انقلاب ۵۷ تا به امروز…

هر جنبش اجتماعی-که در جدی ترین نوع خود، می تواند در انقلاب تجلی کند-می تواند آرمان های مطلق داشته باشد، اما قطعا آورده های نسبی خواهد داشت. از این قاعده حتی، نهضت های پیامبران و امامان نیز، مستثنی نیستند. با این همه هنگامی از بهمن پنجاه و‌ هفت تا اکنونِ خویش را می نگریم، در می یابیم‌ که این حرکت، قطعا جهت گیری های کلان خویش را، به طاق نسیان نسپرده است! در این چهار دهه و اندی، بسیاری از رهبران و یاران فداکار انقلاب اسلامی، به شهادت یا مرگ طبیعی رفته اند. برخی دیگر از خواص نیز، سازِ مخالف زده اند، اما آنان نیز رهسپار ابدیت اند. جریان های سیاسی و ایضا دولت هایی نیز داشته ایم، که از انحراف در تفسیر نظام، انحراف در حرکت آن را می جسته اند، اما همچنان دست ردی بوده که به سینه آنان بخورد! در یک کلام حفظ استقلال سیاسی و تا حدودی اقتصادی، شکوفایی و حتی جهش علمی و صنعتی و توسعه عمق استراتژیک تا هزاران کیلومتر دورتر از ایران، در زمره ظفرمندی های این حرکت تاریخی بوده اند.
از سوی دیگر انقلاب ایران، نمایان ترین کانون های قدرت جهانی را به چالش کشید، نه به نیت تهاجم که برای دفاع! اساسا این نهضت را از جنبه فقهی، می توان در ذیل عنوان “جهاد دفاعی” نیز تفسیر کرد. نمودار ها نشان می دهد که در این مصاف چهل و دوساله، قطعا طرف مقابل گام های فراوان به پَس نهاده است. او به ویژه از سال هشتاد و هشت به این سو، در عرصه نظر خود را از فرهنگ عمومی، فلسفه و تاریخ و…الخ، به عداوت هر چه تمام تر آویخت، اما نهایتا طرفی نبست! در عمل نیز حمله نظامی، ترور و تحریم را برداشت، اما بیشتر خود را خسته کرد! امروز در نگاه کلان، پاتیلِ تمامی این دستاویزها، در رفته است!
اینک از اردوگاه غرب و به ویژه آمریکا و انگلیس، بوی “نا” به مشام می رسد! تنها در یک سال، کرونا و جنبش سیاهان و انتخاباتی تماشایی، فرهنگ و سیاست آمریکا را سیاه کرد! راندن و رماندن ترامپ از کاخ سفید، نمادی از آرشیو کردن سیاست فشار حداکثری بود! و این همه تازه اولِ عشق است! پیروزی قطعی در آینده ای نه چندان دور، از این حرکت -که پایه آن را بر خلوص و ایثار نهاده اند- سراغ خواهد گرفت: هذا ما وعد الرحمن و صدق المرسلون.