«کلی مارش» پزشک، دانشمند و رئیس اجرایی بخش علوم بهداشتی دانشگاه «ویرجینیای غربی» در یادداشتی که وب‌سایت مجله آمریکایی «Fortune» آن را منتشر کرده است به موضوع اپیدمی تنهایی در جامعه آمریکا می‌پردازد. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که تنهایی در جامعه آمریکا روز به روز تشدید می‌شود و جوان‌ترها تقریباً دو برابر بیشتر از افراد بالای ۶۵ سال احساس تنهایی یا انزوا دارند. به گفته وی، تنهایی و انزوای اجتماعی باعث تشدید خودکشی، اعتیاد و کاهش طول عمر در بین مردم می‌شود.
تأثیر تنهایی بر سلامتی
ژنرال «ویوک مورتی» که یک جراح برجسته آمریکایی است و تقریباً معادل سخنگوی اصلی دولت آمریکا در امور بهداشت عمومی محسوب می‌شود در ۳ می ۲۰۲۳، یک توصیه‌نامه بهداشتی در سطح ملی ارائه کرد که مسائل فوری بهداشت عمومی مربوط به تنهایی و انزوا را به خوبی روشن می‌کند. این گزارش منعکس‌کننده تجربه شخصی و حرفه‌ای دکتر «مورتی» در مورد اثرات مخرب تنهایی بر سلامتی است. هر چقدر هم که تعجب‌آور به نظر می‌رسد، اما انزوای اجتماعی و تنهایی همان تأثیری را بر سلامت انسان دارد که کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز؛ یعنی انزوای اجتماعی می‌تواند طول عمر انسان را تا ۱۵ سال کوتاه کند.
انزوای اجتماعی و تنهایی همان تأثیری را بر سلامت انسان دارد که کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز دارد؛ یعنی انزوای اجتماعی می‌تواند طول عمر انسان را تا ۱۵ سال کم کند
من یک فرد پیشرو در رشته پزشکی آکادمیک و بالینی هستم و به‌عنوان پزشک بیماری کووید ۱۹، برای ایالت ویرجینیای غربی خدمت کردم؛ بنابراین تجربه فکرکردن در مورد فوریت‌های بهداشت عمومی و چگونگی رفع آنها را دارم. بیایید ابتدا مسئله را بررسی کنیم و سپس برخی راه‌حل‌ها و آنچه که ملت ما با اجرای آنها به دست می‌آورد را فهرست کنیم.
تعریف موضوع
تنهایی و انزوای اجتماعی در آمریکا بسیار گسترده است. یک نظرسنجی در سال ۲۰۲۱ توسط «سیگنا»نشان می‌دهد که تقریباً از هر ۶ آمریکایی، ۱ نفر احساس تنهایی یا انزوا داشته است. این بدان معناست که این شرایط احتمالاً بر شما یا کسانی که می‌شناسید، تأثیر می‌گذارد. مطابق با همین نظرسنجی، افراد جوان تقریباً دو برابر بیشتر از افراد بالای ۶۵ سال احساس تنهایی یا انزوا داشتند. علاوه بر این، ۷۵ درصد از اسپانیایی‌تبارها و ۶۸ درصد از مردم سیاه‌پوست یا آفریقایی – آمریکایی شرایط مشابهی را گزارش کردند. همچنین اکثر پاسخ‌دهندگان کم درآمد و والدین مجرد نیز احساس تنهایی یا انزوا را در خود داشتند. در حالی که هیچ توضیح قطعی برای این اعداد با درصد بالا وجود ندارد، کارشناسان چندین عامل تعیین‌کننده احتمالی را ذکر کرده‌اند: کاهش جمعیت، تغییر در آموزش و کار از حضوری به دورکاری از ابتدای همه‌گیری کرونا و شکاف عمیق در جامعه ناشی از رسانه‌های اجتماعی و سایت‌های خبری غیرمسئول.
برخی از سازندگان تبلیغ‌ها و رهبران رسانه‌ها می‌دانند که انسان‌ها نسبت به پیام‌هایی که ترس و زیان را فعال می‌کنند، توجه خاصی دارند. در واقع، اصطلاح علمی «سوگیری بیزاری» نشان می‌دهد که مردم دو برابر بیشتر نسبت به از دست دادن می‌ترسند تا از کسب سود خوشحال شوند.
تنهایی و انزوا از طریق فعال‌شدن نامتعادل سیستم عصبی باعث بیماری و کوتاه‌شدن طول عمر می‌شود
ما وقتی از منظر اجتماعی احساس انزوا و تنهایی می‌کنیم، هوشیاری‌مان در برابر تهدید، غرایز اصلی بقای ما را فعال می‌کند. برای انسان‌های اولیه، پذیرفته‌شدن و تعلق داشتن به یک گروه یا جامعه، عوامل کلیدی در بقا بود؛ یعنی جداشدن یا بیرون‌راندن از قبیله به معنای مرگ تقریباً حتمی بود. روابط روبه‌رشد و شکوفایی برای احساس امنیت و رفاه انسان حیاتی است. در واقع، مطالعات طول عمر به طور مداوم نشان می‌دهد که استحکام روابط مادام‌العمر مهم‌ترین عامل یک زندگی طولانی و سالم است.
استرس و تنهایی به هم مرتبط هستند
تنهایی و انزوا باعث فعال‌شدن نامتعادل سیستم عصبی سمپاتیک می‌شود که منجر به هوشیاری بیش از حد یا بررسی محیط برای تهدید می‌گردد. هنگامی که پاسخ تهدید فعال می‌شود، مردم محیط خود را ناامن می‌بینند و در نتیجه هورمون‌هایی در بدنشان ترشح می‌شود که در پاسخ‌های اعتمادبخش و لذت آفرین ما اختلال ایجاد می‌کنند. با افزایش این پاسخ استرس‌زا، افراد با افزایش ترشح هورمون‌هایی مواجه می‌شوند که ضربان قلب و فشارخون آنها را افزایش می‌دهد. با گذشت زمان، ترشح این هورمون‌ها به عروق خونی، قلب، مغز، خون، کبد و سیستم متابولیک و اسکلتی عضلانی ما آسیب می‌رساند. درست مانند موتور خودرو که مدام بیش از حد داغ می‌شود، سیستم‌های بدن ما شروع به از بین رفتن می‌کنند و تجربه درک شده ما از درد افزایش می‌یابد. احساس بی‌ارزشی و ترس، خطر مصرف مواد مخدر، چالش‌های سلامت روان، انواع بیماری‌های مزمن و چاقی را افزایش می‌دهد که همه اینها می‌تواند به کاهش طول عمر منجر شود. به‌عبارت‌دیگر، تنهایی و انزوا از طریق فعال‌شدن نامتعادل سیستم عصبی سمپاتیک ناشی از ادراک تهدید و استرس مزمن، باعث بیماری و کوتاه‌شدن طول عمر می‌شود. البته خود استرس هم می‌تواند افراد را به انزوا بکشاند، بنابراین تأثیرات آن به هر دو صورت است.
راه حل چیست؟
راه حل اصلی برای فرار از تنهایی و انزوای اجتماعی، ارتباط اجتماعی معنادار است. ارتباطات اجتماعی درک ما از امنیت روانی و فیزیکی و ارزشمندبودن را تقویت می‌کند و احساس تعلق و مشارکت را افزایش می‌دهد. این روابط حیاتی از خانواده به دوستان ما گسترش پیدا کرده و منشعب می‌شود تا شبکه‌های اعتماد ما را تشکیل دهد. این شبکه‌های روابط، «سرمایه اجتماعی» نامیده می‌شوند. «آن کیس» و «آنگوس دیتون»، اقتصاددانان دانشگاه پرینستون، بر این باور هستند که کاهش سرمایه اجتماعی و امید به خاطر از دست دادن مشاغل در منطقه «آپالاشیا» و حوالی رودخانه اوهایو از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۳ عامل اصلی مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد مواد مخدر، خودکشی و بیماری کبدی در این محدوده بوده است.
برای مقابله با اپیدمی تنهایی چه می‌توان کرد؟ «ویوک مورتی» در طرح خود برای استراتژی ملیِ پیشبرد ارتباط اجتماعی، یک فراخوان عملی جهت اقدام برای رسیدگی به این مشکل ارائه کرده است. این استراتژی شامل پذیرا بودن روابط جدید، ارتباط مجدد با دوستان و اعضای دور خانواده و خدمت به دیگران از طریق داوطلب شدن است. این طرح شامل ابزارها و منابع قابل اشتراک‌گذاری برای افراد و سازمان‌ها جهت سرمایه‌گذاری در روابط اجتماعی مبتنی بر بهبود سلامت روانی جامعه است.
آپالاشیا محل مرکزی «مرگ‌های ناشی از ناامیدی» است، به این معنی که افرادی که در اینجا زندگی می‌کنند به طور نامتناسبی تحت‌تأثیر از دست دادن شغل، سرمایه اجتماعی، هدف و روابط خود هستند که منجر به تجربه تنهایی و انزوای اجتماعی می‌شود. این مسئله ممکن است توضیح دهد که چرا ساکنان «ویرجینیای غربی» در رتبه دوم پایین‌ترین امید به زندگی در کل کشور بوده و برخی از آنها ضعیف‌ترین سطوح بهداشتی را دارند.
اما من معتقدم که ویرجینیای غربی نیز افراد انعطاف‌پذیری دارد که به یکدیگر اهمیت می‌دهند. خوبی و مهربانی واقعی در مردم ما وجود دارد. برای خدمت بهتر به ایالت، کارکنان مرکز پزشکی دانشگاه در حال ایجاد دسترسی پیشرفته‌تر و بهتر به مراقبت‌های بهداشتی هستند. همکاران من بر معکوس کردن تنهایی و انزوای اجتماعی از طریق مشاغلی که درآمد، سرمایه اجتماعی و روابط محافظتی را فراهم می‌کنند، تمرکز کرده‌اند. اتفاقاتی مانند بیماری کووید ۱۹ و همه‌گیری انزوا و تنهایی ما را ملزم می‌کند تا در جامعه با هم کار کنیم و تفاوت مثبتی را ایجاد کنیم.
