»
«نیکول مالیوتاکیس» نماینده جمهوری‌خواه این منطقه در کنگره آمریکا با انتقاد از «آدامز» – شهردار نیویورک – در جمع تجمع‌کنندگان گفت: «نیویورکی‌ها تلاش می‌کنند با این مشکل کنار بیایند. هزینه‌های زندگی سر به فلک کشیده، تورم آنها را تحت‌فشار قرار می‌دهد و پرداخت صورت‌حساب‌ها برای آنها دشوار است. در این شرایط، شهردار به جای کمک به شهروندان ما، به جای اینکه از رئیس‌جمهور بخواهد که امنیت مرزها را حفظ کند و این جنون را متوقف کند، ۵۰۰ میلیون دلار برای مهاجران غیرقانونی درخواست کرده است.»
در همین حال «بایدن» به منظور جلب رضایت منتقدان – از جمله کسانی که از درون حزب خود هستند – اعلام کرد که به ساخت دیوار مرزی که توسط رئیس‌جمهور سابق دونالد ترامپ آغاز شده است، ادامه خواهد داد. دولت فدرال همچنین وضعیت حفاظت شده موقت را به تقریباً نیم‌میلیون مهاجر ونزوئلایی که از ۳۱ ژوئیه وارد ایالات متحده شده بودند، تمدید کرد و به آنها اجازه داد تا مجوزهای کار و اخراج را به تعویق بیندازند.
سیاست داخلی، تداوم سیاست خارجی امپریالیستی
سیاستِ دادن اوراق شناسایی به چند مهاجر و جرم‌انگاری تعداد بیشتری از مهاجران، چیز جدیدی نیست. این کار باعث ایجاد تفرقه شده و اعضای طبقه کارگر را رو در روی یکدیگر قرار داده است. سرمایه‌داری آمریکا با تکیه بر سیاست خارجی امپریالیستی آمریکا که ثروت سایر کشورها را به یغما برده و استقلال کشورها را از بین برده است، همچنان به توانگر سازی خود ادامه می‌دهد؛ در حالی که فقرای کارگر، چه در خارج و چه در داخل آمریکا در رنج و عذاب هستند.
سرمایه‌داری آمریکایی با تکیه بر سیاست خارجی امپریالیستی این کشور، ثروت سایر کشورها را به یغما برده و استقلال آنها را نیز از بین برده است.
در سال ۲۰۲۲ میلادی ۴۲ درصد از درخواست‌های پناهندگی ایالات متحده تنها از کوبا و ونزوئلا – کشورهایی که هدف تحریم‌های ایالات متحده هستند – انجام شد. در دوران ریاست‌جمهوری اوباما، دولت آمریکا برای نابودی رژیم سوسیالیستی کشور ونزوئلا و بهره‌مندی از ذخایر غنی نفت آنجا، اعمال تحریم‌ها را علیه ونزوئلا آغاز کرد. ونزوئلا تنها یکی از کشورهایی است که سیاست ایالات متحده آن را ویران کرده و مردم این کشور را مجبور به فرار سمت آمریکا کرده است. دموکرات‌ها در این کشور از کسانی که با آغوش باز فرار می‌کنند، استقبال کرده، استثمار فوق‌العاده‌شان را ترویج می‌کنند و آنها را در برابر شهروندان قرار می‌دهند؛ بنابراین استثمار، بیکاری و کم‌کاری بسیاری از کارگران شهروند را تشدید می‌کنند. صاحبان مشاغل که از «کمبود» کارگران ابراز تأسف می‌کنند، بسیار خوشحال هستند.
دزدی گسترده از کارگران آمریکا
اما در آمریکا کمبود کارگر نداریم. مشکل این است که کمبود شغل خوب وجود دارد. برای توفیق در جنگ‌های ما در خارج از کشور، این کشور باید کارگران خود را استثمار کند و به همین دلیل است که هزاران مهاجری که در صنعت خدمات کار می‌کنند، کمتر از ۳.۳۳ دلار در ساعت درآمد دارند. کارکنان بخش مراقبت‌های خانگی، اعم از فاقدین مدرک اقامت قانونی و شهروندان رسمی، به ازای هر شیفت ۲۴ ساعته تنها ۱۱ ساعت حقوق دریافت می‌کنند. تخمین زده می‌شود که سالیانه حدود ۵۰ میلیارد دلار از کارگران در ایالات متحده سرقت می‌شود. چه کسی از کارگران دزدی می‌کند؟ کارفرمایان و شرکت‌های بیمه؛ چه کسی این دزدی را ممکن می‌کند؟ هم جمهوری‌خواهان و هم دموکرات‌ها.
حتی با افزایش تولید، شرایط کارگران در ۵۰ سال گذشته، به ویژه پس از تصویب قانون اصلاح و کنترل مهاجرت در سال ۱۹۸۶ و بند «تحریم‌های کارفرمایی» آن توسط دولت فدرال، بدتر شده است. این ماده کارگران غیرقانونی را جرم‌انگاری کرده و از حقوق برابر محروم می‌کند. این قانون به کارفرمایان حریص جرأت داد تا کارگران بدون مدرک را استخدام کنند و حداقل دستمزد را به آنها بپردازند. این قانون همچنین به کارفرمایان اجازه داده است تا با تهدید جایگزینی کارگران مهاجر در صورت شکایت، حقوق و شرایط کاری کارگران شهروند را نیز کاهش دهند. قانون «تحریم‌های کارفرمایی» طبقه فرودستی را ایجاد کرده و طبقه کارگر را نیز دچار تفرقه و انشقاق کرده است. تفرقه بین طبقه کارگر به این معنی است که همه کارگران و مهاجران ونزوئلایی، کهنه سربازان بی‌خانمان، کارگران ساختمانی سفیدپوست، جوانان سیاه و رنگین‌پوست بیکار و حتی خانواده‌های جزیره استاتن نیویورک ضرر می‌کنند.
جنگ علیه طبقه کارگر در آمریکا
واضح است که جنگ واقعی نباید بین کارگران باشد. جنگ واقعی در این کشور علیه طبقه کارگر است. زندگی، جامعه و سیاره ما در حال ویران شدن است. سرمایه‌داری، همه ثروت‌ها را از استثمار ما در خانه و غارت منابع و ثروت کشورهای دیگر به دست می‌آورد. طبقه کارگر در آمریکا باید با هم متحد شوند و برای مطالبات و حل مشکلات فوری مثل بی‌خانمانی و آوارگی، سرقت دستمزد، کمبود مراقبت‌های بهداشتی و روزهای کاری ۲۴ ساعته سازماندهی شوند. همچنین کارگران باید به شرکت در اعتصابات یا سایر اقدامات برای اصرار جهت بهبود شرایط کاری ادامه دهند.
دولت آمریکا با ایجاد انشقاق و دودستگی در طبقه کارگر این کشور به کارفرماها اجازه می‌دهد که به صورت کاملاً قانونی حقوق پایینی به کارگران مهاجر بپردازند.
طبقه کارگر همچنین باید در سراسر آمریکا متحد شود تا از دولت فدرال بخواهد که حملات امپریالیستی خود به کشورهای دیگر را متوقف کند، به سیاست‌های مهاجرتی نژادپرستانه و ضد کارگری خود در این کشور پایان دهد و حقوق برابر برای همه کارگران را برای سازماندهی بدون در نظر گرفتن وضعیت مهاجرت تضمین کند و بند تحریم‌های کارفرمای قانون، اصلاح و کنترل مهاجرت ۱۹۸۶ را لغو کند.
وقتی اعضای مرکز کارگران ما می‌پرسند، «در مورد ما چطور؟» ما در مورد این صحبت می‌کنیم که چگونه بهترین راه برای رسیدگی به نیازها و رفع نگرانی‌های آنها، سازماندهی همراه با مهاجران جدید است، زیرا ما به عنوان افراد کارگر، منافع مشترکی داریم؛ حتی زمانی که دولت تلاش می‌کند ما را به این فکر بیندازد که مهاجران جدید مجرم هستند، باز هم ما در کنار هم هستیم. دولت، سیاست‌ها و قوانینی را برای کمک به توانایی کسب‌وکارها در بهره‌برداری از همه کارگران برای منافع خود وضع می‌کند. آنها این کار را با جرم‌انگاری افراد غیرقانونی انجام می‌دهند تا اجازه ابر استثمار آنها را بدهند در حالی که ما را در مقابل یکدیگر قرار می‌دهند تا حقوق و شرایط را برای همه کارگران پایین بیاورند. در واقع این جزء سیستم این کشور است که از کارگران آمریکا و کارگرانی با کشورهای غیر از آمریکا، سوءاستفاده می‌کند. ما فقط با یک طبقه کارگر قوی و متحد می‌توانیم شرایط کار و زندگی را برای همه بهبود ببخشیم.
