مذاکرات ایران با پنج کشور عضو برجام به اضافه آمریکا به دلایل متعددی نه متوقف می شود و نه به نتیجه مورد نظر یعنی دستیابی به توافق ختم می گردد. در واقع آنچه در روند مذاکرات در وین در دسترس رسانه ها قرار می گیرد حاکی از آن می باشد که طرف های مذاکره کننده با ایران(تروئیکای اروپایی) عمده مطالباتشان در راستای احیای برجام را به مطالبات آمریکا از این توافق بین المللی و ایران گره زده اند.
باز این رو در راستای تحلیل آنچه در این باره ممکن است رخ دهد باید مبنای تحلیل را به رویکرد واشنگتن جهت انجام مذاکرات با تهران در وین قرار داد. در واقع ماهیت آنچه در وین دنبال می شود اگرچه در قالب برجام به عنوان یک توافق بین المللی می باشد ولی روند مناسبات موجود در این توافق از همان ابتدای طرح و اجرای برجام تاکنون که متحمل دگرگونی هایی چون خروج آمریکا از برجام، عدم پایبندی اروپایی ها به توافقات در قبال ایران و حتی گام های چندگانه ایران برای کاستن تعهدات برجامی بر این امر دلالت دارد که آنچه با عنوان برجام شناخته می شود و شهرت سیاسی دارد برای طرف های مذاکره کننده با ایران، منوط به کنش و واکنش های واشنگتن می باشد. به عبارت بهتر حضور کشورهای دیگر در این توافق به معنای دو گانه ناظرین و دادن وجهه بین المللی به توافقات در این حوزه است. اگرچه کشورهایی چون روسیه و چین نیز به عنوان یکی از اعضای برجام در روند مذاکرات در وین به مانند گذشته دارای نقش می باشند اما با این حال نباید فراموش کرد نقش و میزان کنش گری این دو کشور در توافقات تحت الشعاع عملکرد غربی هاست که پیرو رویکرد سیاسی و سیاستی واشنگتن هستند.
به همین دلیل و با عنایت به ماهیت و چگونگی عمل در توافقات از سوی کشورهای مذاکره کننده با ایران، پرسشی که مطرح می گردد این است که آینده این توافق به کجا خواهد انجامید و آیا توافقی حاصل می گردد یا خیر؟ برای پاسخ به این سوال باید چند نکته را در نظر داشت. اول اینکه همانگونه که برجام و مفاد آن برای تمام طرفین ایده آل نبوده و همه به دنبال تغییراتی در آن هستند به همان اندازه نیز هیچ کدام از طرف های مذاکره کننده در وین، حاضر به ترک میز مذاکره نیستند. این بدان معناست که روند مذاکرات علیرغم اختلافات فاحشی که میان طرفین وجود دارد حفظ خواهد شد. دوم اینکه ادامه ماراتن مذاکرات منوط به اصلاح مواردی است که طرفین در ذیل مذاکرات به دنبال دستیابی به آن هستند. سوم اینکه دستیابی به توافق یا عدم دستیابی به آن، بستگی به میزان نزدیکی یا دوری طرفین جهت رسیدن به دیدگاه مشترک در قبال مواردی است که بر سر آن اختلاف دارند.
کوتاه سخن اینکه، به نظر می رسد روند مناسبات کنونی در قالب مذاکرات در وین علیرغم رفت و برگشت های پی در پی ادامه پیدا خواهد کرد. دلیل این ادعا نیز وقفه در مذاکرات به جای توقف و تعلیق آن(حداقل براساس اطلاعات رسانه ای) می باشد. این بدان معناست که اختلاف دیدگاه ها از نظر طرفین هنوز قابل حل می باشند و به انسداد سیاسی یا مذاکراتی نرسیده است. در حقیقت آنچه روند مذاکرات را طولانی کرده یا حتی ممکن است آن را بدون نتیجه، به شکست ختم کند چالش در منافع، اهداف و ذهنیت هایی است که طرفین(ایران و آمریکا) از یکدیگر دارند.
