به نقل از وطن امروز، در طول یک ماه گذشته، رژیم اشغالگر قدس صحنه‌های بی‌سابقه‌ای را در قساوت و جنایت علیه بشریت رونمایی کرد. ممانعت از رسیدن آب، سوخت و دارو به مردم محاصره شده غزه در کنار حملات جنون‌آمیز و ضدانسانی به مناطق مسکونی باعث شد بیش از 3000 هزار کودک و 2000 زن بی‌دفاع به شهادت برسند. مجموع شهدای فلسطینی که در هفته‌های اخیر به شهادت رسیده‌اند، به بیش از 8 هزار و 800 نفر رسیده است. صحنه‌های این جنایت اما 2 واکنش متفاوت را به همراه داشت. از سویی دولت‌های غربی به حمایت از رژیم صهیونیستی پرداختند و از سوی دیگر خیابان‌های اروپا و آمریکا به صحنه پرشور حضور و همبستگی مردم با وجدان، با مردم مظلوم فلسطین تبدیل شده است.
جنایت‌های اسرائیل تحت حمایت دولت‌های غربی و زیر سایه سکوت مجامع بین‌المللی و حقوق بشری در حال انجام است و در این میان، جمهوری اسلامی تمام تلاش خود را برای محکومیت رژیم صهیونیستی و حمایت از فلسطین در عرصه بین‌المللی به کار بسته است. رایزنی‌های مقامات جمهوری اسلامی بویژه رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه با همتایان خود و تأکید بر ضرورت وحدت رویه در محکومیت اسرائیل در همین چارچوب قابل تحلیل و بررسی است. جمهوری اسلامی در هفته‌های اخیر با گفت‌وگو و رایزنی با دیگر کشورها، خواستار بازگشایی گذرگاه رفح، ارسال مواد غذایی و کمک‌های بشردوستانه به غزه، توقف جنایات رژیم صهیونیستی و محکومیت این رژیم تروریست در عرصه بین‌المللی بوده و نسبت به عواقب تداوم جنایات اسرائیل، به آمریکایی‌ها هشدار داده است. حالا در شرایطی که غرب با حمایت از رژیم صهیونیستی و سرپوش گذاشتن بر جنایات این رژیم تروریست در غزه، به جنگ حقوق بشر رفته و جمهوری اسلامی تمرکزش را بر نجات مردم مظلوم غزه گذاشته، نرگس محمدی، برنده جایزه صلح نوبل 2023، در نخستین اظهاراتش پس از دریافت این جایزه، طی نامه‌ای خطاب به اهدا‌کنندگان جایزه صلح نوبل، پس از تشکر بابت دریافت جایزه و فراخواندن آنها به ادامه حمایت از جریان آشوب‌طلب موسوم به «زن، زندگی، آزادی» خواستار لغو ریاست ایران بر مجمع اجتماعی حقوق بشر سازمان ملل شد. نرگس محمدی در این نامه نوشته است: «ریاست چنین رژیمی بر مجمع اجتماعی سازمان ملل متحد که نهاد پشتوانه حقوق‌بشر است، ابهام‌آفرین و ناامیدکننده است و انتظار می‌رود جمهوری‌اسلامی با قاطعیت و صراحت از این مسند کنار گذاشته شود». این نامه نرگس محمدی واکنش‌های منفی گسترده‌ای را در پی داشت و او مجبور شد برای کم کردن فشارهای منفی ایجادشده، با انتشار بیانیه دیگر، نسبت به اتفاقاتی که در غزه در حال وقوع است، واکنش نشان دهد اما موضع او صرفا محدود به محکومیت اساس جنگ و پایان دادن به آن بود جالب اینکه او در این بیانیه از رژیم صهیونیست نام نبرد.
* بازی نرگس محمدی برای اسرائیل
اردیبهشت سال جاری بود که جمهوری اسلامی ایران به عنوان رئیس دوره‌ای اجلاس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر در سال ۲۰۲۳ انتخاب شد.
مجمع اجتماعی یکی از سازوکارهای شورای حقوق بشر است که سال ۲۰۰۲ (در دوران فعالیت کمیسیون حقوق بشر) ایجاد شد و هر سال با انتخاب یک موضوع خاص که مربوط به مهم‌ترین چالش‌ها، تحولات و نگرانی‌های جهانی در حوزه حقوق بشر است، ابعاد مختلف آن را بررسی می‌کند و برای نخستین‌بار است که ایران ریاست این مجمع را بر عهده گرفته است. جز دولت‌های غربی که در جریان حملات یک ماه اخیر رژیم صهیونیستی، حمایت از این رژیم تروریستی را در پیش گرفته‌اند، دیگر کشورهای دنیا و مردم باوجدان سراسر جهان، خواستار توقف جنایات اسرائیل و کمک‌رسانی فوری به فلسطین هستند. همان‌طور که در ابتدا نیز مورد اشاره قرار گرفت، جمهوری اسلامی ایران نیز به عنوان اصلی‌ترین بازیگر منطقه، در تلاش است ضمن محکوم کردن اسرائیل در عرصه بین‌المللی، حملات دیوانه‌وار صهیونیست‌ها به غزه را متوقف کند. مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل امروز و فردا در ژنو برگزار خواهد شد. از آنجا که جمهوری اسلامی ایران ریاست این مجمع را بر عهده دارد، انتظار می‌رود مساله فلسطین و جنایات رژیم صهیونیستی، اصلی‌ترین و مهم‌ترین موضوع مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر باشد. با توجه به همین نکته، برگزاری این مجمع به زیان رژیم صهیونیستی و البته آمریکا به عنوان اصلی‌ترین حامی این رژیم اشغالگر تمام خواهد شد.
در چنین شرایطی نرگس محمدی در آستانه آغاز مجمع، با صدور نامه‌ای خطاب به دبیرکل سازمان ملل، خواستار کنار گذاشته شدن ایران از ریاست این مجمع شد. به نظر نمی‌رسد همزمانی درخواست محمدی از دبیرکل سازمان ملل و برگزاری مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل تصادفی باشد. دلیل این همزمانی و این رفتار نرگس محمدی را که به نفع اسرائیل است باید در حمایت‌های علنی رژیم صهیونیستی از آشوبگران «زن، زندگی، آزادی» جست‌وجو کرد. آشوبگرانی که نرگس محمدی به دلیل حمایت از آنها به عنوان برنده جایزه نوبل صلح امسال انتخاب شد. رژیم صهیونیستی حامی اصلی و پرچمدار جریان آشوب و ناامنی در ایران است.
در طول سال‌های گذشته، رد‌پای آشکار این رژیم را می‌توان در ترور‌ها، اغتشاشات و آشوب‌هایی که امنیت ایران را نشانه رفته بودند، مشاهده کرد. در جریان اغتشاشات «زن، زندگی، آزادی» در ایران نیز این اسرائیل بود که وظیفه پشتیبانی و هدایت جوخه‌های آشوب و ترور را بر عهده داشت. نهادهای اطلاعاتی – امنیتی کشورمان نیز در بیانیه‌های تبیینی خود در رابطه با آشوب‌های پاییز سال قبل، به این موضوع اشاره کردند. در کنار این موارد می‌توان به تعداد قابل توجه گروه‌های ترور و خرابکاری که در ماه‌های گذشته توسط نهادهای اطلاعاتی و امنیتی منهدم شده‌اند اشاره کرد که وابستگی مستقیم به سرزمین‌های اشغالی داشتند.
* چشم بستن بر جنایات اسرائیل
«آلفرد نوبل» مخترع دینامیت در بخشی از وصیتنامه خود که سال 1895 نوشته شده، قسمت زیادی از ثروتش را برای اهدای جایزه به افرادی که جهت پایان دادن به جنگ‌ها و خشونت‌ها در جهان فعالیت می‌کنند در نظر گرفته است اما اهدای این جایزه به نرگس محمدی، نقض غرض ماهیت جایزه و در تقابل آشکار با وصیت آلفرد نوبل بود.
نرگس محمدی حتی حاضر نیست برای ظاهر‌سازی هم که شده، به عنوان برنده جایزه صلح نوبل، جنایات ضدبشری رژیم صهیونیستی علیه مردم بی‌گناه فلسطین را محکوم کند. پس بیراه نیست اگر بگوییم جایزه صلحی که نرگس محمدی منتخب آن است، شائبه‌دار است و صرفا با اهداف سیاسی به او تعلق گرفته است. در همین زمینه خبرنگار «وطن امروز» کسب اطلاع کرد، نرگس محمدی اولویت کمیته نوبل نبوده و جایزه صلح نوبل قرار بود به 2 فعال محیط زیستی از آمریکای جنوبی اهدا شود اما حامیان غربی جریان موسوم به «زن، زندگی، آزادی» برای زنده نگه داشتن نام این جریان آشوب‌طلب و ضدایرانی، نام نرگس محمدی را به عنوان برنده این جایزه اعلام کردند.
* مواضع محمدی چه پیامی دارد؟
انتخاب نرگس محمدی به عنوان برنده جایزه صلح نوبل، چشم بستن او بر جنایات رژیم صهیونیستی و کشتار کودکان و زنان فلسطینی در غزه، در کنار درخواستش برای برکناری ایران از ریاست مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل، این پیام را به مردم ایران و جهان منتقل می‌کند که برای دریافت جایزه صلح نوبل، نه دفاع از حقوق بشر واقعی و محکوم کردن جنایات ضدانسانی رژیم آپارتاید صهیونیستی؛ که تلاش‌های ضدامنیتی و حمایت از آشوبگران و اغتشاشگران و برهم‌زنندگان امنیت ملی یک کشور شرط اصلی است.
