برخی گزارش های رسانه ها، فیلم های مستند و تصاویر مربوط به زندگی مردم درمناطق کم برخوردار، به خصوص آنچه مربوط به زندگی روستاییان در برخی نقاط کشور است، به خوبی حکایت از وضعیت برخی هموطنان و مشکلات معیشتی آنها دارد که حتی از امکانات اولیه زیر ساختی مانند جاده و پل برای عبور و مرور و انتقال در مناطق صعب العبور برخوردار نیستند.
براین اساس، لازم است که مسوولان ذیربط در این زمینه، اقدامات اساسی و اولیه را برای رفاه و رضایت مردم در مناطق روستایی و کم برخوردار کشور انجام دهند و خطرات و ریسک های موجود را برطرف کرده و به معیشت و زندگی روستاییان کمک کنند.
یوسف مرادی مستند ساز، با انتشار ویدیویی از شرایط سخت نقل و انتقال روستاییان، در یکی از مناطق کشور، عبور یک خانم بعد از وضع حمل و همراه با نوزادش را به تصویر کشیده که مجبور به انتقال از روی یک رودخانه از طریق طناب و قرقره است و حتی خبری از پل های باریک با طناب نیست!
نبود پل بر روی رودخانه و یا وسایل مناسب دیگر، خطرات مختلفی را ایجاد کرده و روستاییان از مرد و زن و کودک و نوزاد باید از مسیر خطرناک روی رودخانه و آب عبور نمایند و خطر پرت شدن را به جان بخرند.
ضمن تشکر از مستندساز این فیلم برای انعکاس مشکلات روستاییان عزیز، لازم است که رسانه‌ها ومسوولان دلسوز کشور به طرح مطالبه ی مردم و پاسخگویی سازمان ذیربط و دارای ماموریت در این حوزه پرداخته و سازمان های مسئول برای خدمت رسانی به مردم نجیب و مومن و کم توقع برخی از روستاهای کشور، اقدامات موثر و لازم را انجام دهند.
لازم است که مسوولان منطقه نسبت به این موضوع واکنش نشان داده و نیازهای حداقلی روستاییان زحمت کش و قانع را تامین نمایند و زمینه تامین بودجه، مشارکت محلی در احداث پل و راه و امکانات دیگر را فراهم آورند.
ایجاد حداقل های معیشت و امکانات زیرساختی مانند ایجاد پل، راه و جاده و کمک به حفظ محصولات روستاییان، می تواند احساس تعلق مردم در مناطق روستایی را تقویت کرده و جمعیت روستاها را حفظ نماید و حتی باعث مهاجرت برعکس از شهر به روستا شود.
در چند دهه اخیر بی توجهی به روستاها و زیرساخت های جاده و پل و امکانات دیگر موجب شد که نسبت جمعیت کشور از 24 میلیون روستا نشین و 12 میلیون شهر نشین، در ابتدای دهه 1350 و سهم 2 به یک جمعیت روستا به شهر، تغییر یافته و تبدیل به 20 میلیون روستا نشین و بیش از 60 میلیون شهرنشین و نسبت 3 به یک جمعیت در شهر نسبت به روستا در ابتدای دهه 1400 شود. در نتیجه عملا اقتصاد تولیدی، حفظ محیط زیست و روحیه و اخلاق بهتر را تضعیف کرده و شهرنشینی، رشد خدمات مصرفی و تخریب باغ و جنگل و زمین و مرتع و هوای آلوده را جایگزین اقتصاد و صفای روستا نشینی کرده ایم.
در حالی که جلوگیری از مهاجرت به شهرها از طریق ایجاد انگیزه و تعلق در روستاییان و رفع مشکلات آنها می تواند به رشد تولید و تامین نیازهای کشور و حفظ محیط زیست و منابع آب و طبیعی کشور کمک کند و همچنان اقتصاد تولیدی، رشد کشاورزی و صنایع دستی و اشتغال روستایی را تقویت کرده و مانع از رشد شهرنشینی و مصرف گرایی در شهرها شود.
تجربه بسیاری از کشورهای جهان نشان می دهد که صنعتی شدن و توسعه یافتگی به معنی تخریب روستاها و بی توجهی به روستا نیست و اتفاقا باید مظاهر توسعه و رشد تولید و حفظ محیط زیست و تامین نیازهای کشور را به روستاها برد و امکانات زندگی باید در روستاها ایجاد شود تا مردم همچنان تولید و رشد محصولات و آب و هوای مناسب و روحیه تلاش و کار و قناعت و مرام و اخلاق بهتر را شاهد باشند و مشکلات کشور نیز با هزینه های کمتر کاهش یابد و آنچه از محصولات کشاورزی و کالای معیشتی و حتی تولید صنعتی نیاز داریم را در روستاها تولید کنیم.
نگاهی به سرانه بودجه و هزینه توسعه روستاها در تمام جهان در مقایسه با توسعه شهرها و ایجاد مشکلات بسیار در شهرها، نشان می دهد که زندگی روستایی و توسعه و رضایت و رفاه در روستاها را می توان با هزینه های کمتر نسبت به شهرها ایجاد کرد و این مردم با اخلاق و مرام و زحمت کشور و قانع و نجیب شایسته بهترین امکانات زیرساختی در روستاهای خود هستند و حداقل باید امکانات عبور و مرور و انتقال بین مناطق مختلف را در این روستاها ایجاد کنیم تا شاهد چنین تصاویر دلهره آوری نباشیم.
