گسترش نفوذ ایران: با خروج نیروهای آمریکایی از عراق و سوریه، ایران به سرعت در حال پر کردن خلأ قدرت و گسترش نفوذ نظامی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خود در سراسر منطقه است.
زیرساخت نظامی موازی: ایران طی دهه‌ها، با استفاده از نیروهای شبه‌نظامی شیعه از سوریه، عراق، افغانستان و لبنان، یک “زیرساخت نظامی موازی” در هماهنگی با سپاه پاسداران انقلاب اسلامی (IRGC) ایجاد کرده است. سوریه به “پایگاه عملیاتی پیشرو” ایران تبدیل شده است.
نفوذ عمیق در سوریه: ایران نه تنها تونل‌های زیرزمینی و انبارهای اسلحه ساخته، بلکه از طریق برنامه‌های مدنی و نظامی، عمیقاً در زندگی روزمره سوری‌ها نفوذ کرده است. ساختار فرماندهی آن نیز از مرزهای سنتی فراتر رفته و فرماندهان ایرانی، لبنانی و عراقی را یکپارچه کرده است.
استفاده از خلأ قدرت: ایران سابقه طولانی در استفاده از خلأهای قدرت برای گسترش نفوذ خود دارد، مانند حمایت از طالبان در افغانستان و شبه‌نظامیان شیعه در عراق پس از سال ۲۰۰۳.
نفوذ در عراق: صدها هزار شبه‌نظامی مورد حمایت ایران در عراق، عمدتاً بخشی از نیروهای بسیج مردمی (PMF) هستند که در مبارزه با داعش نقش داشتند. این نیروها اگرچه تحت فرمان نخست‌وزیر عراق هستند، اما به شدت تحت تأثیر تهران قرار دارند و نفوذ قابل توجهی در دولت و پارلمان عراق دارند.
هدف بلندمدت ایران: تحلیلگران هشدار می‌دهند که ایران صبور است و در چارچوب زمانی دهه‌ها و نسل‌ها عمل می‌کند، در حالی که آمریکا در چرخه‌های انتخاباتی دو و چهار ساله. هدف نهایی ایران، بیرون راندن آمریکا از منطقه و گسترش نفوذ خود در کشورهای همسایه است.
