نهضت را چگونه ادامه دهیم؟

همیشه در هر مقطع تاریخی این سؤال مطرح است که از کجا آغاز کنیم. پاسخ سؤال از کجا آغاز کنیم را ملت ما در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ در یاری نهضت امام خمینی (ره)داده‌اند.

پس از آن در هر لحظه و زمان به ویژه در ایام امامت مقام معظم رهبری این سؤال مطرح است که نهضت را چگونه ادامه دهیم؟

نهضت اسلامی امام خمینی (ره) با قدرت و صلابت ادامه دارد فارغ از اینکه چه دولتی در تهران سر کار است. ملت ایران و ملت‌های جهان چشمان خود را به افق‌های دور دوخته و در انتظار و تمهید فرج صاحب عصر و زمان هستند. امر مشارکت سیاسی فوق العاده مهم است. مشارکت را برای قوام ، بقا، دوام ، عزت و عظمت جمهوری اسلامی نیاز داریم. نباید شب انتخابات به فکر مشارکت سیاسی افتاد. اگر از همین لحظه به فکر آن نباشیم فردا دیر است. برگردیم به پرسش صدر مقاله.

کار را از کجا شروع کنیم یا نهضت را چگونه تداوم ببخشیم.

چند راه‌حل ارائه شده است :

۱- یک یا دو حزب نیرومند سراسری تشکیل دهیم تمام مسئولیت‌های سیاست‌ورزی را بپذیریم. مردم‌سالاری بدون حزب واقعی یک توهم است. انتخابات یعنی رقابت احزاب نه افراد.

۲- حزب جواب نمی‌دهد یک تجمع نخبگانی سامان دهیم که همان کارکردهای حزب را داشته باشد.

– کارکرد تربیت و شناسایی کادرهای لازم برای اداره کشور

– تولید معنا و گفتمان سیاسی

– ساماندهی خط رسانه‌ای مجازی و حقیقی

– ارائه راه‌حل علمی حداقل برای ۴ یا ۵ ابرچالش اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی

۳- نقد درست و علمی در دیدگاه فوق و رفتن به سوی یک بازتعریف از نوع سیاست‌ورزی در سپهر سیاست ایران، این بازتعریف چند سرفصل دارد.

الف- مفروض رقابت‌های سیاسی روی دو مفهوم رقابت جبهه انقلاب با جبهه ضدانقلاب یا غیرانقلاب درست نیست.

این به اقتدار و امنیت ملی و اصل مشارکت آسیب می‌رساند و بازی در زمین انقلاب‌های رنگین جرج سورس است.

ردپای سرویس‌های امنیتی قدرت‌ها در القای این مفروض و مفهومات آن به خوبی دیده می شود. عاقبت و ته این نگاه سقوط جمهوری اسلامی و تکرار شکست مشروطه ونهضت ملی است.

ب- رقابت‌های سیاسی باید به سمت مفهوم کارآمدی و کاربلدی مدیریت کشور براساس داده‌های نظام دانایی برود.

یعنی صورت مسئله رقابت در ذهن رأی‌دهندگان این باید باشد ۲ یا ۳ قطب رقابت در ارتقای زندگی مردم و عزت و سربلندی کشور و تولید قدرت اسلام در جهان توانایی دارند و می‌خواهند این توانایی را در معرض رأی مردم قرار دهند.

لزوما عرضه این توانایی در شب انتخابات یا یک هفته منتهی به روز انتخابات نیست. اقطاب رقابت در هر دوره ۴ ساله این توانایی را به مردم عرضه می‌کنند.

ج- رقابت‌های سیاسی حتما باید از دخالت دولت‌های بزرگ خارجی و ذینفع در ایران به دور باشد و هرگونه آلودگی به این اخلال را محکوم و از آن اجتناب کنیم.

رقابت‌های سیاسی را از رفتن به سمت و سوی اقطاب سیاه و سفید و دیو و دلبر دور کنیم. چون فرض بر این است که همان‌قدرکه ما دلمان برای انقلاب و اسلام می سوزد طرف مقابل هم همین مقدار دلسوزی دارد.

۴- متاسفانه الگویی که امام خمینی (ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی برای رقابت و رقابت‌های سیاسی در منشور برادری تعریف کرده بودند و امام خامنه‌ای پس از آن در رهنمودهای سیاسی آن را بسط و توسعه و تکمیل کردند ، از سوی علمداران سیاست در کشور در قطب‌های رقابت نادیده گرفته شد و به بیراهه رفت. از دل این بیراهگی سه نبرد نرم دشمن علیه ملت ایران شکل گرفت.

این الگو و مدل تقریبا نزدیک به همین مباحثی است که در بند ۳ مقاله به گوشه‌هایی از آن اشاره شد. انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری چند گام بلند برای نزدیکی به آن الگو بود.

این‌که به محض اعلام نتایج انتخابات و پیروزی رقیب به آسانی به رسمیت شناخته شد و همه گروه‌ها ، جناح‌ها و رجال سیاسی و مذهبی این پیروزی را تبریک گفتند این بود که رقیب سیاه یا دیو نیست . او هم مثل ما انقلابی است طرفدار نظام و اسلام و معتقد به ولایت فقیه و قانون اساسی است. برخی مواضع صریح پزشکیان در حین مناظرات و پس از پیروزی ،سند این ادعاست. فضایی که در کشور پس از اعلام نتایج به دست آمد یک فضای امن، مستعد پیشرفت کشور و ارتقای قدرت ملی است. دشمن از این فضا احساس ناامنی ، ضعف و سرگیجگی می‌کند. این فضا را باید تقویت کرد و برای تحکیم وحدت و وفاق ملی از آن سود چیست؟

پزشکیان با برافراشتن پرچم وحدت ملی می‌خواهد این گفتمان را نمایندگی کند.

هیچ دلیلی برای عدم همراهی با وی از سوی احزاب و فعالان سیاسی کشور وجود ندارد.

ما امروز در حال آفرینش « جهان ایرانی» و « ایران جهانی» هستیم. هرکس که در آفرینش چنین نقشی برای ملت ایران اخلال کند خائن و با چند واسطه وصل به سرویس های امنیتی دشمن است.