امروز سالگرد روزی است که تبدیل به یکی از سیاه‌ترین روزهای تاریخ ارتش آمریکا شد؛ روزی که به کابوس اکتبر ۸۳ شهره شد.
رئیس جمهور آمریکا در مسیر بازگشت از اراضی اشغالی به واشنگتن بود که خبرنگاری از او پرسید، گویا دستیارانتان به مقامات اسرائیل گفته‌اند “در صورت جنگ حزب الله و رژیم صهیونیستی، ارتش آمریکا نیز علیه حزب الله وارد جنگ خواهد شد.” جواب بایدن صریح بود: درست نیست؛ چنین حرفی زده نشده است.
دلیل دست به عصا بودن آمریکا مقابل حزب الله چیست؟
برای پاسخ به این سوال باید دقیقاً به ۴۰ سال قبل بازگردیم. روز اول آبان ۱۳۶۲ بود. بیش از یکسال از حمله رژیم صهیونیستی به جنوب لبنان (۱۶ خرداد ۱۳۶۱ / ۶ ژوئن ۱۹۸۲) می‌گذشت. حمله‌ای که یکی از جنایات آن، کشتار صبرا و شتیلا بود و بیش از ۵۰۰۰ تن توسط رژیم صهیونیستی و مزدورانش کشته شدند.
این جنگ به جنگ اول لبنان یا جنگ پنجم رژیم صهیونیستی معروف است. این جنگ با موفقیت اولیه برای رژیم همراه بود ولی از دل ویرانی آن، اتفاقی رخ داد که امروز گریبانگیر تل‌آویو نشینان شده است. جنگ پنجم دو هفته پس از فتح خرمشهر از سوی رزمندگان ایرانی به وقوع پیوست. بر همین اساس، تعدادی از نیروهای لشکر ۲۷ محمد رسول الله به سوریه و لبنان اعزام شدند.
این سفر مقدمه‌ای بر شکل گیری جنبش مقاومت اسلامی در مقابل رژیم صهیونیستی شد. عده‌ای از جوانان شیعه لبنان نظیر سیدحسن نصرالله و شهید عماد مغنیه جنبش مقاومت حزب الله را تشکیل دادند. جنشی که برخلاف طیف ضداسرائیلی آن برهه نظیر عرفات از اردوگاه فکری سوسیالیسم نبودند و در ادامه توانستند به مهم‌ترین مهره‌های شطرنج غرب آسیا بدل شوند.
تانک‌های رژیم صهیونیستی وارد پایتخت لبنان شدند. پس از مدتی نیروهای ارتش آمریکا، فرانسه و ایتالیا موازی با اشغالگران قدس وارد بیروت شدند تا محافظ دولت فالانژیست‌ها در لبنان باشند (فالانژها همسو با رژیم صهیونیستی بودند و عوامل آن، متهم اصلی پرونده سردار جاویدالاثر احمد متوسلیان هستند)
اما این حضور تبدیل به یکی از سیاه‌ترین روزهای تاریخ ارتش آمریکا شد. روزی که به کابوس اکتبر ۸۳ شهره شد. ساکنان و ایضًا اشغالگران بیروت در ساعت ۶.۲۲ دقیقه صبح روز اول آبان ۱۳۶۲ ه.ش با صدایی مهیب از خواب بلند شدند. دو مقر نظامی نیروهای بیگانه در بیروت منهدم شدند. اولی متعلق به تفنگداران دریایی آمریکا و دومی متعلق به چتربازان ارتش فرانسه بود. در عرض چندثانیه، ۳۰۰ نفر کشته شدند.
از این تعداد، ۲۴۱ تفنگدار دریایی (حرفه‌ای‌ترین نیروهای ایالات متحده) سهم ارتش آمریکا و ۵۸ نظامی سهم ارتش فرانسه بود. ارتش آمریکا پس از جنگ جهانی دوم، چنین روز سیاهی را تجربه نکرده بود. [1] البته این آمار اعلامی است و قریب به یقین، عدد واقعی بیشتر از عدد مذکور است.
«پاول کلی» فرمانده وقت تفنگداران دریایی آمریکا مقابل سه نفر از تفنگداران نجات یافته آمریکایی
این عملیات منجر به عقب نشینی آمریکا از خاک لبنان شد. گروهی گمنام تحت عنوان جهاد اسلامی مسئولیت این عملیات را برعهده گرفت ولی دولت آمریکا مدعی بود که شهید عماد مغنیه (فرمانده افسانه‌ای حزب الله) فرمانده این عملیات بوده است.
«جورج بال» سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل (۱۹۶۸ میلادی) در رابطه با حضور نظامی آمریکا در لبنان می‌گوید: «جنگی که آمریکا با سفاهت تمام در آن شرکت جست برای ما به این صورت در آمد: حدود ۳۰۰ تفنگدار دریایی خود را از دست دادم؛ ۱۸۰۰ تفنگدار دریایی به مدت ۱۸ ماه در شرایطی زندگی کردند که در کنار آتش قرار داشتند؛ بیش از ۲۲ ماه یک ناوگان آمریکایی همراه ۳۰ هزار ملوان و پرسنل دریایی و حدود ۱۰۰ هواپیما در عرشه ناوهای هواپیمابر، دور از ساحل لبنان، در حالت آماده باش کامل منتظر بودند که چه موقع هدف حملات [استشهادی] قرار می‌‌گیرند… روزی هم که لبنان را ترک کردیم، نه تنها هیچ چیز بدست نیاورده بودیم، بلکه بهای سنگینی برای این اقدام پرداخته کردیم.» [2]
اکنون رژیم صهیونیستی از شکست تاریخی خود در روز ۱۵ مهرماه درصدد است، آمریکا را با حزب الله درگیر کند. ارتش آمریکا نیز ناوهای جنگی و هواپیمابر خود را نظیر سال ۱۹۸۲ به سمت لبنان گسیل کرده است.
اکنون ناو هواپیمابر جرالد فورد (بزرگترین و پیشرفته‌ترین ناو هواپیمابر اتمی آمریکا) و نیز ناو هواپیمابر «آیزنهاور» در منطقه حاضر است. اما بایدن چندان تمایل ندارد که اشتباه ریگان در لبنان را تکرار کند.
نیویورک‌تایمز گزارش داده است که دولت بایدن پس از اطلاع از نیت وزیر جنگ رژیم صهیونیستی برای حمله پیش‌دستانه به حزب‌الله از رژیم خواسته‌اند از انجام هر گونه حمله گسترده به حزب‌الله خودداری کنند.
