اجلاس داووس که از روز دوشنبه ۲۶ دی‌ماه با حضور بیش از ۲۷۰۰ نماینده از ۱۳۰ کشور جهان از جمله ۵۰ رئیس کشور و دولت آغاز به کار کرده بود، جمعه ۳۰ دی ماه پایان یافت.
در اجلاس امسال از جمله موضوعات بسیار مهم مطروحه و مورد بحث عبارت بودند از جنگ اوکراین، نرخ تورم جهانی، بحران انرژی و غذا، تغییرات اقلیمی و نابرابری جنسیتی.
همان طور که بیان شد، با وجود اینکه یکی از مسائل مطرح شده در جریان اجلاس مزبور، نابرابری جنسیتی بود اما خبرهای انتشاریافته از بازار داغ روسپی‌گری و مصاحبه‌هایی که با این افراد شد، شوک عمیقی به جوامع وارد و پرسش‌هایی زیادی در این زمینه در اذهان عمومی ایجاد کرد.
رسانه ها از کدام دریچه به اجلاس نظر افکندند؟
به رغم بحران‌های فراگیر همچون بحران اوکراین و متعاقب آن بحران انرژی و غذا که بر جهان سایه افکنده است، رسانه‌ها توجهی ویژه به کارگران جنسی داشتند و تلاش کردند با روسپی‌ها و نیز مدیران شرکت‌هایی که خدمات جنسی را ارائه می دهند، گفت وگو داشته باشند.
روزنامه «دیلی میل» در این باره گزارش کرد که همزمان با برگزاری نشست مجمع جهانی اقتصاد در شهر داووس در سوییس، هر ساله تقاضا برای کارگران جنسی افزایش شدیدی می‌یابد. این روزنامه انگلیسی از افزایش سالانه تقاضا برای کارگران جنسی همزمان با برگزاری نشست داووس خبر داد؛ نشستی که یکی از مضامین امسال آن، نابرابری جنسیتی بود!
گرچه فعالیت کارگران جنسی در کشور سوییس قانونی است اما یکی از این افراد به پایگاه خبری محلی گفته بود که مانند دیگر مقامات و نمایندگان کشورهای مختلف، او هم لباس رسمی بر تن می‌کند تا در جمعیت به عنوان فاحشه قابل شناسایی نباشد؛ موضوعی که دیگر افراد روسپی نیز در مصاحبه های خود بر آن مُهر تایید زدند.
پایگاه «فرست پست» هم در گزارشی با عنوان «چگونه فحشا در طول مجمع جهانی اقتصاد در داووس شکوفا می شود» به بررسی بازار داغ روسپی‌گری در حاشیه اجلاس پرداخت.
خبرگزاری سوئیسی «۲۰ Minuten» به نقل از یکی از مدیران آژانس کارگران جنسی در کانتون «آرگاو» واقع در ۱۰۰ مایلی (تقریباً ۱۶۱ کیلومتر) از داووس گزارش کرد که آنها هفته گذشته ۱۱ رزرو و ۲۵ درخواست دریافت کردند.
به گزارش سایت روزنامه آمریکایی «indy۱۰۰»، این مدیر آژانس فاش کرد که از آنها برای طیف گسترده‌ای از خدمات از اسکورت مهمانان وصرف شام گرفته تا خدمات جنسی درخواست می شود و «برخی نیز برای خود و کارمندانشان اسکورت (روسپی) رزرو می کنند تا در سوئیت هتل از آنها مهمانی کنند.»
بر پایه این گزارش، برای رزرو یکی از کارگران جنسی برای چهار ساعت، شرکت اسکورت او حدود ۱۶۳۰ دلار دستمزد می‌گیرد، در حالی که یک شب می‌تواند تا ۲۷۷۰ دلار هزینه داشته باشد.
وبسایت «گلف اینسایدر» هم به افشای طرف تاریک اجلاس داووس پرداخت و نوشت: در طول این اجلاس پنج روزه، تقاضا برای کارگران جنسی توسط سرمایه گذاران تجاری و رهبران جهان افزایش یافت.
یکی از اسکورت‌ها به نام «لیانا» به روزنامه آلمانی «بیلد» گفت که لباس‌های تجاری می‌پوشد تا در هنگام حضور در اجلاس با جمعیت نخبگان ترکیب شود. او گفت موکلش آمریکایی است که در این جلسه شرکت می کند. او ۷۰۰ یورو (۷۶۰ دلار) در ساعت و ۲۳۰۰ یورو (۲۵۰۰ دلار) برای کل شب دریافت می کند، به اضافه هزینه های سفر و انعام.
در مجموع، در حالی که مشخص نیست چه تعداد کارگر جنسی در سال جاری به داووس رسیده اند، تحقیقات روزنامه بریتانیایی «تایمز» در سال ۲۰۲۰ نشان داد که حداقل ۱۰۰ روسپی در این زمان به داووس سفر می کنند.
روزنامه تایمز در گزارش سال ۲۰۲۰ خود نوشت: «کارگران جنسی در هتل‌های نمایندگان و نیز در امتداد تفرجگاه شهر تجارت می‌کنند، در حالی که تبعیض جنسی و آزار جنسی زیاد است.» این تحقیقات همچنین نمونه هایی از آزار و اذیت توسط تاجران ارشد مرد را ذکر کرده بود.
نابرابری جنسیتی نهادینه شده در اروپا و آمریکا
اجلاس داووس تنها یک مورد از سوءاستفاده ابزاری صاحبات ثروت و قدرت از جسم زنان است و این سوءاستفاده و نابرابری همواره در انحای مختلف بین جوامع غربی موج می زند.
بر اساس گزارش جدید یک ارائه‌دهنده خدمات فناوری، تعداد قابل‌توجهی از زنان شاغل در این حرفه، آزار و اذیت فیزیکی و کلامی را در شغل خود تجربه می‌کنند و تقریباً نیمی از آنها (۴۴ درصد) در ایالات متحده شاهد افزایش آزار جنسی در محل کار در طول پنج سال گذشته بوده‌اند.
این شرکت امسال از ۱۵۰۰ زن که به طور مساوی در ایالات متحده، بریتانیا و هند تقسیم شده بودند، نظرسنجی کرد تا تجربیات زنان شاغل در صنعت فناوری را بهتر درک کند و موضوعاتی مانند یادگیری و توسعه شغلی، آزار و اذیت در محل کار و برابری جنسیتی را بررسی کرد.
سومین نظرسنجی سالانه Speak Up که اخیراً منتشر شد، نشان داد که از هر پنج زن، یکی (۲۲ درصد) از ایالات متحده و هند در محل کار خود آزار کلامی را تجربه کرده اند. در بریتانیا، زنان اشکال ظریف تری از تبعیض، مانند تجاوزات خرد (۲۳ درصد) یا اخراج شدن در محیط های گروهی (۲۵ درصد) را گزارش کرده‌اند.
در همین ارتباط چند سال پیش، «کارولین مالونی»، قانونگذار آمریکایی با نوشتن کتابی به نام «شایعه پیشرفت ما، یک غلو اساسی» اظهار کرد که زنان آمریکا بر خلاف آنچه ادعا می‌شود، از شرایط مناسب اجتماعی و اقتصادی برخوردار نیستند.
مالونی که هشت دوره نماینده مردم نیویورک در کنگره آمریکا بوده است، گفت: ما به دختران و زنان جوان این کشور می‌گوییم اگر سخت کار کنند و تابع قوانین باشند، می‌توانند به همه چیز برسند. اما اگر فکر کنید، می‌بینید آنها هرگز نخواهند توانست.
به گفته مالونی «این مشکل فقط از قانونگذاری‌های معیوب ناشی نمی‌شود، بلکه نتیجه ریشه‌های عمیق فرهنگ کلیشه‌ای است»؛ موضوعی که ناظران از آن تحت عنوان نابرابری نهادینه یا نظامند نام می برند و در اروپا هم وضع به همین منوال است.
در کشورهای قاره اروپا شعارهای فریبنده‌ای همچون برابری جنسیتی و جنبش‌های فمینیستی برجسته است که برابری زنان و مردان را فریاد می‌زنند. واقعیت اما این است که در قرن بیست‌ویکم زنان در بسیاری از کشورهای اروپایی حتی در برابر کار یکسان از حقوق و دستمزد یکسانی با مردان برخوردار نیستند.
«زنان مجانی کار می‌کنند»، تیتر یک روزنامه فرانسوی «لومانیته» بود که برشی از نابرابری حقوق و دستمزد را در کشوری که طلایه‌دار شعارهای فمینیستی برابری جنسیتی است، روایت می‌کرد. طبق گزارش این روزنامه اختلاف دستمزد بین زنان و مردان در فرانسه به طور متوسط به ۲۲ درصد می‌رسد.
نابرابری و چالش‌های زنان فرانسوی به شکاف حقوق و دستمزدشان منتهی نمی‌شود. در مهد فمینیسم زنان آنچنان از خشونت‌های خانگی و اجتماعی رنج می‌برند که رئیس‌جمهور این کشور با شعار رفع خشونت علیه زنان به کاخ الیزه راه یافت و در نهایت بابت ناتوانی دولتش از رفع این خشونت با تأکید بر شرم فرانسه از خشونت علیه زنان، با انتشار فهرستی از زنانی که توسط شریک زندگی خود کشته شده‌اند، از زنان فرانسه عذرخواهی کرد.
بررسی آمار موجود نشان می‌دهد که زنان فرانسوی در برخی موارد از حقوق اجتماعی به مراتب کمتری نسبت به مردان در جامعه برخوردار شده و با تبعیض جنسیتی مواجه هستند، این درحالی است که آزادی، تساوی و عدالت نیز شعار اصلی جمهوری فرانسه و شالوده آن را تشکیل می‌دهد.
بنابراین باوجود شعارهای ادعایی و ظاهرپسند غربی‌ها در حمایت از حقوق زن، متاسفانه آنها هنوز در قرن ۲۱ از زنان به عنوان ابزار جنسی استفاده می کنند که اجلاس داووس تنها نوک کوه یخ نابرابری جنسیتی است که توسط رسانه‌ها آشکار شد؛ جایی که نشان داد صاحبان قدرت و ثروت بیش از دغدغه حل بحران های عمیق و پیچیده بین‌المللی در اندیشه خوشگذرانی و برآورده ساختن نیازها و امیال شخصی‌اند.
