اگر بخواهیم تنها یک دلیل برای این که “ایران باید موشک های بالستیک داشته باشد” بیاوریم، کافی است این خبر را بخوانیم:
” آمریکا اعلام کرده که به اوکراین موشک بالستیک نخواهد داد و وزیر خارجه ایالات متحده هم گفته که از اوکراین تعهد گرفته شده که یا موشک های آمریکایی به خاک روسیه شلیک نکنند.“
اوکراین در جبهه آمریکاست و به همین دلیل هم مورد تجاوز نظامی روسیه قرار گرفته و بخشی از خاکش نیز رسماً اشغال شده است.
آمریکا و اروپا از اوکراین حمایت می کنند و دشمن متجاوزش را تحت شدیدترین تحریم ها قرار داده اند. آنها همچنین تسلیحات نظامی متعددی به اوکراین ارسال می کنند و ماهواره هایشان نیز تحرکات روس ها را رصد و در اختیار ارتش اوکراین قرار می دهند.
بی گمان، اگر حمایت های آمریکا و اروپا از اوکراین نبود، اینک نیروهای روسی که از شرق وارد اوکراین شده اند، به غرب این کشور و مرزهای لهستان رسیده بودند.
با این حال، وقتی پای سلاح های استراتژیکی مانند موشک های بالستیک به میان می آید، همین آمریکا به اوکراینی که کشور دوست محسوب می شود، جواب منفی می دهد و حتی برای موشک هایی با برد 130 کیلومتر – که تسلیحاتی معمولی در دنیای امروز محسوب می شوند – شرط و شروط می گذارد.
این که چه دلیلی در پس این ماجرا وجود دارد و آیا آمریکا نمی خواهد روسیه تحریک شود یا تمایل دارد جنگ فرسایشی شود یا … موضوع این بحث نیست؛ موضوع این است که “به هر دلیلی” آمریکا به کشور همسوی خودش موشک بالستیک نمی دهد، آن هم در شرایطی که به دلیل عدم موازنه موشکی، هر روز تعداد زیادی از اوکراینی ها در حملات موشکی روسیه کشته و مجروح می شوند و زیر ساخت های اوکراین مدام مورد موشک های روسی هستند (فیلمی از لحظه اصابت موشک روسی به فرودگاهی در اوکراین را اینجا ببینید).
بر می گردیم به ایران خودمان؛ ما در خاورمیانه ای زندگی می کنیم که جنگ و ناامنی بخشی جدایی ناپذیر از تاریخ معاصرش یوده است. همسایگان و هم منطقه ای هایی هم داریم که عمدتاً یا رقیب اند یا دشمن. دستکم 4 کشور نیز در اطراف ایران مجهز به سلاح هسته ای اند: روسیه، اسرائیل، پاکستان و هند.
بقیه کشورهای نیز کمابیش بزرگ ترین سرمایه گذاری ها در زمینه تقویت توان نظامی شان را دارند، به عنوان مثال عربستان در دوران ترامپ، دستکم قرارداد 100 میلیارد دلاری نظامی با آمریکا بسته است و اخیراٌ هم به تولید موشک بالستیک مشغول شده است.
رژه یگان موشکی عربستان سعودی
ما تجربه جنگ 8 ساله با عراق را هم داریم که مدت های مدیدی در برابر حملات موشکی عراق با اسکادهای روسی به شهرهایمان بی دفاع بودیم و فقط وقتی توانستیم با کمک معمر قذافی – رهبر وقت لیبی – تعداد ناچیزی موشک داشته باشیم توانستیم اندکی مقابله به مثل کنیم که آن هم با توجه به کثرت موشک های دشمن و قلت موشک های ایران، در برابر 10 موشکی که به شهرهایمان می زدند، قادر بودیم یکی دو موشک شلیک کنیم، برای خالی نبودن عریضه!
جالب اینجاست که آن زمان هم قذافی برای ادامه ارسال موشک بالستیک به ایران شرط گذاشت که دستکم یکی از آنها را به سمت عربستان شلیک کنیم؛ شرطی که ایران نپذیرفت و قذافی هم مساعدت موشکی را قطع کرد (ماجرایش را اینجا بخوانید).
اینک سال هاست که جنگ ایران و عراق به پایان رسیده است ولی تضمینی برای عدم تکرار چنان رویدادی وجود ندارد.
در دنیایی که دوست به دوست رحم نمی کند و آمریکا به اوکراین هم موشک موثر نمی دهد تا لااقل جلوی کشته شدن مردمانش را بگیرد، باید قوی شد؛ موشک بالستیک در دنیای امروز یکی از عوامل اصلی قدرت است.
البته که مولفه های قدرت فراتر از موشک هستند و رابطه خوب حکومت و مردم و حمایت عمومی از نظام سیاسی، پشتوانه بی نظیری برای حکومت هاست ، یا قدرت اقتصادی بسیار مهم است ولی در کنار این موضوعات – که بسیار هم حیاتی اند و به قید فوریت باید مورد اهتمام باشند- از توان بالای نظامی هم نباید غافل بود.
گرگ ها حتی موقع خواب هم چشمان شان باز است تا کسی آنها را نَدَرَد؛ این حکایت تلخ کشورهاست در دوران معاصر.
