امسال برای خاورمیانه و شمال آفریقا سالی پرتکان بود. سوریه جدیدی پس از سقوط رژیم بشار اسد که مورد حمایت ایران و روسیه بود، پدیدار شد. جنگ دوازده روزه بین اسرائیل، ایران و ایالات متحده درگرفت و مذاکرات هستهای حساس را تهدید کرد. تمامی این اتفاقات در پسزمینه دولت جدیدی در واشنگتن رخ داد که از برهمزدن دههها عرف دیپلماتیک آمریکا هراسی نداشته است.
پایان عصر اسد و آغاز جنگ
سه روند کلان اصلی خاورمیانه و شمال آفریقا را در سال ۲۰۲۶ شکل خواهند داد. با اتمام آب در تهران و بیثباتی آب در اطراف حوضه نیل، انتظار داشته باشید که موج بعدی اعتراضات منطقهای نه تنها توسط جوانان، بلکه توسط تشنگان هدایت شود. پیشبینی گذارهای سیاسی دشوار است، اما شکی نیست که ایران به یکی از آنها نزدیک میشود.
تهران در انتظار تغییرات بزرگ
هرگونه گذار پتانسیل ایجاد تغییرات چشمگیر در ایران، در سراسر منطقه و در روابط با ایالات متحده را دارد. سال ۲۰۲۶ سال فرصتهای بالقوه و خطرات بالقوه برای خاورمیانه است. اگر کشورهای منطقه تنها به درون نگاه کنند و به دنبال تثبیت همسایگان خود نباشند، خطر مانعتراشی در مسیر توسعه خود را نیز به جان خواهند خرید و سال ۲۰۲۶ بار دیگر سال فرصتهای از دست رفته خواهد بود.
