۱۲ مرداد ماه ۱۴۰۰ بود که سید ابراهیم رییسی به عنوان ریاست جمهوری اسلامی ایران کار خود را رسما در این کسوت شروع کرد.
سوای از اینکه با عملکرد وی تا بدین لحظه موافق یا مخالفیم؛ نکته حایز اهمیت آن است که همه ما دلواپسیم! دلواپس از آنکه از مردم تا رهبری به این دولت امید بسته اند. رای مردم که مشخص و محرز بود بر امید آنها به «دولت مردمی» منتهی رهبری هم سعی بر آن داشته اند تا در تمامی ادوار از دولت های مستقر حمایت کنند و فرقی برایشان نداشته است.
از جهتی هم پیام نوروزی رهبری که حاوی دلگرمی هایی به دولت بود؛ که نشان از اطمینان ایشان به مجموعه مستقر بوده از است.
چرا دلواپسیم؟!
اینکه آیت الله رییسی فرد ساده زیست و معمولی است بر همگان محرز بوده و اگر نبوده الان ملموس تر شده است. اما آنچه ما را دلواپس می‌کند عملکرد مجموعه تحت امر ایشان به عنوان دولت است. مجموعه ای که می‌کوشد در این راستا به بهترین نحو قدم بر دارد اما حاصل برخی بی تدبیری های آن می‌شود؛ انتصابات غیر مهندسی شده تا گوجه ۲۵ هزار تومانی!
در رابطه با انتصابات هم همه می‌دانیم که؛ به جوانان گام دومی کاری را نمی‌سپارند به دلیل آنکه رزومه ای ندارند ولی در استانی؛ ریاست وقت ستاد میرحسین در حال پست گرفتن است! بگذریم از آنکه تغییرات آنقدر محسوس و ملموس نبوده که مردم مقداری دلگرم تر بشوند با قریب به اینکه ۸ ماه دارد می‌گذرد!
دلواپسیم چرا که این انتصابات باید بر مدار انقلابی گری باشد؛ باید بر مدار گام دوم باشد؛ باید بر مدار عقلانیت و تحول آفرینی باشد.
فرق می‌کند چه کسی رییس جمهور باشد!
آری؛ فرق می‌کند چه کسی رییس جمهور باشد. رییسی فرق می‌کند با آن شخص محترمی که با فلان لباس برند و با فلان ماشین برند به توچال رفت. فرق هست بین شخصی که معاون اولش اجازه ورود به سالن را به دانشجویان نمی‌دهد تا سید ابراهیمی که همسفره دانشجویان در خوابگاه دانشجویی دانشگاه خوارزمی می‌شود. فرق می‌کند با مترو به کرج بروی؛ تا با بهترین ماشین شخصی. فرق هست بین رییس جمهوری که امتیاز می‌دهد با سید ابراهیمی که مسیر استادش؛ دکتر بهشتی را می‌رود. آری؛ فرق می‌کند چه کسی رییس دستگاه مجریه باشد…
تا بوده چنین بوده است که همیشه عده ای در داخل ذی نفع آن بوده اند که سفره مردم تنگ تر و کوچک تر از دیروز باشد! چه به لحاظ سیاسی و چه به لحاظ موقعیتی! شاید اگر اسم آنها را مافیا بگذاریم؛ بی راهه نگفته ایم…
