بعد از مهرماه ۱۳۴۱ و مخالفت امام خمینی (ره) با لایحهٔ انجمن‌های ایالتی و ولایتی که به درستی سرآغاز نهضت اسلامی مردم ایران خونده میشه، بهمن‌ماه بود که بحث انقلاب سفید یا به قول خود پهلوی‌ها «انقلاب شاه و مردم» پیش اومد. امام (ره) و تعدادی از علما مخالفت سخت و محکمی با برگزاری رفراندوم این طرح کردند و شرکت تو این همه‌پرسی رو تحریم کردن. امام خمینی صراحتاً گفت که نه با حق رأی زن‌ها مشکل داره و نه با تقسیم اراضی بین دهقان‌ها و با تشکیل سپاه دانش و ملی شدن جنگل‌ها هم مشکل خاصی نداره؛ اما از اون جایی که کشور ساختار حزبی درستی نداره و حکومت برای تحمیل خواسته‌های خودش به رفراندوم متوسل میشه، حاضر نشد این رو بپذیره و از مردم هم خواست که در اون شرکت نکنن. در واقع امام معتقد بود که رفراندوم در جهت توسعهٔ سیاسی و مشارکت مردم در امور کشور نیست و بدعت بدی بود که مصدق اون رو پایه گذاشت؛ چون احتمالاً اون هم در اواخر دوران نخست‌وزیریش خودرأی شده بود.
