«رسانه های غربی نوعی “امنیتی‌سازیِ” انتخابات ایران را در دستورکار داشتند. این بدان معناست که آن ها در پوشش رسانه ای انتخابات ایران، از طیف مشخصی از واژگان و کلمات استفاده می کردند که در همگی آن ها، این مفهوم به مخاطب القا می شود که انتخابات ایران سالم یا عادلانه نیست و مردم در آن مشارکت چندانی ندارند.»
دوازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و همچنین ششمین دوره انتخابات خبرگان رهبریِ کشورمان روز جمعه یازدهم اسفندماه برگزار شد. رویدادی که با پوشش خبری و بازتاب های ه رسانه ایِ منطقه ای و بین المللی مواجه شد. در این راستا، رسانه ها و جریان های خبریِ غربی، عمدتا به نحوی مغرضانه و جهت دار به پوشش رویداد مذکور پرداختند.
به عنوان مثال، نشریه “گاردین” در گزارشی، پیش بینی کرده بود که مشارکت حدودا 38.5 درصدی یا حتی کمتر در جریان انتخابات یازدهم اسفندماه رقم بخورد. این نشریه به طور خاص این ادعا را مطرح کرده بود که نارضایتی های مردم ایران از وضعیت اقتصادی این کشور و البته تنش های مرتبط با اعتراضات سال گذشته ایران، زمینه های مساعدی را برای کاهش مشارت عمومی مردم در انتخابات یازدهم اسفند ماه فراهم کرده اند.
این دقیقا همان خط خبری است که نیویورک تایمز نیز در پیش گرفت و با اشاره به دو گزاره مذکور مدعی شد که میان مشارکت واقعی مردم ایران در انتخابات و آنچه به صورت رسمی اعلام می شود، شکاف و تفاوت وجود دارد. نیویورک تایمز در تحلیل خود از انتخابات ایران بار دیگر ادعاهای همیشگی غربی ها علیه کشورمان مبنی بر اینکه انتخابات آزاد و عادلانه نیست را هم تکرار کرد. سی ان بی سی نیوز در گزارشی با محوریت انتخابات ایران با طرح ادعاهای مختلف در مورد سرخوردگی مردم از حضور در انتخابات کشورشان، به طور خاص به سخنان چهره های جریان های مخالف و اپوزیسیون ایران اشاره داشته که مدعی بوده اند شرکت نکردن در انتخابات نه یک الزام بلکه یک وظیفه اخلاقی است.
فرانسه 24 نیز در گزارشی اختصاصی از انتخابات ایران، این انتخابات را به مثابه رویدادی تفسیر کرده که می تواند تسلط چهره های محافظه کار در عرصه سیاست داخلی ایران بر قدرت را افزایش دهد. این خط خبری در دیگر رسانه های غربی نظیر واشینگتن پست، دویچه ووله، و اسکای نیوز هم دنبال شده است.
در عرصه منطقه ای نیز شبکه های خبری المیادین، المنار، و الجزیره، ضمن پوشش لحظه به لحظه انتخابات ایران، توضیحات مختلفی را با محوریت آشنایی مخاطبان با ابعاد مختلف انتخابات 11 اسفندماه 1402 ارائه می کردند . دیگر رسانه های منطقه ای به ویژه در جهان عرب نیز در قیاس با همتایان غربی خود، غرض ورزی آشکارِ کمتری را در رابطه با انتخابات 11 اسفندماه ایران به نمایش گذاشتند. با این همه، در نوعِ پوشش و پرداخت رسانه‌ای و خبری رسانه های غربی از انتخابات ایران، 2 نکته بیش از همه خودنمایی می کرد.
اولا، این رسانه ها هیچ چیز تازه ای برای گفتن نداشتند. گویی اغلب این رسانه ها بر پایه یک طرح و دستورکار مشخص و تعریف شده حرکت می کردند و در پوشش رسانه ای انتخابات ایران، تا حد زیادی به کلیشه ها متوسل می شدند. نکته قابل تامل اینکه در کلیت کنشگری آن ها با محوریت انتخابات ایران، شاهد نوعی تناقض عینی نیز بودیم.
مثلا آن ها مدام از این مساله حرف می زدند که انتخابات در ایران ماهیت نمایشی دارد و مردم هیچ کاره هستند اما همین رسانه ها از مردم درخواست می کردند که رای ندهند! در این میان مشخص نیست که اگر واقعا حضور مردم در انتخابات ایران بی معناست، چرا آن ها تا این حد خود را به آب و اتش می زنند تا مردم در انتخابات شرکت نکنند؟
نکته دوم اینکه رسانه های غربی نوعی امنیتی سازیِ انتخابات ایران را نیز در دستورکار داشتند. این بدان معناست که آن ها در پوشش اخبار خود با محوریت انتخابات ایران، از طیف مشخصی از واژگان و کلمات استفاده می کردند که در همگی آن ها، این مفهوم به مخاطب القا می شود که انتخابات ایران سالم یا عادلانه نیست و مردم در آن مشارکت چندانی ندارند. دقیقا نمونه این رویکرد رسانه های غربی را سال هاست که در مورد پرونده اتمی کشورمان نیز شاهد بوده ایم.
در این رابطه نیز آن ها پیشرفت های اتمی کشورمان را در پوشش خبری خود با واژگانی منفی نظیر دستیابی ایران به سلاح هسته ای، پنهانکاری در حوزه برنامه اتمی و غیره همراه ساخته و می سازند و از این طریق سعی در ارائه چهره ای منفی از کلیت برنامه اتمی کشورمان داشته و دارند. موضوعی که باز هم این گزاره را به ذهن متبادر می کند که غربی ها در پوشش انتخابات اخیر ایران، عاری از هرگونه ابتکار تازه ای بوده اند و صرفا تعابیر قدیمی خود را بار دیگر به نمایش گذاشته اند.
