در مطلبی که وب‌سایت آمریکایی «Truthout» آن را منتشر کرده است با اشاره به مبارزات سیاهپوستان آمریکا در طول چند دهه گذشته به این موضوع می‌پردازد که علی‌رغم این مبارزات، تبعیض نژادی گسترده‌ای در جامعه آمریکا علیه سیاهپوستان و رنگین‌پوستان این کشور در تمامی سطوح اعمال می‌شود و این نژادپرستی سیستمی از حمایت هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه آمریکا برخوردار است. به گفته وی ۶۰ سال پس از سخنرانی معروف «مارتین لوتر کینگ» رهبر جنبش مدنی سیاهپوستان آمریکا تحت عنوان «رؤیایی دارم» رؤیای وی درباره برابری سیاهان و سفیدپوستان آمریکایی بربادرفته است.
نژادپرستی به تاریخ پیوسته است؟!
محافظه‌کاران امروز می‌خواهند شما باور کنید که جنبش حقوق مدنی در دهه ۱۹۶۰ آنقدر موفق بود که نژادپرستی سیستمیک در آمریکا دیگر مشکل گذشته است و به تاریخ پیوسته است. هر سال ماه فوریه، جمهوری‌خواهان سفیدپوست «ماه تاریخ سیاهپوستان» [۲]را با یاداوری سخنرانی معروف «مارتین لوتر کینگ جونیور» [۳]در سال ۱۹۶۳ با عنوان «من یک رویا دارم» برگزار می‌کنند تا به برنامه‌های خود در این زمینه خدمتی کرده باشند. آن‌ها ادعا می‌کنند که قانون اساسی آمریکا «کور رنگ» است، و اگر این مسئله در مورد سیاهپوستان و رنگین پوستان و تجربه زیستشان صدق می‌کند، آن‌ها باید به دلایل ایدئولوژیک نقش قربانی را بازی کنند. فرماندار «ران دیسانتیس» [۴]، یکی از نامزد‌های اصلی حزب جمهوریخواه برای ریاست جمهوری سال ۲۰۲۴ آمریکا ظاهراً آنقدر در این مورد مطمئن است که آموزش نژادپرستی سیستماتیک را در مدارس دولتی فلوریدا ممنوع کرده است تا مبادا بچه‌ها درباره تاریخ سیاه پوستان بیاموزند و با آن مخالفت کنند.
جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکایی در دهه ۱۹۶۰ علی‌رغم دستاوردهایی که داشته نتوانست معضل نژادپرستی سیستمیک در آمریکا را حل‌وفصل کند
برخی در جناح راست مایلند بخش آرام این استدلال را با صدای بلند بگویند: اگر برای مثال نابرابری نژادی بین سفیدپوستان و جوامع سیاهپوست یا بومیان آمریکا وجود داشته باشد، پس باید مشکلی بین سیاهپوستان و بومیان آمریکا وجود داشته باشد. طبق این دیدگاه تحریف‌شده، دهه‌ها پیش با اصلاحاتی که به جداسازی قانونی و قوانین «جیم کرو» [۵](یا به شکلی جادویی با سخنرانی کینگ در سال ۱۹۶۳) پایان داد، زمین بازی برابر شد، پس چرا وضع زندگی سیاه پوستان بهتر نمی‌شود. اگر این بوی نژادپرستی می‌دهد، به این دلیل است که چنین است، و طرفداران مبارزه با فقر داده‌هایی برای اثبات آن دارند.
گزارش جدیدی که توسط رهبران ارشد حقوق مدنی حمایت می‌شود، نابرابری‌های نژادی امروز را با آمار‌های مربوط به سال ۱۹۶۳ مقایسه می‌کند، زمانی که «مارتین لوتر کینگ» سخنرانی معروف خود را در حالی که صد‌ها هزار نفر به سمت واشنگتن برای خواستار برابری مدنی و اقتصادی راهپیمایی کردند، ایراد کرد. شصتمین سالگرد راهپیمایی در واشنگتن در ۲۸ آگوست جشن گرفته می‌شود، اما مدافعان حقوق مدنی سیاهپوستان می‌گویند اعداد نشان می‌دهد که رویای کینگ هنوز برای میلیون‌ها نفر محقق نشده است.
تبعیض‌هایی که همچنان ادامه دارد
درحالی‌که در برخی زمینه‌ها، پیشرفت‌های قابل‌توجهی حاصل‌شده است، اما تفاوت‌ها بین سیاهپوستان و سفیدپوستان آمریکایی در زمینه اشتغال، دستمزد، مراقبت‌های بهداشتی، حق رأی، مجازات و حبس، مسکن و ایجاد ثروت بین نسلی همچنان ادامه دارد
در حالی که در برخی زمینه‌ها، از جمله پیشرفت تحصیلی سیاهپوستان، پیشرفت‌های قابل‌توجهی وجود دارد، تفاوت‌ها بین سیاهپوستان و سفیدپوستان آمریکایی در زمینه اشتغال، دستمزد، مراقبت‌های بهداشتی، حق رای، مجازات و حبس، مسکن و ایجاد ثروت بین نسلی همچنان ادامه دارد. «جنیفر جونز آستین» [۶]، مدیر اجرایی فدراسیون آژانس‌های رفاه پروتستان (FPWA)، یک گروه صدساله با پیوند‌های عمیق با جنبش حقوق مدنی، می‌گوید: «بی عدالتی و نابرابری نژادی هنوز هم در تقریبا همه معیار‌های رفاه ثبت می‌شود. امروز، میلیون‌ها آمریکایی از حق رای محروم مانده‌اند و از دسترسی به ابتدایی‌ترین آزادی‌هایی که دیگران بدیهی می‌دانند صرفاً به دلیل نژادشان محروم هستند. سیاهپوستان آمریکایی ۲۰ درصد کمتر از همتایان سفیدپوست خود درآمد دارند، حتی با مدارک دانشگاهی یکسان. این شکاف ثروت نژادی اثرات مخرب بلندمدتی بر خانواده‌ها دارد: از هر سه کودک سیاهپوست یک نفر در فقر زندگی می‌کند، در حالی که کمتر از یک کودک از هر ۱۰ کودک سفیدپوست فقیر است.»
در ظاهر، بسیاری از سیاست‌ها و ساختار‌های قانونی که نابرابری را حفظ می‌کنند، ارتباط چندانی با جنگ‌های فرهنگی «ضد بیداری» ندارند که جمهوری‌خواهان روی آن وسواس دارند. به خصوص حالا که امثال «دسانتیس» و «دونالد ترامپ» به قیام علیه نژادپرستی سیستماتیک و خشونت پلیس که در سال ۲۰۲۰ شدت گرفت واکنش شدیدی نشان داده اند و از واکنش سفیدپوستان به این مسئله استفاده کرده اند وآن‌ها را علیه این مسئله بسیج کردند.
جنبش «جان سیاهپوستان در خطر است» به دهه ۱۹۶۰ برمی گردد، زمانی که تصاویر خشونت پلیس به اعتراضات حقوق مدنی دامن زد و محافظه کاران سفیدپوست به درخواست‌ها برای لغو تبعیض نژادی با خشم نژادپرستانه و شوخی درباره «حقوق دولت» پاسخ دادند.
سیاست‌هایی که نابرابری‌های نژادی را شکل می‌دهند توسط رهبران هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه حمایت می‌شدند
تلقی فعالان سیاه پوست و بین المللی امروز به عنوان «ضد آمریکایی» و ممنوعیت تدریس ایده‌ها و هویت آن‌ها در کلاس درس درست از یک کتاب بازی جناح راست قدیمی بیرون می‌آید و یک انحراف و حواس پرتی مناسب از ستون‌های دیرینه برتری سفیدپوستان ایجاد می‌کند. یک نمونه بارز؟ مشاغل و حداقل دستمزد، موضوعی که امروزه به اندازه زمانی که کارگران سیاه پوست در سال ۱۹۶۳ راهپیمایی کردند و خواستار مشاغلی با عزت و حقوق منصفانه شدند، برجسته است. با توجه به نرخ تورم، حداقل دست مزد فدرال امروز ۷.۲۵ دلار در ساعت، قدرت درآمدی کمتری نسبت به حداقل ۱.۲۵ دلار در سال ۱۹۶۳ دارد؛ در واقع، حداقل دست مزد امروز به لطف انفعال کنگره توسط دموکرات‌ها و جمهوری خواهان، کمتر از هر زمان دیگری از سال ۱۹۵۶ ارزش دارد تبعیض استخدامی و مدارس ابتدایی و متوسطه با بودجه ناکافی به توضیح اینکه چرا کارگران سیاهپوست تمایل دارند در صنایع با دستمزد کمتر متمرکز شوند، کمک می‌کند، و به طور نامتناسبی خانواده‌های سیاهپوست را در معرض کف دستمزد فدرال پایینی قرار می‌دهد که توسط کنگره و قانون‌گذاران ایالات جمهوری خواه حفظ می‌شود. در واقع، کارگران سیاهپوست بهداشت دهه‌ها پس از اعتصاب بهداشتی «ممفیس» در سال ۱۹۶۸ همچنان برای دستمزد‌ها و شرایط کاری بهتر سازمان‌دهی می‌کنند. «مارتین لوتر کینگ» مدت کوتاهی پس از حضور در تجمع همین کارگران اعتصابی ترور شد.
بر اساس گزارش‌ها، حتی با وجود اینکه امروزه سیاهپوستان مدرک دانشگاهی بسیار بالاتری دریافت می‌کنند، به‌طور متوسط، همچنان با بیکاری بیشتر و دستمزدهای پایین‌تری نسبت به همتایان سفیدپوست خود در تمام سنین و سطوح تحصیلی مواجه هستند. فارغ التحصیلان سیاهپوست کالج ۲۵۰۰۰ دلار بیشتر از همتای سفیدپوست خود بدهی وام دانشجویی دارند. در نتیجه شکاف ثروت بین کارگران سفیدپوست و غیرسفیدپوست، حتی با وجود بهبود نسبی برابری دست مزد از سال ۱۹۶۳، همچنان سرسختانه باقی می‌ماند. متوسط درآمد سالانه زنان سفیدپوست با مدرک دانشگاهی ۱۹ درصد بیشتر از زنان سیاه پوست با مدرک دانشگاهی است.
امروز، میلیون‌ها آمریکایی حق رأی ندارند و از دسترسی به ابتدایی‌ترین آزادی‌هایی که دیگران بدیهی می‌دانند صرفاً به دلیل نژادشان محروم هستند. با توجه به نرخ تورم در آمریکا، حداقل دست مزد فدرال امروز ۷.۲۵ دلار در ساعت، قدرت درآمدی کمتری نسبت به حداقل ۱.۲۵ دلار در سال ۱۹۶۳ دارد
به‌طور متوسط، زنان سیاهپوست و رنگین پوست به‌ترتیب به ازای هر یک دلاری که مردان سفیدپوست به دست می‌آورند، ۰.۶۵ دلار و ۰.۵۵ دلار درآمد دارند. امروزه مردان سیاه پوست و لاتین تبار بیش از هر گروه دیگری در مشاغل کم دستمزد متمرکز شده اند. پس از آن نژادپرستی پلیس و سیستم حبس جمعی ایالات متحده، پیوندی از تبعیض و خشونت نهادی است که بسیاری از فعالان سه سال پس از قیام‌های ۲۰۲۰ به لغو آن متعهد هستند. این سیستم هم توسط جمهوری خواهان و هم دموکرات‌ها حمایت شده است. در بیشتر شهر‌های بزرگ آمریکا، رهبران دموکرات درخواست‌های گسترده برای برای واگذاری ادارات پلیس و زندان‌های محلی را نادیده می‌گیرند و به جای آن در مدارس، پارک ها، مراقبت‌های بهداشتی و خدمات اجتماعی سرمایه گذاری می‌کنند تا امنیت را در جوامعی که از تبعیض و اجرای هدفمند قانون رنج می‌برند، ایجاد کنند. در نتیجه، مردان سیاهپوست و لاتین تبار همچنان به‌طور نامتناسبی به دلیل مواد مخدر در زندان هستند و مردان سیاهپوست بدون دیپلم دبیرستان سه برابر بیشتر از همتایان سفیدپوست خود در زندان هستند.
«جونز آستین» می‌گوید: «در مورد میزان زندانی شدن، اختلاف شدیدتر است: یکی از سه پسر سیاه پوستی که امروز متولد می‌شوند، می‌توانند انتظار داشته باشند که در طول زندگی خود به زندان محکوم شوند، این رقم برای همسن و سالان سفید پوست آن‌ها یک نفر در هر ۱۷ نفر است. ما به تغییر سیاست تهاجمی‌تر نیاز داریم.». نژاد و هویت ممکن است نقطه عطف در سیاست حزبی امروزی باشد، اما سیاست‌هایی که نابرابری‌های نژادی را شکل می‌دهند توسط رهبران هر دو حزب حمایت می‌شدند. از دهه‌ها حمله به کار سازمان یافته و معاملات تجاری نئولیبرال که مشاغل ساحلی را در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ از بین برد تا «جنگ با مواد مخدر» فاجعه بار و قوانین مجازات نژادپرستانه که زندان‌ها را با سیاه پوستان و رنگین پوستان پر کرد، هم دموکرات‌ها و هم جمهوری خواهان از بلوک‌های سازنده نژادپرستی سیستماتیک آمریکا حمایت و پشتیبانی کرده اند.
برای خواننده مشتاق این وب سایت شاید داده‌های گزارش فدراسیون آژانس‌های رفاه پروتستان (FPWA) درباره تبعیض نژادی بین سیاهان و سفید پوستان آمریکایی ممکن است چندان غافلگیر کننده نباشد. شاید بتوانید شهر خود، خانواده یا حتی خودتان را در این اعداد ببینید. اما این گزارش ممکن است در ماه نآگوست» مفید واقع شود، زمانی که سیاستمداران در سراسر طیف سیاسی شصتمین سالگرد راهپیمایی سیاهان در واشنگتن را برگزار می‌کنند و در صف قرار بگیرند تا روایت خود را از رویای «مارتین لوتر کینگ جونیور» که هنگام نگاه کردن به آن جمعیت بی‌سابقه بر زبان جاری کرد به ما بگویند. «مارتین لوتر کینگ سوم» [۷]فرزند «مارتین لوتر کینگ» در بیانیه‌ای گفت: «همانطور که ما به رویا‌هایی که پدرم ۶۰ سال پیش در راهپیمایی واشنگتن مطرح کرد فکر می‌کنیم، می‌بینیم که آن‌ها هنوز تحقق نیافته اند. این داده‌ها نشان می‌دهد که کار ما تمام نشده است.»
مایک لودویگ
