اظهارات تند مولوی عبدالحمید در هفته‌های اخیر یکبار دیگر این سوال مهم را مطرح کرده که علت این همه بغض پراکنی بی سابقه و مخالف خوانی گاه و بی گاه نسبت به جمهوری اسلامی چیست؟ آیا صرفا یک تقابل سیاسی است یا ریشه در یک باطن مذهبی دارد؟
الف: مولوی عبدالحمید بارها گفته که منادی وحدت شیعه و سنی است و بارها نیز در ظاهر مطالب مختلفی در تایید این موضوع بیان کرده است. اما برای قضاوت درباره فردی مانند مولوی عبدالحمید که تجربه سالیان طولانی فعالیت سیاسی و مذهبی دارد و بر اساس این تجربه رفتار پیچیده سیاسی همانند بسیاری از سیاسیون دیگر دارد، باید از قضاوت در ظواهر فاصله گرفت. یکی از کلیدهای شخصیت شناسی سیاسی مولوی عبدالحمید بررسی رفتار و مواضع او در بزنگاه ها هست. مولوی عبدالحمید در همه بزنگاه هایی که کشور در شرایط بحرانی، امنیتی و سیاسی قرار داشت، در جبهه مقابل نظام جمهوری اسلامی قرار گرفته است. در فتنه 88، 98 و اینک 1401 که فراتر از همراهی، خودش نیز در این حوادث اخیر دارای نقش و از بازیگر اصلی ماجرا شده است.
ب: یکی از مهمترین بزنگاه های دهه اخیر در حوزه امنیت ملی، قدرت گرفتن جریان تکفیری در سوریه و عراق بود که تا چهل کیلومتری مرز ایران نیز خود را رسانده بودند. آن روزها محور غربی، عبری و عربی منطقه خودشان را برای پذیرفتن حکومت تکفیری داعش آماده می کردند و حتی جریانات عمده مذهبی در جهان اهل سنت در تایید یا رد آنها وارد شفاف کردن مواضع خود شده بودند. در ایران نیز که تهران دست طرف مقابل را برای شکستن ستون فقرات محور مقاومت در دمشق و بغداد و رساندن جریان تکفیری به استان هایی همچون کرمانشاه، همدان و…. خوانده بود، وارد عمل شد و حاج قاسم نیز هدف گذاری‌های امنیتی ایران را در این پرونده تاریخی به سرانجام رساند. اما در ایران برخلاف مصالح امنیت ملی و علی رغم نمایان شدن ماهیت کاملا عریان ضدشیعی گروه های مسلح در سوریه، مولوی عبدالحمید و اطرافیانش برای گروه های مسلح مخالف بشار اسد دعا خواندند و در حمایت از مخالفین حاکمیت سوریه و تخریب نظام این کشور، سخنرانی کرده و نوشته‌هایشان همین الان هم موجود است!
ج: اما به صورت مشخص در دو ماه اخیر گزاره‌های زیر در تمامی سخنرانی‌های مولوی عبدالحمید گفته یا تکرار کرده است و شاید مرور اجمالی آن کمکی بزرگ برای یافتن پاسخ به سوال مهم مطرح شده باشد:
یک: تکرار این گزاره که 43 سال حاکمیت جمهوری اسلامی همیشه با ظلم و تبعیض همراه بوده و در حال حاضر نیز حاکمیت اقدامات صریح خلاف اسلام و قرآن انجام می‌دهد!
دو: تخریب نهادهای کشور با بدترین ادبیات ممکن و تهمت‌های بدون سند به همه قوای کشور، از دولت، قوه قضائیه، مجلس تا دستگاه های امنیتی و انتظامی
سه: حمله و تخریب حوزه‌های علمیه شیعه
چهار: حمایت از اغتشاشاگران در بالاترین سطح ممکن؛ از زیر سوال بردن محاکمه قاتلین و محاربین تا درخواست آزادسازی اغتشاشگران ناامن کننده جان و مال مردم
پنج: حمایت از عناصر افراطی مذهبی؛ از «مولوی نقشبندی» که جمهوری اسلامی را علنا بدتر از اسرائیل معرفی کرده تا «مولوی کوهی» که رزمندگان بلوچ اهل سنت که برای مقابله با جریان تکفیری و دفاع از ایران به سوریه رفته بود را تکفیر و رسما قاتل و کودکش معرفی کرد و فتوا داد که شهدای اهل سنت را نباید در قبرستان مسلمانان دفن کنند و ازدواج شان هم باطل است!
شش: سیاه نمایی، ناامیدسازی، اعلام به بن بست رسیدن کشور، تحریک و ایجاد آشوب هر هفته جمعه ها در زاهدان
هفت: تکرار توهین به ملت ایران با تعمیم اغتشاشگران به کل ملت ایران
هشت: زمینه سازی برای سوءاستفاده بهائیان و تکفیری‌ها از وضعیت موجود کشور
نه: توصیه، ترویج و تحمیل حکمرانی سکولار به ملت مسلمان و حاکمیت ایران و القا آدرس‌های غلط برای حل مشکلات کشور
ده: مانع تراشی برای حل پرونده اخیر زاهدان و امتیازگیری و سهم خواهی سیاسی از مسئولین
یازده: درخواست برگزاری رفراندوم در ایران با حضور خارجی‌ها
دوازده: زمینه سازی فشار و تهدید جانی و مالی اهل سنت معتدل و بی توجهی به شهدای اهل سنت در هفته های اخیر
حال قضاوت با افکار عمومی و محققین؛ کارنامه چنین فردی برای تخریب و مخالف خوانی گاه و بی گاه با جمهوری اسلامی ریشه مذهبی دارد یا صرفا یک تقابل سیاسی است؟!
