با این همه، اینطور به نظر می رسد که این رویداد، حامل پیام های معنادار و زوایای پنهانی بوده که توجه به آن‌ها می تواند ابعاد جدیدی از این تحول را پیش چشم افکار عمومی منطقه و جهان قرار دهد و بیش از آنکه نمودی از یک پیروزی دیپلماتیک برای صهیونیست ها باشد، نوعی فرار رو به جلو از سوی آن ها و تلاش جهت مخفی کردن ناکامی‌هایشان را تداعی می کند. در این رابطه، به طور خاص توجه به چهار مولفه، مهم و ضروری به نظر می رسد.
یک: هراس صهیونیست ها از اعلام مرگ “توافق ابراهیم“
رژیم اشغالگر قدس در سال های گذشته سرمایه گذاری گسترده ای را روی توافق ابراهیم و توسعه دستورکار عادی‌سازی روابط با کشورهای عربی و اسلامی انجام داده است. با این حال، علی رغم سرمستی ابتدایی صهیونیست‌ها از عادی شدن روابطشان با کشورهایی نظیر بحرین، امارات متحده عربی، مراکش و سودان، خیلی زود روند توافق ابراهیم دچار سکته شد و در ماه های گذشته شاهد بوده ایم که رغبت چندانی از سوی کشورهای عربی و اسلامی جهت عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی وجود نداشته است.
مساله ای که مخصوصا با توجه به روی کار آمدن دولت نتانیاهو و متحدان افراطی اش به قدرت، ابعاد جدی تری را نیز به خود گرفته است. در این فضا، صهیونیست‌ها به نوعی با شکست زودهنگام دستورکار توافق ابراهیم رو به رو شده اند.
دستورکاری که با جوسازی های تبلیغاتی و رسانه ای فراوان آغاز به کرد و اکنون به نقطه پایان رسیده است. از این رو، تل آویو به واسطه افتتاح سفارت خود در منامه سعی داشته از اعلام مرگ قطعی توافق ابراهیم در شرایط کنونی که می تواند ضربه ای سنگین به منافع رژیم صهیونیستی باشد و انزوای آن در محیط منطقه ای و بین‌المللی را تشدید می کند، جلوگیری کند.
دو: ناامیدی از عادی سازی روابط با سعودی ها
یکی دیگر از محرک های عمده و اصلی که رژیم اشغالگر قدس را واداشت تا به تازگی اقدام به افتتاح سفارتخانه خود در بحرین کند، این بود که صهیونیست ها در زمینه تلاش های مدت اخیر خود جهت عادی سازی روابط با عربستان سعودی(با میانجی گری آمریکا)، با بن بست های جدی رو به رو شدند.
در واقع، جهت گیری های تازه سعودی ها در عرصه سیاست خارجی شان و همکاری بیشتر با رقبای رژیم اشغالگر قدس در منطقه نظیر ایران و در عین حال تضاد گزاره عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی برای سعودی ها با منافع ملی‌شان به ویژه در جهان عرب و اسلام، دستوکار مذکور را عملا از روی میز سعودی ها در شرایط کنونی حذف کرده است. از این رو، تل آویو با سفر وزیر خارجه خود به بحرین و افتتاح سفارتخانه اش در منامه سعی داشته به نوعی بر این شکست سرپوش بگذارد و برای خود در حوزه سیاست خارجی دستاوردسازی کند.
سه: پرت کردن حواس افکار عمومی در اراضی اشغالی از بحران های داخلی صهیونیست ها
یکی دیگر از محرک های پشت پرده صهیونیست ها از افتتاح سفارتخانه آن ها در بحرین، تمرکز دولت نتانیاهو جهت پرت کردن حواس افکار عمومی داخلی این رژیم از انفجار بحران های داخلی در اراضی اشغالی است.
در واقع، اوج گیری اعتراضات سیاسی در ماه های اخیر در اراضی اشغالی و متعاقبا تشدید قطبی گری و شکاف‌های سیاسی-اجتماعی در عمق رژیم صهیونیستی سبب شده تا نتانیاهو و دولت تندروی وی، احساس خطر کنند و سعی نمایند با انجام اقداماتی نظیر افتتاح سفارتخانه رژیم صهیونیستی در بحرین و متعاقبا مانور گسترده سیاسی و رسانه ای با محوریت آن، انفجار بحران های کلان تر در اراضی اشغالی را حداقل برای دوره ای کوتاه هم که شده به تاخیر بیندازند و تصویری موفق را از خود برسازی کنند.
چهار: تقابل با موفقیت های دیپلماتیک منطقه ای ایران
در نهایت باید گفت که بر کسی پوشیده نیست که ایران در ماه های گذشته توانسته به موفقیت های دیپلماتیک قابل توجهی دست پیدا کند. از جمله این موفقیت ها می توان به عضویت ایران در سازمان همکاری های شانگهای یا سازمان بریکس اشاره کرد. در عین حال، امضای توافق تنش زدایی از روابط ایران و عربستان که در نوع خود سیلی از روندهای تنش زدایانه را در قالب روابط ایران با دیگر کشورهای عربی نیز سبب شده، همه و همه شرایطی را ایجاد کرده اند که بهبود موقعیت سیاسی و راهبردی ایران و متعاقبا تضعیف دستِ منطقه ای صهیونیست ها را به همراه داشته اند.
در این فضا، رژیم اشغالگر قدس با افتتاح سفارتخانه خود در بحرین به عنوان کشوری که محل قرار گرفتن پایگاه‌های نظامی حساس کشورهای غربی به ویژه آمریکا و تشکیلات نظامی و امنیتی منطقه ای آن است، سعی دارد تا سطح هماهنگی های خود با محورِ مخالف با ایران را تقویت کند و از این طریق، در ابعاد سیاسی و امنیتی، چالش های جدیدی را برای تهران از مجرای هم افزایی توانمندی های خود با امکانات محور مخالف با ایران، عرضه کند.
از این منظر، کنش های صهیونیست ها در رابطه با ایران را بیش از آنکه فعال بدانیم، بایستی کاملا منفعلانه و واکنشی در برابر اوج گیری قدرت منطقه ای و بین المللی تهران در نظر بگیریم.
