سیدرحمان موسوی کارشناس ارشد مسائل سیاست خارجی نوشت: اگرچه بسیاری بر این باورند که ورزش غیرسیاسی و خنثی است، اما ورزش به‌طور پیچیده‌ای در بافت سیاسی-اجتماعی بزرگ‌تری که در آن فعالیت می‌کند درگیر شده است.
وبیناری که در 7 مه 2021 توسط بخش دیپلماسی ورزشی وزارت امور خارجه ایالات متحده به عنوان بخشی از ابتکار برنامه‌نویسی ورزشی بین‌المللی World Learning برگزار شد، راه‌هایی را که ورزش و سیاست به‌طور پیچیده در هم تنیده شده‌اند را بررسی کرد. با حضور میزگردهایی از سراسر جهان، به نحوه عملکرد ورزش در یک بافت اجتماعی بزرگتر پرداخته و بنابراین ذاتاً سیاسی است.
دیدگاه هایی از سراسر جهان
هارش دئول، روزنامه نگاری از مالزی، پنل را افتتاح کرد. او تأکید کرد که چه تعداد از مردم تمایل دارند به ورزش به صورت محدود نگاه کنند و فقط بر ورزشکاران نخبه تمرکز کنند. با این حال، او خاطرنشان کرد که “ورزش در درجه اول انبوه است – مشارکت جمعی برای ایجاد ورزشکاران نخبه لازم است.”
دئول خاطرنشان کرد که سیاستمداران مالزیایی از جذابیت انبوه ورزش برای جمع آوری آرا استفاده کرده اند. آنها اغلب در حین مبارزات انتخاباتی وعده استادیوم های جدید و سایر زیرساخت های ورزشی را می دهند. برخی از وزرا حامی یا رئیس اتحادیه های فوتبال هستند. بنابراین، در مالزی، ورزش ارتباط تنگاتنگی با سیاست رسمی دارد.
دکتر مقتدار خان، استاد دانشگاه دلاور، با ارائه دیدگاه جنوب آسیا، درباره چگونگی تبدیل شدن کریکت به یک ورزش سیاسی به طور فزاینده ای بحث کرد. در یک تغییر قدرت که از غرب دور شده است، این ورزش تحت سلطه یک کشور پسااستعماری، هند قرار گرفته است. برای اینکه در کریکت ثروتمند شوید، باید از هند حمایت کنید یا با آن بازی کنید.
هند کریکت را در برابر رقیب خود، پاکستان، مسلح کرده است تا کشور را در این ورزش منزوی کند. هند از بازی با پاکستان خودداری می کند، در هشت سال گذشته هیچ سریال دوجانبه ای با پاکستان نداشته است و حتی بازیکنان پاکستانی را از حضور در لیگ برتر هند محروم کرده است. اگرچه چنین مسابقاتی پول زیادی تولید می کند، مفاهیم سرمایه داری و سود محور به نفع منافع سیاسی کنار گذاشته می شوند. هند اغلب از پاکستان خواسته است تا سیاست های خارجی و امنیتی خود را به منظور از سرگیری مسابقات کریکت بین کشورها تغییر دهد و از کریکت برای تأثیرگذاری بر تغییرات سیاسی در پاکستان استفاده می کند.
سخنران بعدی دکتر لیندسی کراسنوف، مشاور، نویسنده و مورخ بود که به طور گسترده روی سیاست ورزش در فرانسه کار کرده است. او اشاره کرد که چگونه سیستم ورزشی فرانسه، که هدف آن تشویق مشارکت توده ای در ورزش است، پس از المپیک 1960 ساخته شد. این اولین المپیک مدرنی بود که از تلویزیون پخش شد و تأثیر گسترده‌ای داشت.
المپیکی‌های فرانسوی آنطور که انتظار داشتند عملکرد خوبی نداشتند. تحقیر ملی متعاقب آن تحقیقات دولتی را در مورد این فقدان آغاز کرد. این در نهایت منجر به ایجاد یک سیستم تشخیص ورزشکاران نخبه در سراسر کشور، عمدتاً در فوتبال شد، که بعداً به سایر ورزش‌ها گسترش یافت. به دلیل دخالت دولت فرانسه، ورزش از سطح پایه به سطح نخبگان در این کشور رشد کرده و به یکی از موفق ترین کشورهای ورزشی جهان تبدیل شده است.
آخرین میزگرد دکتر Loic Tregoures، استاد علوم سیاسی در دانشگاه کاتولیک لیل در فرانسه بود که تحقیقاتش بر سیاست ورزشی و شکل‌گیری هویت در یوگسلاوی سابق متمرکز است. تحقیقات او تاریخ ورزش، به ویژه فوتبال، و چگونگی استفاده از آن توسط رژیم کمونیستی یوگسلاوی و بعدها راهی برای تحکیم هویت های قومی و توسعه جنبش های ملی گرای جدایی طلب را دنبال می کند.
رژیم کمونیستی امیدوار بود که هویت مدنی یوگسلاوی را از طریق ورزش شکل دهد و سیاست را بر ورزش دسته جمعی متمرکز کرد که بر ارزش های وحدت و با هم بودن تأکید داشت. تمرکز بر کسب مدال یا برتری در ورزش نبود، بلکه استفاده از ورزش برای تشکیل یک هویت منسجم بود. ترگورس خاطرنشان کرد، با این حال، زمانی که جنگ در یوگسلاوی آغاز شد، زمین ورزش به مرز دیگری تبدیل شد که در آن اصطکاک قومی تشدید شد.
شخصی سیاسی است
اعضای پانل همچنین داستان‌های شخصی از زندگی خود را به اشتراک گذاشتند تا نشان دهند ورزش چگونه سیاسی است، حتی در سطح مردمی: تجربیات شخصی با ورزش اغلب بر اساس زمینه‌های اجتماعی-سیاسی بزرگتر شکل می‌گیرد.
خان داستانی را روایت کرد که چگونه در کودکی، یک مسابقه دوستانه کریکت بین تیمش و تیم همسایه به شورش تبدیل شد، زمانی که تماشاگران در محله اکثراً هندوها متوجه شدند که تیم رقیب، که در حال شکست دادن تیم خود (متشکل از هندوها) بود. ، تماماً از مسلمانان تشکیل شده بود. تماشاگران شروع به حمله به تیم مسلمان کردند و تنش های جمعی در جامعه بزرگتر به یک بازی دوستانه تبدیل شد. در نهایت پلیس برای آرام کردن جمعیت و اطمینان از امنیت بازیکنان احضار شد.
دئول به اشتراک گذاشت که چگونه با بزرگ شدن در کوالالامپور در دهه 1980، همه بازیکنان تیم فوتبال او بدون توجه به تفاوت‌های قومی یا مذهبی از یک سطل آب می‌نوشیدند. با این حال، اکنون همه چیز متفاوت است و برخی از مالزیایی ها تا آنجا پیش می روند که ادعا می کنند نژادهای متفاوت باید در ورزش های مختلف شرکت کنند. این به این دلیل است که سیاست مبتنی بر نژاد که بر همه سطوح حکومتی مسلط است، اکنون به ورزش نفوذ کرده است.
کراسنوف و ترگورس داستانهایی را از حضور و مشاهدات خود در رویدادهای بزرگ ورزشی نقل کردند. کراسنوف گفت که جام جهانی فوتبال زنان 2019 در فرانسه نشان دهنده پیشرفت های انجام شده در پذیرش و تجلیل از ورزش زنان در جامعه فرانسه است. در حالی که در دهه 1960 به فوتبال زنان با تحقیر نگاه می شد، از دهه 2010 شروع به کار کرد. موفقیت تیم ملی زنان بر تعداد زنان و دخترانی که اکنون به این ورزش می پردازند نیز تأثیر گذاشته است.
ترگورس از المپیک 2016 ریو صحبت کرد. ورزشکاران کشورهای یوگسلاوی سابق با یکدیگر معاشرت می کردند و در کشورهای خود به دلیل آشنایی با “خائنان” فرضی مورد انتقاد قرار می گرفتند. او تأکید کرد که چگونه وضعیت اجتماعی-سیاسی گسترده‌تر به این معنی است که ورزشکاران حتی نمی‌توانند بدون عواقب با هم برادر شوند.
ورزش سیاسی است
تحقیقات و داستان های شرکت کنندگان نشان می دهد که ورزش، مانند هر جنبه دیگری از زندگی، ذاتا سیاسی است. فرض در غیر این صورت ساده لوحانه یا، همانطور که ترگورز اشاره کرد، حتی ریاکارانه خواهد بود. همانطور که خان گفت: “سیاست به همان اندازه که بخشی از زندگی است، بخشی از ورزش است.” به جای تفکیک این دو، باید بر مهار قدرت سیاسی ورزش برای منافع بیشتر تمرکز کنیم.
نگاه به ورزش از دریچه سیاسی به معنای نگاه کردن به این است که چه کسی به ورزش دسترسی دارد و چه کسی به ورزش دسترسی ندارد. در حالی که ورزش اغلب به عنوان یک تساوی‌کننده در نظر گرفته می‌شود، تنها در صورتی می‌تواند به این شکل کار کند که تلاشی آگاهانه برای اطمینان از دسترسی یکسان به همه انجام شود. از این رو، درک سیاست ورزش برای اطلاع رسانی سیاست در مورد دسترسی به ورزش ضروری است.
همچنین می توان از ورزش برای ایجاد آرامش در جامعه استفاده کرد. همانطور که دئول اشاره کرد، ورزش بهترین راه حل برای حل تنش های نژادی در مالزی بوده است. خان این موضوع را تکرار کرد و پیشنهاد کرد که بازی‌های دوستانه بیشتر بین ملت‌ها و گروه‌های رقیب می‌تواند به انسان‌سازی به اصطلاح «دشمن» کمک کند. وی تاکید کرد: به جای تمرکز بر ورزشکاران نخبه، ورزش در سطح پایه باید بسیج شود تا به وسیله ای برای صلح تبدیل شود. با این حال، اعضای پانل تاکید کردند که برای اینکه ورزش به آرامش برسد، باید به گونه ای طراحی شود که این کار را انجام دهد.
