ایران مدعی تبدیل شدن به یکی از کشورهای بریکس است. بریکس برای تامین مالی پروژه های زیرساختی و همچنین، کمک به رشد پایدار اقتصاد کشورهای عضو و سایر کشورهای در حال توسعه طراحی شده است. همزمان، شرکت کنندگان در انجمن تعدادی از اهداف استراتژیک را برای خود تعیین کردند؛ توسعه معماری سیاسی و اقتصادی جهان. تعامل در سطح رهبران و دولت های کشورهای عضو بریکس در قالب اجلاس صورت می گیرد.
بریکس پتانسیل گسترش دارد. طی سال ها، 35 کشور دیگر تمایل خود را برای پیوستن به بریکس ابراز کردند. ابراهیم رئیسی، رئیس جمهوری ایران اطمینان دارد که «موقعیت ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی ایران می تواند، آن را به شریکی باثبات و قابل اعتماد برای بریکس تبدیل کند». تهران همچنین، آمادگی خود را برای فراهم کردن فرصت هایی برای ورود به بازارهای جدید و تامین نیازهای انرژی اعلام کرده است.
طی یک سال گذشته، ایران جدیت خود برای یکپارچگی منطقه ای را تایید کرده است. احداث مسیرهای مهم حمل و نقل با روسیه و آذربایجان در چارچوب کریدور حمل و نقل بین المللی اعلام شده است. کار در سطح وزارت امور خارجه با شرکا ادامه دارد.
تردیدی نیست که بلند پروازی های ایران چه در زمینه های اقتصادی و چه در زمینه های سیاسی گسترش بیشتری می یابد و رهبری کشور تمام تلاش خود را برای پیوستن ایران به برجام انجام خواهد داد. میل به «برابر بودن در میان اولی ها» نه تنها حکومت کنونی ایران، بلکه پیشینیان آن را نیز متمایز می کند.
همه آنها دهه هاست که تحت تحریم های فراوان قرار گرفته اند و همچنان به دنبال راه هایی برای توسعه اقتصاد هستند. بدیهی است که تعهد به این روند در آینده نیز حفظ خواهد شد. ایران نیاز حیاتی به بازارهای گسترده برای محصولات خود، فرصت های جدید واردات و گذار برای این اهداف به تسویه ارزهای ملی دارد.
یک مسئله خاص، نگرش واشنگتن به این وضعیت است. دولت جو بایدن از یک سو، به دنبال محدود کردن همکاری بین کشورها در پرتو تمایل چندین کشور برای پیوستن به بریکس است و از سوی دیگر، واشنگتن تلاش خواهد کرد تا مزیت مدل وجودی سیاسی و اقتصادی خود را نشان دهد. این واقعیت که امروز، امریکا به طور ناگهانی چنین موضعی را در رابطه با بریکس اتخاذ کرده است، چندین توجیه دارد. قبل از هر چیز، امریکا به خوبی می داند که سیاست جهان تک قطبی با مرکزیت واشنگتن در حال محو شدن است و نظم جهانی جدیدی در عرصه سیاسی بین المللی در حال شکل گیری است. اکنون، کشورها در تلاش هستند تا آینده خود را مستقل از امریکا تعیین کنند و در اتحادها متحد شوند. امریکا بریکس را عاملی می داند که می تواند به تسلط این کشور هم در سیاست و هم در امور مالی پایان دهد، بنابراین، بعید است امریکا در مورد انتخاب سایر کشورهای عضو اتحادیه های مختلف آرام بماند. پیش از این، امریکا از تحریم ها به عنوان روشی برای انزوای سایر کشورها استفاده می کرد، اما امروز متقاعد شده است که محدودیت ها کارساز نیست. بنابراین، واشنگتن روش های خود را تغییر داده و در تلاش است تا از گسترش سازمان ها به ویژه، همان بریکس جلوگیری کند.
