دکتر محمود رضا امینی، انتخاب مسعود پزشکیان را باید به مردم تبریک گفت. به هر حال گرایشی‌های سیاسی جامعه متفاوت است و اکثریت به پزشکیان رأی دادند. ان‌شاالله که وی در پوشش ریاست جمهوری بتواند مسائل کشور را جلو ببرد.
قاعدتاً با حضور پزشکیان تغییراتی در تفکرات ریاست جمهوری به وجود می‌آید، اما اینکه فکر کنیم برگشتی به ریاست جمهوری دولت روحانی اتفاق می‌افتد، شاید درست نباشد، زیرا مقتضیات داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی کشور با آن دوره تفاوت چشمگیری کرده و این تفاوت‌ها، اقتضائات و کنشگری‌های خاص خودش را می‌طلبد.
رئیس‌جمهور با چالش‌ها، موانع، مشکلات و مسائل قابل‌ملاحظه‌ای مواجه است. از سویی قوای دیگر به نوعی یکدیگر را کنترل و راهنمایی می‌کنند. لذا اینکه فکر کنیم یک رئیس‌جمهور خارج از حیطه اختیارات خود می‌تواند همه امور را پیگیری کند، امکان‌پذیر نیست. هر کدام از قوا در حدود اختیارات و وظایف خود توان انجام کاری را دارند. به نظر می‌رسد در مسائل منطقه‌ای در وضعیت جدیدی هستیم که شاید نشود هر اقدامی را براساس گرایشات سیاسی صورت دهیم. منافع ملی ما اقتضائاتی دارد. اولین اقتضائش این است که ضریب قدرت منطقه‌ای و جهانی‌مان را افزایش بدهیم، زیرا اثبات شد افزایش قدرت، توان چانه‌زنی ما را در منطقه و در سایر مسائل جهانی بالا می‌برد. اتکای نیروی مقاومت به ما و ظرفیت‌سازی‌هایی که کرد را نمی‌توانیم نادیده بگیریم؛ بنابراین باید از مقاومت همچنان حمایت کنیم. از سویی تغییراتی که به‌دنبال جنگ اوکراین رخ داد را نیز باید در نظر بگیریم. فرصت‌های اقتصادی همسایگان برای ما و همچنین بعضی از نقاط مسئله‌دار مانند روسیه، می‌تواند باعث افزایش ضریب توفیقات و بهینه‌سازی اقتصاد ما شود. همه این مسائل به اضافه مسائلی معیشتی مردم، پیش‌روی رئیس‌جمهور قرار دارد.
تجربه نشان می‌دهد وقتی انتخاب بین دو نفر از دو جریان وجود دارد، شرایط برای انتخاب‌کنندگان راحت‌تر است و مشارکت نیز افزایش می‌یابد. تعدد نامزدهای انتخاباتی موید تعدد تفکرات سیاسی نیست، بلکه نشان‌دهنده تعدد افراد است که موجب سردرگمی مردم می‌شود. شاید این درس خوبی برای آینده باشد که تعدد کاندیداها کارگشا نیست. شاهد بوده‌ایم وقتی کاندیداها بیشتر از دو نفر هستند، تقسیم آرا اتفاق می‌افتد.
درباره اینکه آیا پزشکیان با مجلس دوازدهم به مشکل می‌خورد هم باید گفت که این‌گونه نیست که این مجلس با شهید رئیسی نیز بدون مشکل کارش را پیش می‌برد، زیرا مشکل اصلی بر سر کارکرد وزرا خواهد بود تا خود شخص رئیس‌جمهور، زیرا سران قوا در نشست مشترک خود مسائل را پیگیری می‌کنند و به تفاهمی می‌رسند.
مجلس هم به‌عنوان قوه مقننه انتخاب و تایید وزرا را و نظارت بر دولت را برعهده دارد، لذا باید یک تعادل برسد. اما اگر پزشکیان بخواهد همان روش اصلاح‌طلبان سابق را دنبال کند، طبیعی است که با مجلس درگیری خواهد داشت.
البته مجلس هم این آگاهی را دارد که رئیس‌جمهور باید کار کند و مصلحت خود و جامعه را در این نمی‌بیند که خیلی در تقابل با دولت قرار بگیرد؛ از این‌رو با ضریب نسبی همراهی با پزشکیان کار خواهد کرد. پزشکان نیز این را می‌داند که مجلس روی چه مسائلی حساس است و خود را در آن مسائل در معرض آزمون نخواهد گذاشت. به هر حال این‌گونه نیست که بگوید چون مردم من را انتخاب کردند، هر کسی را بخواهم برای کابینه برمی‌گزینم ولو اینکه مجلس و قوه قضائیه و رهبری مخالف باشند.
در نهایت اینکه پزشکیان رئیس‌جمهور همه ماست؛ رئیس‌جمهور کسانی که به او رأی دادند، کسانی که به رقیب او رأی دادند و کسانی که به‌طور کلی رأی ندادند؛ بنابراین باید ملاحظات همه مردم را در نظر بگیرد.
