ماجراهای فیلم سینمایی برادران لیلا بعد از همه حواشی که بازیگران آن در هفتاد و پنجمین دوره جشنواره فیلم کن ایجاد کردند ادامه دارد، فیلمی که به دلیل حضور، اظهارات و بازارگرمی خارج از استاندارد بازیگرانش منجر به توقیف آن توسط سازمان سینمایی کشور شد. اما این ماجرا روی دیگری هم دارد و آن هم بازاریابی محتوای سینمایی ایرانی و فارسی در عرصه بین‌المللی و مشخصا کشور فرانسه است.
فیلم برادران لیلا بعد از حضور در جشنواره فیلم کن در فرانسه که منجر به دریافت جایزه بهترین فیلم بخش رقابتی اصلی کن از سوی هیات داوران فدراسیون بین‌المللی منتقدان (فیپرشی) شد که از نظر بسیاری خیلی هم اتفاق مهمی نیست، در شهریور ماه یا همان آگوست در سینماهای کشور فرانسه به نمایش درآمد و سپس فروش نسخه بلورین آن به صورت آنلاین در سرویس وی‌او‌دی FILMOTV فرانسه آغاز شد.
فیلمی که در ایران تولید شد و حالا بعد از ماجراهای زیاد با داستان جدیدی به نام قاچاق یا انتشار غیر مجاز رو به رو شده، در حالی که کارگردان این فیلم یعنی سعید روستایی کارگردان و یکی از تهیه کنندگان آن به صورت تلویحی از انتشار به اصطلاح غیر قانونی این فیلم احساس رضایت کرده و سیاست هویج ماجرای اثر سینمایی برادران لیلا را اتخاذ کرده. «اشاره به عکس معنا دار منتشر شده توسط سعید روستایی در صفحه شخصی که بدون واکنش خاصی گفته است که علاقه‌مند بوده است که این عکس را همزمان با اکران فیلم منتشر کند.»
اما جواد نوروز بیگی در اظهاراتی که در آخرین ساعات اداری سال ۱۴۰۱ یعنی روز ۲۸ اسفند ماه در رسانهها منتشر شد سیاست چماق به دست ماجرا را بر خلاف روستایی گرفته و مسئولیت آنچیزی که وی قاچاق یا انتشار غیر قانونی فیلمش دانسته را بر گردن سازمان سینمایی کشور انداخته، وی در اظهاراتی که خودشیفتگی خاصی نیز در آن هست خطاب به سازمان سینمایی کشور گفت: «طبق صحبت‌های وزیر ارشاد، دوستان سازمان سینمایی تصمیم به تنبیه ما گرفتند و این تنبیه علاوه‌بر ما، شامل حال مخاطبان سینمای ایران هم شد که امکان تماشای یک فیلم خوب در شرایط مناسب را از دست دادند. شاید اگر این فیلم زودتر از این‌ها اکران می‌شد حتی به اقتصاد سینمای ایران هم بیشتر کمک می‌شد. در یک سال گذشته سینماها حال و روز خوبی نداشت و ما هم خیلی تلاش کردیم که فیلم به اکران راه پیدا کند. اگر از آقایان ایل‌بیگی و سهرابی پیگیری کنید متوجه می‌شوید که ما چه تلاش ویژه‌ای برای عبور از این مشکلات کردیم و حتی گفتیم حاضر به اعمال اصلاحات هم هستیم.»
نوروزبیگی در ادامه در مورد قاچاق فیلمش میگوید: «پیش از این سابقه داشته است که نسخه قاچاق فیلمی در فضای مجازی منتشرشده و بعد از آن به اکران عمومی هم رسیده و یا به‌صورت رسمی در پلتفرم‌ها عرضه شود. اتفاقاً بیشتر هم دیده شده‌اند. بالاخره تعدادی از افراد هستند که منتظر عرضه رسمی فیلم باقی می‌مانند و نمی‌خواهند نسخه قاچاق یک فیلم را ببینند.»
این در حالیست که همه میدانیم اساسا حق مولف یا همان به اصطلاح کپی رایت هیچ فیلمی که در خارج از کشور اکران می‌شود رعایت نشده و در کل ماجرا چیز دیگریست!
به نظر میرسد با باز شدن بیشتر پای فیلمهایی که در ایران تولید می‌شوند و با فرایندی از بازاریابی روی پلتفرمهای خارجی قابل عرضه یا در سینماهای خارج از کشور اکران می‌شوند حالا با چالش جدیدی رو به رو هستند، آن هم اینکه توقع دارند فیلم را به تومان بسازند و به دلار و یورو بفروشند و هیچ پاسخگویی نسبت به مسئولیت محتوایی، اظهارات عوامل و نوع حضورشان در نشستها و جشنواره ها هم نداشته باشند، باید گفت: این وقتی مطلوب است که سینمای جهان از سیاستهای ضد ایرانی و ضد فرهنگی دست بردارد، اما در حالی که به خصوص در سال گذشته شاهد غرض ورزیهای گسترده رسانهای به وسیله بنگاههای تبلیغاتی ضد ایرانی به وسیله صنعت سینما بودیم به نظر این مسئولیت طلبی عوامل فیلم برادران لیلا بی طمع نیست و نوعی باجخواهی محسوب می‌شود، هرچند که به نظر کفه ترازوی قدرت به سمت فیلمساز است و گویی می تواند هرکار دلش می خواهد با فیلم و عواملش انجام دهد، دو نسخه فیلم آماده کند هر کدام را برای بازاری خاص ارائه دهد، اینکه دیگر فقط یک صنعت هنری و سینمایی ساده نیست این به معنای سوء استفاده حداکثری از وضعیت نا به سامان فرهنگی به خصوص در صنعت سینما و عدم تنظیم گری محتوایی در داخل و بهره برداری حداکثری در خارج از کشور است.
