وزارت اقتصاد تاکید کرد: کسانی که هشت سال کشور را معطل ترحم چند کشور غربی کرده و حتی نان شب مردم را به برجام گره زده بودند و هیچ راه‌حل درون‌زایی را برای رشد اقتصادی و حل ناترازی‌های اقتصاد را حتی آزمون نکردند، برای لاپوشانی یک دهه معطلی اقتصاد با الفاظ بازی می‌کنند.
وزارت امور اقتصادی در پاسخ به مطلب ۱۹ آذرماه ۱۴۰۲روزنامه سازندگی با عنوان «اعتراف دیرهنگام» توضیح داد: موضوع چندان هم پیچیده نیست! تحریم و جنگ اقتصادی قاعدتا بر اقتصاد کشور و معیشت مردم تاثیر می‌گذارد و اگر موثر نبود که نام جنگ به آن اطلاق نمی‌شد؛ اما آنچه در مقام نقد دولت یازدهم و دوازدهم گفته می‌شد، تعطیل کردن هر گونه اصلاحی در اقتصاد و هر نوع روابطی با جامعه جهانی غیر از غرب و یافتن تمام راه حل ها در نگاه ترحم آمیز غرب بود و اینکه حتی نان شب مردم نیز به برجام و گوشه چشمی از «کدخدا» گره زده شود.
دولت سیزدهم بعد از دولتی بر سرکار آمد که تمامی فرصت های ۸ ساله کشور را معطل ترحم چند کشور نگه داشته بود و تمام فعالیت‌های توسعه‌ای کشور را منوط به آن می‌دانست و مهمترین تفاوت دولت سیزدهم با دولت قبل را در تفاوت رویکرد این دو دولت در مدیریت و حل مسائل کشور تعریف کرد.
حال آنکه امروز شرایط بین المللی کشور ما و روابط شکل گرفته در قالب پیمان های بزرگی همچون پیمان شانگهای، بریکس، خلق فرصت ها و ارتباطات جدید با کشورهای همسایه و پیرامونی و تضعیف پیمان‌های خصمانه علیه کشور نشانگر آن است که در کارنامه دولت نه تنها استراتژی توسعه با تکیه بر عوامل درون زا وجود دارد که از ظرفیت‌های بین المللی نیز غافل نبوده و ظرفیت‌های مغفول را فعال کرده است.
علاوه بر این مجموعه اقدامات دولت سیزدهم نتایجی را در پی داشته که برخی از این نتایج در شاخص‌های کلان اقتصادی مانند رشد اقتصادی، نرخ تورم، متغیرهای کلان پولی، بهبود وضعیت اشتغال و … قابل مشاهده است.
میانگین رشد اقتصادی کشور در ۸ سال دولت قبل بطور میانگین حدود یک درصد و در ۴ سال پایانی دولت قبل، بطور میانگین پنج صدم درصد بود؛ یعنی دولت قبل کشور را با رشد اقتصادی نزدیک صفر به دولت سیزدهم تحویل داد. اما اکنون در دو سال پیاپی رشد اقتصادی کشور که معدل عملکرد و تلاش دولت سیزدهم است، براساس گزارش بانک مرکزی و مرکز آمار، در هر دو سال بالای چهار درصد بوده است.
اینکه وزیر اقتصاد صادقانه به مشکلات معیشتی مردم اشاره کند، وجهی از دولت مردمی است که قاعدتا برای دولتمردان گذشته و نزدیکان آنها قابل درک نیست و آن را «اعتراف» قلمداد می‌کنند؛ اعتراف زمانی معنا خواهد داشت که وزیر اقتصاد دستهایش را بالا ببرد و بگوید این مشکلات لاینحل است اما وزیر اقتصاد با دست پری از تاثیر اقدامات دولت بر شاخص های کلان اقتصادی و در عین حال برنامه های دولت برای تداوم این روند تا ملموس شدن تغییرات برای مردم، تلاش می کند تا امیدی که هر لحظه سیل حملات مخالفان دولت است را احیا کند.
