خبرنگار حوزه بین الملل و امور منطقه ای در یادداشتی نوشت: سریال تلویزیونی «سوران» که به‌تازگی روی آنتن شبکه یک سیما رفته ، در مدت زمان کوتاهی نوید این مسئله را داد که تابوی افشای چهره واقعی گروهک های تجزیه طلب کردی شکسته شده و رسانه ملی می تواند بدون هیچ ملاحظه ای، وارد این مقوله حساس و امنیتی شود.
در سالهای نه چندان دور محدودیت های زیادی در این باره وجود داشت، مخالفان بر این باور بودند که صحبت از گروهک های تجزیه طلب کردی و یا ساختن فیلم و سریال از این گروهک ها، به مثابه مطرح کردن این گروهکها به شمار می رود! این در حالی است که در دهه های ۶۰ و ۷۰ هم فیلم هایی با این مضمون داشتیم که در پرده نقره ای سینماهای کشور به نمایش گذاشته شدند.
زندان دوله تو در سال ۱۳۶۳ ساخته شد که جزو اولین فیلم هایی بود که با همین مضمون به نمایش در آمد.
ساخت فیلم و سریال برای صحبت از آنچه گروه‌های تجزیه‌طلب در زمان انقلاب اسلامی بر سر مردم کردستان آوردند، لازم و ضروری است چرا که نسل جدید در آن برهه از زمان حضور نداشتند و این روزها تحت تاثیر و جوسازی رسانه های ضد انقلاب، چهره دیگری از گروهک های کردی برای خود ترسیم کرده اند، چهره ای که اگر واقعیت آن برملا نشود، منجر به فریب نسل جوان و پیوستن آنها به این گروهک ها می شود، اتفاقی که در سالهای اخیر شاهد آن بوده ایم.
خوشبختانه با رفع برخی محدودیت ها و موانع، فیلمسازان کشورمان فرصت پیدا کردند تا وارد این محدوده شوند و حقایق را به تصویر بکشند.
شاید وقتی کیانوش گلزار راغب دوست و برادر عزیزم که زحمت نگارش کتاب سیطره بنده را نیز کشیده اند، کتاب عصرهای کریسکان را می نوشتند، تصور اینکه روزی این کتاب تبدیل به سریال شود را هم نمی کردند، چرا؟ باز هم بخاطر همان تصوری که وجود داشت که نباید گروهک ها را مطرح کرد!
اما خوشبختانه با تلاش و همت دست اندرکاران خصوصا انتشارات سوره و جناب آقای مجتبی فرآورده تهیه کننده محترم سینما و تلویزیون، سوران که اقتباسی از کتاب عصرهای کریسکان بود تولید شد و این روزها شاهد پخش این سریال جذاب و دیدنی در شبکه یک سیما هستیم.
«سوران» به‌کارگردانی سروش محمدزاده و تهیه‌کنندگی مجتبی فرآورده جدیدترین اثر مرکز سریال سوره است، داستان این سریال همانطوریکه بینندگان این مجموعه تا الان متوجه شده اند، درباره جوانی مبارز در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی ایران است.( دوست و برادر بسیار عزیزم، مرحوم امیر سعیدزاده)
«سوران» مسیر متفاوتی را در پیش گرفت و به‌سراغ کاراکتری در دل تاریخ انقلاب رفت، کاراکتری که بارها توسط ضد انقلاب اسیر و شکنجه شد.
سریال تلویزیونی «سوران» به‌دلیل موقعیت زمانی و مکانی که روایت می‌کند، فضایی کاملا انقلابی دارد، بینندگان این سریال با تماشای قسمت های ابتدایی سوران، با چند نوع شخصیت چالش‌برانگیز و یا تفکرهای مختلف در سریال مواجه شدند؛ انقلابیون و طرفداران امام خمینی(ره)، اعضای کومله (سازمان کردستان حزب کمونیست ایران) و مأموران ساواک.
اما چرا گروهک های تروریست و تجزیه طلب کردی خصوصا کومله از پخش این سریال دچار واهمه و وحشت شده و هر بار با درج مقالات و مطالب و خبرهایی در این باب، تلاش می کنند تا به افکار عمومی القا نمایند که این سریال یک توهم است، توهم نویسنده کتاب عصرهای کریسکان و واقعیت ندارد!
پاسخ روشن است، این سریال موفق شده در کشور خصوصا شهرهای کردنشین، بینندگان زیادی را به خود جذب کند و همین مسئله باعث نگرانی کومله شده، چرا که کومله سالهاست تلاش کرده چهره مبارز و انقلابی و میهن دوستی از خود به نمایش بگذارد، چهره ای دروغین و خلاف واقع که سوران این چهره کاذب را سیاه کرد و حقیقت را به نمایش گذاشت. کومله و حزب منحله دمکرات هم نگران از دست دادن هواداران اندکی هستند که در این سالها با هزار ترفند و دروغ آنها را جذب خود کرده بودند، پس طبیعی است که به سوران حمله کنند و تحمل دیدن واقعیت را نداشته باشند.
هر بار با مرحوم امیر سعید زاده صحبت می کردم از شکنجه های دوران اسارت می گفت؛ از درد و رنج هایی می گفت که خانواده وی متحمل می شوند.
چندی پیش همسر شهید سعیدزاده به من گفت؛ گروهک تروریستی کومله و هواداران این گروهک، تصاویر دختر ایشان را در شبکه های اجتماعی منتشر کرده تا آنها را تهدید و ارعاب کرده و خانواده مرحوم سعیدزاده را ترور شخصیتی کنند.
در ۷ سالی نیز که خود بنده به گروهک کومله نفوذ کردم به چشم خود دیدم عاقبت منتقدان و مخالفان این گروهک چیست؟ یا مرگ و یا ترور شخصیتی و تهدید و ارعاب تا آخر عمر.
سوران تنها و تنها بخشی از واقعیت ها را به تصویر کشیده است، وگرنه اگر بخواهیم از جنایات این گروهک در حق مردم کردزبان سخن بگوییم صدها کتاب و فیلم و سریال می شود.
امثال خالد علی پناه که از فرماندهان دهه ۶۰ کومله بودند و امروزه علیه کومله و سران این گروهک افشاگری می کنند که دیگر به قول ضد انقلاب از رژیم نیستند از خود کومله هستند.
امثال من و شهید امیر سعیدزاده و کیانوش گلزار راغب و ده ها فرد دیگر دروغ می گوییم؟ پیشمرگان قدیمی و امروزی کومله چه؟ آنها هم دروغ می گویند؟ آنها هم جاش و مزدور هستند؟!
مگر دو هفته پیش در اردوگاه کومله پیشمرگان کومله به دستور سران کومله به سوی یکدیگر تیراندازی نکردند و چند پیشمرگ و همسنگر خودشان را به دست خودشان به رگبار نبستند؟! این هم دروغ است؟!
“قضاوت با افکار عمومی”
نادر کیایی
