«تاریخ را فاتحان می‌نویسند»، «کسی از سپاه پیروز سئوال نمی‌کند» این‌ها عباراتی هستند که معمولاً، در توجیه علل عدم توجه به جنایت‌های استعمارگران غربی، در طول دو سده گذشته بیان می‌شود؛ اما رشد و توسعه تاریخ نگاری غیر حکومتی، در طول چند دهه گذشته در جهان موجب شده که زوایای تاریک و بسیار خطرناک جنایت‌های کشور‌هایی مثل انگلیس در طول دوران استعمار برجسته شود. «بن نورتون»[۱] روزنامه نگار، نویسنده و فیلمساز ساکن آمریکای لاتین در مطلبی که وب سایت «Information clearing house» آن را منتشرکرده؛ با استناد به نتایج تحقیقات اکادمیک، گوشه‌ای از جنایات بسیار تکان دهند استعمارگران انگلیسی را در هند بازگو می‌کند به باور وی این جنایت‌ها الهام بخش فایشیسم اروپایی در قرن بیستم شد.
یک مطالعه علمی نشان می‌دهد که استعمار بریتانیا باعث مرگ حدود ۱۶۵ میلیون نفر در هند، از سال ۱۸۸۰ تا ۱۹۲۰ میلادی شد و تریلیون‌ها دلار ثروت این کشور را نیز به یغما برد. یک اقتصاددان برجسته محاسبه کرده‌است؛ که در طول نزدیک به ۲۰۰ سال استعمار، امپراتوری بریتانیا حداقل، ۴۵ تریلیون دلار ثروت هند را به سرقت برده است. جنایات نسل‌کشی که امپراتوری‌های اروپایی در خارج از مرز‌های خود مرتکب شدند. الهام‌بخش «آدولف هیتلر»[۲] و «بنیتو موسولینی»[۳]بود که منجر به ظهور رژیم‌های فاشیستی، شد که جنایات نسل کشی مشابهی را در داخل مرز‌های خود انجام دادند.
یک اقتصاددان برجسته محاسبه کرده است؛ که در طول نزدیک به ۲۰۰ سال استعمار، امپراتوری بریتانیا حداقل ۴۵ تریلیون دلار ثروت هند را به سرقت برده است
«جیسون هیکل»[۴]، انسان‌شناس اقتصادی و نویسنده همکارش «دیلن سالیوان»[۵]، مقاله‌ای در مجله معتبر دانشگاهی «توسعه جهانی» با عنوان «سرمایه داری و فقر شدید: تحلیلی جهانی از دستمزد واقعی، قد انسان و مرگ و میر از قرن شانزدهم» منتشر کردند. در این گزارش، محققان تخمین زدند؛ که هند بین سال‌های ۱۸۸۰ تا ۱۹۲۰ به دلیل استعماربریتانیا، ۱۶۵ میلیون مرگ و میر بیش از حد متحمل شده‌است. آن‌ها خاطرنشان کردند: «این رقم، بیشتر از مجموع کشته‌های هر دو جنگ جهانی، از جمله هولوکاست نازی‌ها، است». این مقاله می‌افزاید «امید به زندگی هندی‌ها تا سال ۱۹۵۰، پس از استعمارزدایی، به سطح انگلستان مدرن اولیه (۳۵.۸ سال) نرسید.» «هیکل» و «سالیوان» تحقیقات خود را اخیراً، در مقاله‌ای در الجزیره با عنوان «چگونه استعمار بریتانیا ۱۰۰ میلیون هندی را در ۴۰ سال کشت» منتشر کرده‌اند.
در بخشی از مقاله آن‌ها آمده است: «طبق تحقیقات مورخ اقتصادی، «رابرت سی آلن»[۶]، فقر شدید در هند تحت سلطه بریتانیا از ۲۳ درصد در سال ۱۸۱۰ میلادی به بیش از ۵۰ درصد در اواسط قرن بیستم افزایش یافت. دستمزد‌های واقعی در طول دوره‌استعمار، بریتانیا کاهش یافت و در قرن نوزدهم به پایین‌ترین، حد خود رسید در حالی که در همین بازه زمانی، قحطی بیشتر و مرگبارتر شده بود. استعمار انگلیس، در هند نه تنها سودی برای مردم این کشور نداشت بلکه به عنوان یک تراژدی انسانی در تاریخ ثبت شد. کارشناسان اجماع، نظر دارند که که دوره ۱۸۸۰ تا ۱۹۲۰، اوج قدرت امپراتوری بریتانیا، است به ویژه برای هند بسیار ویرانگر بود. سرشماری‌های جامع جمعیتی که توسط رژیم استعماری در دهه ۱۸۸۰ انجام شد، نشان می‌دهد که میزان مرگ و میر در هند این دوره به طور قابل توجهی افزایش‌یافته است؛ از ۳۷.۲ مرگ به ازای هر هزار نفر در دهه ۱۸۸۰ به ۴۴.۲ مرگ به ازای هر هزار نفر در دهه ۱۹۱۰ میلادی رسید. همزمان امید به زندگی نیز در هند در طی این سال‌ها از ۲۶.۷ سال به ۲۱.۹ سال کاهش یافت. در مقاله‌ای که اخیر در مجله توسعه جهانی منتشر شد از داده‌های، سرشماری برای تخمین تعداد افرادی که در هند توسط سیاست‌های امپراتوری بریتانیا در طول این چهار دهه بی‌رحمانه کشته شدند، استفاده کردیم.
فوت نابهنگام ۱۶۵ میلیون هندی، به دلیل استعمار بریتانیا یکی از بزرگترین بحران‌های مرگ و میر ناشی از سیاست در تاریخ بشری است
داده‌های قوی در مورد میزان مرگ و میر در هند فقط از دهه ۱۸۸۰ وجود دارد. اگر از این داده‌ها به عنوان مبنایی برای مرگ و میر «عادی» استفاده کنیم، متوجه می‌شویم که حدود ۵۰ میلیون مرگ و میر بیش از حد در هند تحت حمایت استعمار بریتانیا در دوره ۱۸۹۱ تا ۱۹۲۰ رخ داده است. پنجاه میلیون مرگ یک رقم خیره کننده است، با این حال این یک تخمین محافظه کارانه است. داده‌های مربوط به دستمزد‌های واقعی نشان می‌دهد که تا سال ۱۸۸۰، استاندارد‌های زندگی در هند مستعمره به طور چشمگیری نسبت به قبل کاهش یافته بود. محققان استدلال می‌کنند که پیش از استعمار، استاندارد‌های زندگی هندی‌ها ممکن است «هم‌تراز با بخش‌های در حال توسعه اروپای غربی باشد» ما به طور قطع ویقین نمی‌دانیم که میزان مرگ‌ومیر، در هند، قبل از دوران استعمار توسط بریتانیا چقدر بوده‌است؛ اما اگر فرض کنیم که میزان مرگ‌ومیر در هند، مشابه انگلستان در قرن ۱۶ و ۱۷ باشد؛ (۲۷.۱۸ مرگ در ازای هر هزار نفر)، متوجه می‌شویم که ۱۶۵ میلیون مرگ‌ومیر بیش از حد در هند در دوره ۱۸۸۱ تا ۱۹۲۰ میلادی رخ داده است. در حالی که تعداد دقیق مرگ و میر‌ها نسبت به فرضیاتی که ما در مورد مرگ و میر پایه مطرح می‌کنیم مشخص نیست، مشخص است که حدود ۱۰۰ میلیون نفر هندی در اوج استعمار بریتانیا در این کشور به طور نابهنگام مرده اند. این مسئله یکی از بزرگترین بحران‌های مرگ و میر ناشی از سیاست در تاریخ بشر است. این تعداد مرگ و میر در هند بیشتر از مجموع مرگ و میر‌هایی است که در تمام قحطی‌ها در اتحاد جماهیر شوروی [۷]، چین مائوئیستی [۸]، کره شمالی [۹]، کامبوج پل پوت [۱۰]و اتیوپی منگیستو [۱۱]رخ داده است.
در قحطی بنگال هند در سال ۱۹۴۳، حدود ۳ میلیون هندی از گرسنگی جان خود را از دست دادند، در حالی که دولت بریتانیا به اندازه کافی غذا و غلات برای ارسال به بنگال داشت
این رقم حیرت آور شامل ده‌ها میلیون هندی دیگر نمی‌شود که در قحطی‌های انسان ساز که توسط امپراتوری بریتانیا به وجود آمده بود جان باختند. در قحطی بنگال هند در سال ۱۹۴۳، حدود ۳ میلیون هندی از گرسنگی جان خود را از دست دادند، در حالی که دولت بریتانیا به اندازه کافی غذا و غلات برای ارسال به بنگال داشت چرا که هم غذا صادر می‌کرد و هم واردات غلات را ممنوع کرده بود. مطالعات آکادمیک توسط دانشمندان نشان داد که قحطی ۱۹۴۳ بنگال در نتیجه علل طبیعی نبود بلکه این قحطی محصول سیاست‌های «وینستون چرچیل»[۱۲] ،نخست وزیر وقت بریتانیا، یک نژادپرست بدنام بود. او زمانی گفته بود: «من از هندی‌ها، متنفرم. آن‌ها قومی وحشی با دینی وحشی هستند.» در اوایل دهه ۱۹۳۰، چرچیل همچنین آدولف هیتلر، رهبر نازی‌ها و بنیتو موسولینی، دیکتاتور ایتالیایی را که فاشیسم را پایه‌گذاری کرد؛ تحسین می‌کرد. حامیان اکادمیک چرچیل اعتراف کرده‌اند که چرچیل «تحسین خود را از موسولینی ابراز کرد» و «اگر مجبور می‌شد بین فاشیسم ایتالیایی و کمونیسم ایتالیایی یکی را انتخاب کند، چرچیل بدون تردید اولی را انتخاب می‌کرد.»
«شاشی ثارور» [۱۳]، سیاستمدارهندی، که به عنوان معاون دبیرکل سازمان ملل متحد خدمت می‌کرد؛ به طور کامل جنایات امپراتوری بریتانیا، بویژه در دوران چرچیل را مستند کرده است. ثارور تاکید می‌کند که «دستان چرچیل نیز به اندازه هیتلر آغشته به خون است». به گفته وی، تصمیماتی که «چرچیل» شخصاً در زمان قحطی بنگال اتخاذ یا تائید کرد؛ منجر به این شد که ۴.۳ میلیون هندی جان خود را از دست بدهند.
«اوتسا پاتنایک» [۱۴]اقتصاددان‌هندی، تخمین زده‌است که امپراتوری بریتانیا ۴۵ تریلیون دلار، از ثروت شبه قاره هند را به جیب زده است. او در مصاحبه‌ای با وب سایت خبری هندی Mint، در سال ۲۰۱۸ توضیح داد: «بین سال‌های ۱۷۶۵ و ۱۹۳۸، ۹.۲ تریلیون پوند (معادل ۴۵ تریلیون دلار) را انگلیس از ثروت مردم هند به جیب زد. تجار هندی در این زمان هرگز اجازه نداشتند؛ از طلا یا سایر ارز‌ها استفاده کنند در عوض، به تولیدکنندگان محلی معادل روپیه از بودجه پرداخت می‌شد؛ چیزی که هرگز در هیچ کشور مستقلی پیدا نمی‌کردید. بالاکشیدن ثروت مردم هند بین ۲۶ تا ۳۶ درصد از بودجه دولت مرکزی متغیر بود. بدیهی است که اگر درآمد‌های عظیم بین المللی هند در داخل کشور نیز لحاظ شود این مبلغ بسیار بالاتر خواهد بود. هند پیش از استعمار، بسیار توسعه یافته‌تر بود و شاخص‌های سلامت و رفاه اجتماعی بسیار بهتری داشت با این وجود عملاً هیچ افزایشی در درآمد سرانه بین سال‌های ۱۹۰۰ و ۱۹۴۶ وجود نداشت. از آنجایی که تمام درآمد‌های مردم هند توسط بریتانیا گرفته شده است؛ چنین مسئله‌ای تعجب آور نیست. مردم عادی به دلیل سوء تغذیه و بیماری مانند مگس می‌مردند. تکان دهنده این است که امید به زندگی، در هند در سال ۱۹۱۱ تنها ۲۲ سال بود. مهم‌ترین شاخص دسترسی به دانه‌های غذایی است. از آنجایی که قدرت خرید هندی‌های معمولی به دلیل مالیات‌های زیاد تحت فشار قرار می‌گرفت، مصرف سرانه غلات غذایی از ۲۰۰ کیلوگرم در سال ۱۹۰۰ به ۱۵۷ کیلوگرم، در آستانه جنگ جهانی دوم کاهش یافت و تا سال ۱۹۴۶ به ۱۳۷ کیلوگرم کاهش یافت. هیچ کشوری در جهان امروز، حتی توسعه نیافته‌ترین کشور‌ها نیز، به موقعیتی که هند در سال ۱۹۴۶ داشت نزدیک نیست.»
