نوعی آنارشی بر نظام بین‌الملل حاکم است و هیچ قدرتی توان تحمیل نظم موجود را ندارد. اصول مشخصی وجود ندارد و بسیاری از کشورها به روش خود عمل می‌کنند. چین و ر.و.سی.ه در گفتار و عمل، هنجارهای نظام لیبرال به ویژه حقوق بشر و تعهد دولت‌ها را زیر سوال می‌بردند. بازگو کردن شکل‌گیری دوباره ج.ن.گ سردی نادرست است. اتحاد فراآتلانتیک تثبیت شده است و درمقابل چین و ر.و.سی.ه متحد به نظر می‌رسند اما از ج.ن.گ سرد دیگری دور هستیم؛ زیرا چندین دموکراسی بارها ویژگی‌های دولت خودکامه را بروز دادند. واکنش‌ها به ج.ن.گ اوکراین و تح.ری‌م.های اقتصادی ر.و.سی.ه نشان داد که یگانگی در اتحاد فراآتلانتیک وجود ندارد. وابستگی اقتصادی مانند رابطه اقتصادی چین و ا.یا.لا.ت‌م.ت.حد.ه در ج.ن.گ سرد نظیر نداشت. از این گذشته در حوزه ایدئولوژی، رقابتی مانند رقابتی که میان لیبرالیسم و کمونیسم حاکم بود، وجود ندارد؛ جذابیتی که کمونیست دهه‌های1960 و 1970 در کشورهای جهان سومی داشت، واضح است که چنین چیزی وجود ندارد. چین کشورها را با پروژه‌های مالی، فناوری و زیرساخت جذب می‌کند نه با ایدئولوژی.
مکانیسم‌های مقابله‌ای
دولت‌ها باید یادبگیرند خود را با دنیای قدرت‌های تجدیدنظرطلب و دنیای بی‌نظمی وفق دهند و برای دنیای مبهمی که در پیش‌رو است آماده کنند. یک راه حل این است بر خود اتکا کنند. چین، ر.و.سی.ه، هند و ا.یا.لا.ت‌م.ت.حد.ه در این سال‌ها بر خود اتکا کردند. همان زمان که دولت‌ها می‌خواهند از نظر اقتصادی مستقل شوند از نظر ن.ظا.می هم نیاز به امنیت بیشتری دارند. راه حل دیگر ائتلاف‌های موقتی است. این اتحادها اهداف خاصی را دنبال می‌کنند؛ ممکن است برخی اتحادهای دوجانبه را تقویت کنند، اما به بلو.ک‌های ج.ن.گ سرد شباهتی ندارند.
قدرت‌های میانی و قدرت‌های کوچک ناچارند در شرایط دوگانه روابط خود را با قدرت‌های بزرگ متعادل کنند؛ مانند واکنشی که انجمن جنوب‌شرق آسیا به اختلاف چین و ام.ری‌کا نشان داد یا پیمان ا.بر.ا.هی.م که اس.ر.ا.ئی.ل و متحدان سنتی عرب خود را به هم نزدیک‌تر کرد. نپوستن بسیاری از کشورهای افریقایی، آسیایی، ام.ری.کا.ی لاتین به تح.ری.م.ها علیه ر.و.سی.ه پس از ج.ن.گ اوکراین جدیدترین نمونه است. این اقدام‌های منطقه‌ای در برابر شکاف‌های جهانی ناکافی است؛ برای مثال بحران بدهی. بدهی و بحران اقتصادی سریلانکا را نیازمند کشورهای همسایه کرد؛ هند مواد غذایی، سوخت و مبلغ 3.8 میلیارد دلار در اختیار این کشور قرار داد. با این حال وام‌دهندگان عمده خارجی، مانند چین وغرب هنوز بدهی سریلانکا را مجددا برنامه‌ریزی نکردند. در حقیقت کشورهای ثروتمند از بازنگری یا لغو بدهی کشورهای درحال‌توسعه خودداری می‌کنند.
