سفر اخیر رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به تایوان علاوه بر آنکه مؤید تداوم و تشدید سیاست های مداخله جویانه واشنگتن در نظام بین الملل است، استراتژی کلان «بازموازنه سازی» در برابر چین را به تصویر می کشد. ازآنجا که آمریکایی ها بر این باورند که چین از مرحله قدرت سازی اقتصادی و «صعود مسالمت آمیز» عبور کرده و وارد دوره ای از قدرت سازی نظامی و «صعود چالش انگیز» شده، استراتژی بازموازنه سازی را نیز از حوزه ژئواکونومیک به حوزه های ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک منتقل کرده اند. ازاین رو، انگیزه سفر پلوسی به تایوان، مهار چین از طریق ایجاد تنش های مرزی در منطقه و درگیرسازی استراتژیک آن در پیرامون است تا درنهایت، «هژمونیِ رو به افول آمریکا» در جهان را نجات دهد. بر این اساس، واشنگتن سیاست «اقدامات تحریک آمیز هوشمند» را اتخاذ کرده و سفر رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به تایوان در این راستا و با انگیزه تهییج و تحریک پکن صورت گرفته که به «ابهام راهبردی» درخصوص سیاست آمریکا در قبال چین پایان بخشیده است. این سفر و سفرهای مشابه به غلبه بیشتر رویکرد امنیتی – نظامی آمریکا نسبت به چین و افزایش «تنش مستقیم» بین آنها می انجامد. علاوه براین، سفر پلوسی به تایوان به تشدید تنش میان چین و جدایی طلبان در این جزیره و افزایش حمایت مالی و کمک های تسلیحاتی آمریکا از جریان جدایی تایوان می انجامد. در صورت مؤثر واقع شدن «اقدامات تحریک آمیز» آمریکا و عملیاتی شدن تهدیدات چین علیه تایوان، آمریکا و کشورهای غربی در جهت حمایت از تایوان، «گسترش حداکثری ناتو به شرق» را به اجرا درمی آورند. این پیامدهای خطرناک احتمالی مقامات پکن را به واکنش قاطعِ تهدیدآمیز توأم با «احتیاط راهبردی» سوق داده و آنها را در «بازگشت مسالمت آمیز» تایوان به سرزمین اصلی مصرّتر ساخته است. جمهوری اسلامی ایران نیز به عنوان شریک راهبردی چین، سفر پلوسی به تایوان را محکوم کرده، آن را نقض حاکمیت ملی چین دانسته و از تز «چین واحد» حمایت کرده است. با افزایش تنش در روابط پکن و واشنگتن و تشدید سیاست تحریمی آمریکا علیه چین فرصت مناسبی فراهم می شود تا همکاری گسترده تری نه تنها میان ایران و چین بلکه به صورت شبکه ای میان پکن، تهران و مسکو شکل گیرد. پرواضح است که تحرکات تحریک آمیز آمریکا در شرق آسیا همانند سفر پلوسی به تایوان فرصتی پیش روی ایران می گشاید تا به طور مؤثرتری «سیاست نگاه به شرق» را پیگیری کند.
