امریکا در چند دهه اخیر اقداماتی انجام داده که به فجایع ضد بشری تبدیل شده مانند تاسیس زندان گوانتانامو در کوبا، زندان بگرام در افغانستان و زندان ابوغریب در عراق که هر یک نمونه ای هولناک از جنایت علیه بشریت و ازمایشگاه شکنجه های وحشیانه و گاه مرگ تدریجی بودند اما هرگز بابت آنها پاسخی به جامعه بشری و افکاری عمومی نداده است و طبعا عذرخواهی هم نمی کند. نکته مهم این است که رسانه های فعال در عرصه بین الملل این سوالات را نمی پرسند و چندان جرات آن را ندارند که ایالات متحده را به چالش بکشند.
این موضوع از جمله مواردی است که شبکه هیسپان تی وی به آن اشاره دارد و مردم امریکای لاتین از طریق این رسانه اسپانیایی زبان ایرانی می توانند با عمق فاجعه در غرب آسیا و رفتار دولت مدعی حقوق بشر آشنا شوند.
هر کشور یک فاجعه
ماجرا از این قرار بود که بعد از اشغال کشورهای افغانستان در سال 2001 سپس عراق در سال 2003 توسط ارتش ایالات متحده، به بهانه مبارزه با تروریسم عده ای از مردم بی گناه کشورهای منطقه ربوده شدند و در این زندان ها شکنجه شدند که برخی کشته شدند و برخی آزاد شدند.
پرس تی وی در برنامه های مختلف به این زندان ها پرداخته است که برای مثال زندان بگرام در سال 2001 توسط ارتش امریکا ساخته شد که مجموعه ای از زندان و شکنجه گاه بود و به مدت بیست سال محل آزار و اذیت مردم مظلوم افغانستان و اتباع کشورهای همسایه آن قرار گرفت. ایالات متحده آن را یک بازداشتگاه نامید، اما برای سال‌ها، بیش از 5000 نفر در آنجا ربوده، بازجویی و شکنجه شدند، بدون هیچ گونه نمایندگی قانونی و اغلب بدون ذره‌ای مدرک.
شبکه های حقیقت گرا می توانند به این پرسش بپردازند که چرا شکنجه گاه های بگرام و ابوغریب توسط ارتش امریکا ساخته شد و هزاران نفر در آن ربوده، شکنجه و حتی برخی کشته شدند؟ برنامه «پرونده های پنهان» پاسخ این سوال را به عنوان یک مطالبه گری رسانه ای در سطح بین الملل از رژیم حاکم بر واشنگتن خواستار است. هیسپان تی وی حق دارد این پرسش را از ارتش و دولت امریکا داشته باشد و خواستار بررسی این موضوع توسط رسانه های جهان باشد. اکثر قربانیان امریکا در زندان های بگرام و ابوغریب شکنجه شدند و هیچکدام حکم دادگاه، بررسی جنایی و قضایی و یا پرونده صلیب سرخ جهانی نداشتند.
بر خلاف تبلیغات رسانه های غربی، انسان هایی که توسط ارتش آمریکا ربایش شده و به بگرام و ابوغریب منتقل شدند نه «اسیر جنگی» بودند و نه «زندانی مدنی» چراکه اسیر جنگی به نظامی یا چریکی گفته می شود که در میدان جنگ و در حالت مسلح توسط نیروی متخاصم بازداشت شود و آن هم از منظر انسانی مشمول حقوقی است که در «کنوانسیون ژنو» نوشته شده و مورد پذیرش همه کشورها و دولتها و ارتش ها قرار دارد و اولین نکته این است که ارتش امریکا باید وضعیت آنها را به صلیب سرخ و هلال احمر جهانی اطلاع می داد که هرگز چنین اقدامی انجام نشد و هیچ شخصی از افراد زندانی در بگرام و ابوغریب خبری نداشت تا آنکه قربانیان یا آزاد می شدند یا جسدشان به بیرون از کمپ های شکنجه، منتقل می شد.
اما «زندانی مدنی» به شخصی عادی گفته می شود که متهم یا مظنون به انجام اقدامی خلاف قوانین مدنی کشور محل زندگی یا اقامتش است و به اسناد و مدارک محکم و منطقی گوناگون در دادگاهی محکوم شده و باید دوران مجازت خود را در زندانی برای مدت مشخص در بازداشت به سر ببرد که اولین حق وی داشتن وکیل است اما قربانیان ارتش آمریکا در زندان های بگرام و ابوغریب هرگز به وکیل دسترسی نداشتند و اصولا حقوق و جایگاه انسانی برای آنان مطرح نبود که وکیل به دنبال احقاق آن باشد.
در نتیجه هیچ کدام از دو وضعیت اسیر جنگی و «زندانی مدنی»، برای قربانیان ارتش آمریکا اطلاق نمی شد جز آدم ربایی و جنایت بر ضد بشریت.
به گواه برخی از ربایش شدگان که توسط ارتش امریکا از زندان بگرام به زندان گوانتانامو بُرده شدند و طعم حقوق بشر امریکایی را در هر دو شکنجه گاه چشیدند به راستی زندان «بگرام» بدتر از «گوانتانامو» بود.
پس آزادی، کجاست؟
به راستی منظور دولت ایالات متحده امریکا از گسترش دموکراسی و آزادی چیست؟ این سوالی است که شبکه هایی حقیقت گرا مانند هیسپان تی وی به آن می پردازند. این شبکه از مخاطبان می خواهد پاسخ این پرسش را از دولت آمریکا مطالبه کنند که چرا هزاران انسان بی گناه را بدون هیج مدرک و جرمی در سرزمین های اشغالی عراق و افغانستان ربوده و شکنجه داده و برخی را کشته است.
