در حال حاضر فشار‌های اخیر دولت آلبانی به منافقین موجی از اعتراض و انتقاد را از سوی اعضای این فرقه که تحقیر و فشار روانی زیادی را تحمل می‌کنند، برانگیخته است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، گروهک منافقین دست به هر جنایتی علیه مردم ایران زد. در دوران جنگ کنار صدام ایستاد و از دهه ۸۰ نیز داعش را به رسمیت شناخت تا جایی که طبق اسناد منتشر شده، این گروهک منافق، اطلاعات مقر‌های نیرو‌های محور مقاومت را در اختیار داعش قرار داده و عامل شهادت یکی از فرماندهان ارشد محور مقاومت در سوریه بوده است.
حالا، اما خبر‌ها حکایت از این دارند که عمر گروهک منافقین به پایان رسیده و می‌توان پیش بینی کرد در آینده‌ای نزدیک ملت ایران شاهد به هلاکت رسیدن بزرگترین جنایتکاران قرن خواهند بود. در این گزارش سعی داریم مروری بر آوارگی منافقین از اشرف به آلبانی داشته باشیم چراکه این بازخوانی به مثابه آیینه‌ای برای عاقبت منافقین است.
از اشرف تا آلبانی
از اواخر سال ۱۳۹۰ که پیگیری‌های دولت عراق جهت اخراج منافقین از خاک عراق به نتایجی دست یافت، مقرر شد اعضای این سازمان تروریستی با نظارت سازمان ملل طی چند مرحله از این پادگان تخلیه شوند. این افراد پس از خروج از اشرف به اردوگاه الحریه یا همان کمپ انتقالی لیبرتی (نام پادگانی در نزدیکی فرودگاه بغداد) منتقل شدند. البته به دلیل شرایط طاقت فرسا و عدم رعایت حقوق انسانی از سوی رهبران این سازمان در اشرف، بلافاصله پس از سقوط صدام و برداشته شدن چتر حمایتی وی از منافقین، ۷۰۰-۸۰۰ نفر از ساکنان پادگان اشرف که عمدتا اعضای متاخر این سازمان به خصوص ورودی‌های پس از عملیات مرصاد بودند، از پادگان فرار کردند. بخش قابل توجهی از این افراد با رافت نظام اسلامی مواجه شده و اکنون در آغوش خانواده‌های خود در ایران هستند. برخی دیگر نیز به درخواست خود به کشور‌های اروپایی منتقل شده‌اند.
اما به دنبال فشار‌های مقامات عراقی برای خروج منافقین از این کشور، درسال ۲۰۱۳ (۱۳۹۲)، آمریکا مجبور شد سران آلبانی را به پذیرش عناصر این گروهک تروریستی متقاعد کند؛ در نهایت چهارشنبه بیستم شهریور سال ۱۳۹۲ بود که ۴۲ نفر باقیمانده اعضای سازمان مجاهدین خلق (منافقین) از پادگان اشرف خاج و وارد آلبانی شدند.
تحمیل منافقین به آلبانی
آلبانی ضمن تظاهر به اینکه پذیرش اعضای منافقین، اقدامی بشردوستانه است، برای دویست نفر از عناصر این گروهک تروریستی اجازه اقامت در این کشور را صادر کرد. اقدام مقامات آلبانی در پذیرش این دویست نفر در نهایت به اسکان کامل تشکیلات منافقین در این کشور منتهی شد. در ابتدا عناصر منافقین در آپارتمان‌های خالی در سطح تیرانا مستقر شدند و فعالیت‌های مشکوک و پنهانی خود را آغاز کردند.
در همین راستا بود که در ۲۱ شهریور سال ۱۳۹۹، اولسی یازچی، کارشناس تاریخ و روزنامه‌نگار آلبانیایی، تاکید کرد که گروهک منافقین (مجاهدین خلق) با دعوت مردم آلبانی به این کشور نیامده‌اند، بلکه در سال ۲۰۱۶ توسط دولت اوباما به آلبانی تحمیل شدند.
در این مطلب سخن را از بیان نحوه اقدامات تروریستی و مخفیانه گروهک منافقین در آلبانی کوتاه می‌کنیم، اما نکته مهم اینجاست که طبق شواهد هر بار این گروهک مجبور به جابه‌جایی شد، تعداد زیادی از افراد خود را خواسته یا ناخواسته از دست داد لذا اهمیت این مساله در وضعیت امروز منافقین نمود کرده است؛
و حالا یک «مهره سوخته»
در ۳۰ خرداد ماه امسال بود که دولت آلبانی دست به کاری خلاف باور و تصور منافقین زد. این دولت که پیش از این جلوی اعتراض شهروندانش علیه اقدامات گروهک تروریستی منافقین را گرفته بود، یکشنبه سی خرداد پلیس را وارد میدان و با اعلام «نقض توافق‌ها» از سوی این گروهک، به مقر آن‌ها در اردوگاه اشرف۳ حمله کرد. در این اقدام ۷۰ نفر از اعضای این گروهک توسط پلیس بازداشت شدند. از سوی دیگر پلیس فرانسه هم اعلام کرد که اجازه برزگاری گردهمایی سالانه‌ی منافقین در پاریس را نخواهد داد. گفتنی است این ممانعت از سوی پاریس هم در باور منافقین نمی‌گنجید، اما عده‌ای از کارشناس آن را بی ارتباط با تماس تلفنی مکرون و آیت الله رئیسی در ۲۰ خرداد نداسته و از آن به عنوان قدرت دیپلماسی یاد کردند.
از سوی دیگر از نگاه برخی کارشناسان حمله پلیس آلبانی به مقر سازمان منافقین و منع برگزاری گردهمایی سالانه آن‌ها از سوی پلیس فرانسه، سناریوی «طرد منافقین» و «مهره سوخته» بودن این گروهک را تقویت کرد.
متاستاز به سبک رجوی
در حال حاضر فشار‌های اخیر دولت آلبانی به منافقین موجی از اعتراض و انتقاد را از سوی اعضای این فرقه که تحقیر و فشار روانی زیادی را تحمل می‌کنند، برانگیخته است. در حمله پلیس بسیاری از کامپیوترها، هارد‌ها و سرور‌های آن‌ها ضبط شد، اما سران منافقین از جمله مریم رجوی و مسعود رجوی (که اخبار ضد و نقیضی از زنده بودن او وجود دارد)، درقبال اتفاقات اخیر سکوت کرده‌اند که همین مسئله فشار‌های داخلی به اعضا را بیشتر کرده است و تعداد زیادی از آن‌ها خواهان خروج از اشرف شده‌اند.
نکته مهم، اما اینجاست که طی روز‌های گذشته، اخباری از مرگ مشکوک برخی اعضای منافقین در اشرف ۳ نیز منتشر شده است که از جمله این افراد، اسماعیل علی‌پور عابدی از اعضای باسابقه این گروهک است. او در سال ۱۳۶۶ و در کوران جنگ تحمیلی، به سازمان منافقین پیوست، اما حالا برخی منابع آگاه، علت مرگ علی‌پور را ترس کادر رهبری منافقین از جداشدن وی پس از حمله اخیر پلیس آلبانی و پیوستن او به جمع منتقدین علنی گروهک منافقین ارزیابی کردند.
اسماعیل علی‌پور عابدی که سابقه حضور در عملیات‌های آفتاب، چلچراغ و فروغ جاویدان (مرصاد) را به‌عنوان یکی از فرماندهان ارتش موسوم به ملی آزادیبخش در کارنامه داشت، از جمله عناصر اصلی منافقین در شکنجه و بازجویی اسرای ایرانی در زندان‌های رژیم بعث در سال‌های دفاع مقدس بوده است.
علاوه بر این، در حمله اخیر پلیس آلبانی به مقر اشرف ۳، یکی دیگر از اعضای باسابقه منافقین به‌نام «عبدالوهاب فرجی» با نام مستعار «علی مستشاری» نیز کشته شده بود که برخی معتقدند این فرد با صحنه‌سازی خود این گروهک (به‌دلیل مسئله‌دار شدن او) کشته شده است. فرجی یکی از اعضای اصلی ترور شهید حسن آیت در دهه ۶۰ نیز بوده است.
وضعیت امروز منافقین
در پی فشار بیشتر آلبانی به منافقین مستقر در مقر اشرف ۳ در تیرانا، ۱۵ مرداد نیز پلیس این کشور محدودیت‌های جدیدی را برای کنترل این مقر اعمال کرده است که بر اساس آن، هیچ‌کس بدون اجازه پلیس حق ورود و خروج در این اردوگاه را ندارد. این درحالی است که طی روز‌های گذشته، دولت آلبانی، مریم رجوی سرکرده این گروهک را که هم‌اکنون در فرانسه حضور دارد، نیز به این کشور ممنوع‌الورود کرده است.
به تازگی نیز دادگاه کیفری یک استان تهران با انتشار یک آگهی عمومی که در روزنامه‌های کثیرالانتشار منتشر شده، از اعضای متواری سازمان مجاهدین خلق معروف به منافقین خواست وکیل قانونی خود را به این دادگاه معرفی کنند تا در فرآیند رسیدگی به پرونده‌ای که برای آن‌ها تشکیل شده از این افراد دفاع کنند.
جان کلام اینکه ۴۵ سال از جنایت‌های مکرر و بی‌رحمانه منافقین علیه ملت ایران می‌گذرد، اما اکنون به مهره سوخته‌ای برای غرب تبدیل شده‌اند که حتی کشور کوچکی مثل آلبانی هم پذیرای آن‌ها نیست. این اتفاق در دی و بهمن ۵۷ هم افتاده بود آنجا که محمدرضا پهلوی هم نزد ارباب خود جایی نداشت و پس از مدتی آوارگی به مصر گریخت. تجزیه گروهک منافقین از درون و مرگ‌های مشکوک درون سازمانی، حکایت از پایانی تلخ‌تر از پایان صدام و پهلوی دارد و بار دیگر جمله به یاد ماندنی سردار مقاومت را در ذهن متبادر می‌کند که «هر کس تیری به سمت این نظام انداخت آواره شد.»
