حتی از زمانی که در سال ۱۹۷۳ سناتور دلور شد، پیوسته در مورد مسائل مهم سیاست خارجی اشتباه کرده است، برای مثال او پیشتر اذعان داشته: “من کاملا معتقدم که نیازی به یک جنگ سرد جدید نیست… و فکر نمی کنم به زودی هیچ تلاشی از سوی چین برای حمله به تایوان وجود داشته باشد.”
چین چگونه آمریکا را فریب می دهد؟
در عملیات‌های نظامی، یک طرح فریب زمانی بهترین نتیجه را دارد که حریف چیزی را به دشمن نشان دهد که دشمن می‌خواهد باور کند آن مسئله درست است. در مورد چین، آنها می‌دانند که نخبگان آمریکایی از تغییرات آب و هوایی می‌ترسند و به همین دلیل ادعا می‌کنند این مسئله یک تهدید وجودی است. در نتیجه، چین تلاش گسترده خود را برای ساخت توربین‌های بادی، استقرار پنل‌های خورشیدی و گسترش سریع تولید خودروهای الکتریکی (EV) – تقریباً نیمی از خودروهای برقی جهان در چین تولید می‌شوند- بکار می‌گیرد.چین حتی جان کری را تحت تأثیر قرار داد و او در ۳۰ اوت گفت که چین به طور کلی، به تعهدات اقلیمی خود عمل کرده است و آمریکا و چین می توانند با همکاری هم به جهان کمک کنند.اما اگر فشار “انرژی تجدید پذیر” چین ربطی به محیط زیست نداشته باشد چه؟ به جای توجه به سخنان تسکین دهنده چین، باید به اعمال آن نگاه کنیم. این اقدامات به ما می‌گوید که چین مسیر استقلال انرژی را دنبال می‌کند که عمدتاً بر پایه ذخایر عظیم زغال سنگ آن بنا شده است.این مسئله مهم است زیرا استراتژیست‌های آمریکایی بر این باورند که حمله احتمالی چین به تایوان، ژاپن، هند یا سایر کشورهای اقیانوس آرام به خاطر اتکای چین به نفت وارداتی از این مناطق کنترل می‌شود. ۷۲ درصد نفت چین وارداتی است که از این بین ۸۵ درصد آن از طریق تنگه مالاکا در سنگاپور عبور می‌کند. نیروی دریایی ایالات متحده به راحتی می‌تواند این تنگه را مسدود کند پس بنابراین، دلایل بسیاری وجود دارد که چین خطر درگیری را به جان نمی‌خرد.برای مقابله با این موضوع، چین با روسیه همکاری کرده تا ظرفیت خط لوله و واردات نفت و گاز طبیعی از روسیه را افزایش دهد. اما این مقدار کافی نیست. حتی با وجود واردات حدود ۲ میلیون بشکه نفت از روسیه، ذخایر استراتژیک چین بعد از حدود پنج ماه خشک می‌شود. به همین دلیل چین به سرعت در حال فراهم کردن زمینه‌ای برای کنار گذاشتن نفت و گاز طبیعی وارداتی است.
در سال ۱۹۹۶، چین از ایالات متحده در استفاده از زغال سنگ برای تولید برق پیشی گرفت. از آن زمان تا کنون، نیروی برق تولیدی آمریکا با سوخت زغال سنگ به نصف کاهش یافته، اما چین اکنون بیش از ۵٫۳ برابر ایالات متحده انرژی زغال سنگ تولید می‌کند. همچنین در حال ساخت نیروگاه‌هایی معادل کل ناوگان نیروگاه‌های زغال سنگ آمریکا است. این بدان معناست که تمام آن خودروهای برقی چینی واقعاً با سوخت زغال‌سنگ کار می‌کنند، بنابراین برای تامین انرژی آنها نیازی به نفت وارداتی ندارند.این نقطه جایی است که همه چیز ترسناک می‌شود. چین به سرعت در حال افزایش ظرفیت تبدیل زغال سنگ به سوخت مایع است. تبدیل زغال‌سنگ به سوخت و روان‌کننده‌های باکیفیت، فناوری جدیدی نیست، آلمانی‌ها در جنگ جهانی دوم از آن برای جبران کمبود نفت خود استفاده کردند. در آن زمان، تبدیل زغال سنگ به بنزین برای آلمانی ها حدود ۲۰ دلار در هر بشکه هزینه داشت، در حالی که نفت خام آمریکا بشکه‌ای ۹۸ سنت قیمت داشت. اما اکنون هزینه تولید بنزین از زغال سنگ نسبت به پالایش آن از نفت تقریباً نصف است (با فرض اینکه چین به این موضوع اهمیت می دهد که نمی‌دهد) اما مشکل اصلی این است که در این روش تولید گازهای گلخانه‌ای تقریباً دوبرابر نسبت به سوختن ساده نفت است.به بیان ساده، تلاش چین برای تبدیل زغال سنگ به سوخت مایع به او اجازه می‌دهد تا از محاصره تنگه مالاکا توسط نیروی دریایی ایالات متحده عبور کند و به حزب کمونیست چین آزادی عمل وسیعی برای تعقیب تهاجم نظامی علیه همسایگان خود و در عین حال فعال نگه داشتن اقتصاد خود می‌دهد. این حزب توانسته است نخبگان آمریکایی را متقاعد کند به محیط زیست اهمیت می دهد در حالی که واقعاً برای جنگ آماده شده است.
