اولین استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی یا ممنوعه، در طی جنگ جهانی اول بود. سربازانی که با قواعد جنگ در دوره مدرن آشنایی نداشتند، ناگهان در وسط میدان جنگ با یکی از کشنده‌ترین و مرموزترین سلاح‌های جنگ مواجه شدند. پس از جنگ جهانی اول، دومین جنگ جهانی با استفاده از سلاح اتمی توسط دولت آمریکا به پایان رسید؛ چرا که ناگهان جهان در یک شوک عظیم فرورفت و هزاران نفر در کسری از ثانیه ذوب شدند.
استفاده از سلاح شیمیایی در جنگ جهانی اول
در کنار کشورهای غربی، خود ژاپن بزرگ‌ترین زرادخانه تولید سلاح‌های شیمیایی و میکروبی را در اختیار داشت. اخبار متعددی از آزمایش‌های وحشیانه این سلاح‌ها بر روی اسیران کشورهای دیگر به‌خصوص چین وجود دارد. بعد از پایان این جنگ‌ها کشورهای غربی در یک حرکت ظاهرگرایانه، هرگونه ساخت و توسعه سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی را در کنفرانس‌های مختلف امنیتی و نظامی جهانی محکوم کردند؛ اما خودشان دائم قوی‌ترین زرادخانه‌های شیمیایی، میکروبی و اتمی را تولید کردند.
کشور ایران که پیش از انقلاب با صنعت هسته‌ای بیگانه بود و پس از انقلاب به دلیل تشویق امامین انقلاب به توسعه و پیشرفت علم و دانش در همه عرصه‌ها وارد شدند، توانستند انرژی هسته‌ای را بشناسند و در جهت استفاده‌های صلح آمیز از آن بهره برداری کنند. تشویق امامین انقلاب باعث شد عمق‌های دانش‌ها و رشته‌های علمی فراوانی شکافته شود و در کشور مورد استفاده و بهره برداری قرار بگیرد که کمترین آن‌ها تولید محصولات نانوتکنولوژی است.
رهبر معظم انقلاب در کنار حمایت از فعالیت‌های صلح آمیز دانش‌های مختلف و رشته‌های علمی، به‌صراحت ساخت و تولید هرگونه سلاح اتمی و کشتار جمعی را حرام می‌دانند. وقتی که امام خمینی(ره) نسبت به فرماندهان جنگ تذکرهای جدی می‌دهند که به هیچ وجه نباید مناطق غیرنظامی آسیب ببینند و نائب ایشان نیز بارها نسبت به ساخت این سلاح‌ها موضع‌گیری‌های قاطعانه می‌کنند، هیچ‌گاه کشور برخلاف دستور ایشان به سمت ساخت سلاح‌های کشتار جمعی نخواهد رفت و این سیره امامین انقلاب حتی در اوج بحران‌ها نیز تغییر نخواهد کرد. به نظر اگر ایران در هشت سال دفاع مقدس یا در طول آزاد سازی عراق و سوریه از دست تروریست‌های تکفیری، غیرنظامیان را مورد حمله قرار داده بود، امروز این چنین در دل مردم عراق و سوریه جا پیدا می‌کرد؟
دانشمندان هوافضا، انرژی هسته‌ای و آزمایشگاه‌های شیمیایی ایران از آغاز تا به امروز نه‌تنها ذره‌ای مواد شیمیایی کشنده و خطرناک برای استفاده نظامی و کشتار جمعی تولید نکرده است؛ بلکه تلاش‌های بسیاری برای مقابله با تهدیدات این چنینی انجام داده‌اند. تلاش‌هایی که می‌توان از آموزش‌های عمومی برای جلوگیری و پیشگیری از تأثیر این مواد تا ساخت ابزارهای پیشرفته جهت جلوگیری فیزیکی از کاربرد این سلاح‌ها در مرزهای ملی و همچنین ساخت داروهایی جهت درمان اثرات مخرب آن را مورد توجه قرار داد.
پس از علنی‌شدن فعالیت‌های ایران در حوزه انرژی هسته‌ای با این وجود که تحلیل‌گران و کارشناسان غربی مطلع هستند که تنها امکان ساخت سلاح اتمی در غنی‌سازی بالای 90 درصد امکان‌پذیر است؛ اما صیهونیست‌ها با ایجاد جو مسموم در فضای بین‌المللی و همچنین ساخت و پرداخت اطلاعات غلط از تأسیسات انرژی اتمی ایران، همان کاری را که با حمله موسوم به «اوپرا» با تأسیسات هسته‌ای عراق تحت عنوان «تموز» دنبال می‌شد را با تأسیسات هسته‌ای ایران انجام بدهد.
صهیونیست‌ها چند برنامه ترکیبی را برای مقابله با صنعت انرژی هسته‌ای ایران انجام دادند که آن‌ها را بررسی خواهیم کرد. صهیونیست‌ها با استفاده از ابزارهای رسانه‌ای و سیاسی تلاش کردند افکار عمومی و کشورهای استکباری دیگر جهان را برای ورود به مسأله انرژی هسته‌ای ایران فرا بخوانند. مرحله بعدی عملیات صهیونیست‌ها مثل همیشه تأکید بر حربه ترور و تخریب بود. صهیونیست‌ها با همکاری دستگاه‌ها و سرویس‌های اطلاعاتی همسو تلاش کردند دانشمندان هسته‌ای ایران را شناسایی و آن‌ها را به‌شهادت برسانند که موفق شدند تعدادی از آن دانشمندان را با بمب‌های از راه نزدیک و سلاح‌های هدایت شونده ماهواره‌ای و حتی استفاده از اراذل و اوباش به شهادت برسانند.
اقدام سوم رژیم صهیونیستی تلاش برای نفوذ و دستیابی به اطلاعات محرمانه هسته‌ای ایران بود که موفق شدند بخشی از آن اسناد را از ایران خارج سازند. البته متأسفانه وقتی هم که این اسناد توسط اسرائیلی‌ها ربوده شد، اسرائیلی‌ها تلاش کردند با استفاده از دروغ پردازی، اسناد جعلی از تلاش ایران برای دستیابی به سلاح هسته‌ای را در اختیار آژانس انرژی هسته‌ای بگذارند تا از این طریق بتوانند ایران را محکوم سازند.
نمونه‌ای از تلاش‌های نتانیاهو و رژیم صهیونیستی برای دروغ‌پردازی علیه فعالیت‌های جبهه مقاومت و جمهوری اسلامی ایران در زمینه سلاح‌های کشتار جمعی
کشورهای عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل نیز در این راستا وارد عمل شدند تا بتوانند با اعمال تحریم‌های مختلف از دستیابی ایران به آنچه که به گمان خود سلاح اتمی می‌دانستند جلوگیری کنند؛ اما کشور ما توانست از این تحریم‌ها عبور کند. کشورهای عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل یا همان 5+1 اقدام به اعمال فشارهای حداکثری علیه کشور ما کردند که در مقابل ایران با رهنمودهای رهبر معظم انقلاب مقاومت را سرلوحه قرار داد و توانست از سران آمریکایی اعتراف بگیرد که فشارهای حداکثری شکست خورده‌اند.
حال پرسش اینجاست که آیا واقعاً مسؤولان سازمان انرژی اتمی ایران و نظامیان به سمت ساخت سلاح‌های ش.م.ر یا ش.م.ه (شیمایی، میکروبی، رادیواکتیو یا هسته‌ای) خواهند رفت یا خیر؟ پاسخ بسیار ساده و روشن در بحث موشکی وجود دارد. عمده موشک‌های رونمایی شده ایران در بحث نظامی، در واژگان متعارف صنعت نظامی دنیا، موشک‌های میان‌برد هستند که با توجه به وجود تعداد گسترده و غیرقابل توجیه پایگاه‌های آمریکایی در منطقه و همچنین ماجراجویی‌های رژیم صهیونیستی در منطقه تولید شده‌اند. البته موشک‌های دیگری مانند موشک ماهواره‌بر سیمرغ یا موشک ماهواره‌بر ذوالجناح هیچ‌وقت وارد فاز عملیاتی علیه کشورها نخواهند شد.
نکته قابل توجه این است که این موشک‌ها برخلاف موشک‌های فعلی بالستیک در جهان، امکان هدف‌گیری دقیقی دارند تا تنها اهداف نظامی مورد اصابت قرار بگیرد و هیچ آسیبی به افراد غیرنظامی وارد نشود. بارزترین نمونه استفاده از این موشک‌ها در وسط شهر اربیل عراق برای حمله به پایگاه‌های جاسوسی رژیم صهیونیستی بود که به اذعان تمام رسانه‌های عراقی، هیچ آسیبی به افراد غیرنظامی وارد نشده است. نباید فراموش کرد که این دقت هدف‌گیری به دلیل دستور و توصیه مکرر امامین انقلاب بر هدف‌گیری مناطق نظامی است.
حال پرسش مهمی که از مخاطب بر می‌آید این است که با وجود تلاش‌های متخصصان ایرانی برای هدف‌گیری دقیق در صنعت موشکی برای آسیب نرسیدن به غیرنظامیان، کشور ایران دست به ساخت سلاح‌هایی خواهد زد که نظامی و غیرنظامی را باهم درگیر آسیب‌های جدی و کشنده کند؟ با توجه به سابقه تاریخی اسلام، در کدام جنگ نیروهای مسلمان از کمترین سلاح برای کشتار جمعی استفاده کرده‌اند که امروز ایران بخواهد برخلاف باورهای وثیق دینی و اخلاقی، دست به تولید چنین سلاح‌هایی بزند؟
البته تا وقتی که سلاح‌های پرتعداد موشکی و پهپادی دقیق میان‌برد ایران می‌تواند به‌خوبی اهداف نظامی دشمن را رصد و منهدم سازد، هیچ‌گاه حاجت به استفاده از سلاح‌هایی نخواهد بود که تمام مردم منطقه و جهان را نسبت به ایران بدبین سازد. بنابراین می‌توان گفت هیچ‌گاه ایران به سمت ساخت و تولید سلاح‌های کشتار جمعی و ممنوعه نخواهد زد؛ چرا که همین امروز کشورهایی که زرادخانه‌های فراوانی از این سلاح‌ها دارند، جرئت استفاده از آن را ندارند و کارآیی این سلاح‌ها برای گسترش حاکمیت جهانی و منطقه‌ای منسوخ شده است؛ چرا که در عصر ارتباطات و رسانه افکار عمومی استفاده از این سلاح‌ها را به‌دلیل اثرات مخرب دراز مدت آن نمی‌پذیرد.
اگر کشوری هم نخواهد مسأله افکار عمومی را مورد توجه قرار دهد، در حوزه هژمونی و سرزمینی، نیاز به نیروی کار، سرزمین و مواد طبیعی و اولیه سالم دارد. در صورتی که کشوری بخواهد با استفاده از بمب اتمی، کشور دیگری را نابود سازد، نمی‌تواند در آینده از آن سرزمین استفاده و بهره برداری کند. بنابراین عقلانی و طبیعی نیست که کشوری بخواهد در جنگ با استفاده از سلاح‌های متعدد هسته‌ای، کشور دیگر را نابود سازد. همه این عوامل دست به دست هم می‌دهد تا حکم منسوخ بودن سلاح‌های اتمی را بیان کند. البته اگر کشوری هم سلاح‌های اتمی داشته باشد و بخواهد از آن علیه کشورهای دیگر استفاده کند، راهکارها و راه‌حل‌های فراوانی مانند از بین بردن سلاح اتمی قبل از فعال شدن ضامن‌ها و فیوزها وجود دارد که عملاً استفاده از سلاح‌های اتمی را نیز غیرممکن می‌سازد.
