در پی تجاوز نظامی رژیم صهیونیستی به خاک ایران و بی‌تفاوتی آشکار نهادهای بین‌المللی چون آژانس و شورای امنیت، پرسش‌های جدی درباره ماهیت این نهادها به‌عنوان حافظان صلح جهانی مطرح شده است؛ نهادهایی که امروز شریک جنایات هستند.
سکوت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در برابر حملات مستقیم رژیم صهیونیستی به مراکز هسته‌ای ایران، نشان‌دهنده انحراف کامل این نهاد از مأموریت فنی و بی‌طرفانه خود است. بر اساس ماده ۵۶ پروتکل الحاقی کنوانسیون ژنو، حمله به تاسیسات هسته‌ای جنایت جنگی محسوب می‌شود؛ با این حال مدیرکل آژانس، رافائل گروسی، نه‌تنها در برابر هشدارهای مکرر ایران سکوت کرد بلکه با صدور گزارش‌های مغرضانه، آتش بی‌اعتمادی را شعله‌ورتر ساخت. بدتر از آن، همکاری احتمالی اطلاعاتی آژانس با دشمنان ایران در ترور دانشمندان هسته‌ای، این نهاد را در جایگاه شریک جنایت قرار داده است.
شورای امنیت؛ حافظ صلح یا ناجی جنایتکاران؟
شورای امنیت به‌جای واکنش پیشگیرانه در برابر تهدیدات آشکار رژیم صهیونیستی، تنها پس از پاسخ دفاعی ایران جلسه تشکیل داد. این رفتار، پرسش‌هایی بنیادین درباره رسالت واقعی این شورا به‌وجود آورده است. در حالی‌که چین و روسیه جنایات اسرائیل را محکوم کردند، آمریکا، انگلیس، آلمان و فرانسه با تحریف واقعیت، ایران را به تجاوز متهم کردند و از حق مشروع دفاع آن چشم‌پوشی نمودند. چنین برخوردی، ماهیت جانبدارانه و سیاسی شورا را بیش از پیش عیان ساخته و اعتماد به آن را به‌طور جدی زیر سؤال برده است.
از قطعنامه‌های سیاسی تا مجوز نسل‌کشی
اقدام سه‌گانه اروپا و آمریکا در تصویب قطعنامه علیه ایران در شورای حکام، بدون اشاره به تهدیدات اسرائیل، نه‌تنها ناعادلانه بلکه هم‌راستا با خواسته‌های تل‌آویو است. چنین رویه‌ای منجر به تشویق رژیم صهیونیستی برای تکرار حملات و ارتکاب جنایات جدید شده است. ایران نیز در پاسخ، کاهش سطح همکاری با آژانس و توسعه نسل جدید فعالیت‌های هسته‌ای را در دستور کار قرار داده است. در این شرایط، ادعای آژانس برای ارزیابی خسارات یا نظارت بیشتر، دیگر مشروعیتی ندارد.
هشدار به غرب: شریک جنایت، در امان نخواهد ماند
غرب نمی‌تواند از یک‌سو از رژیم صهیونیستی حمایت کند و از سوی دیگر انتظار امنیت و آرامش برای پایگاه‌ها و منافع خود در منطقه داشته باشد. رفتار شرکای غربی صهیونیسم، نه‌تنها مشروعیت بین‌المللی آنها را زیر سؤال برده بلکه اهداف نظامی مشروعی را برای ایران تعریف کرده است. اگر ساختارهای بین‌المللی از ایفای نقش خود در حفظ صلح جهانی عاجز باشند، دیگر زبان دیپلماسی کافی نخواهد بود و پاسخ تهدید، تنها با اقتدار و بازدارندگی داده خواهد شد.
