خبرگزاری میزان – آمریکا عادت دارد که کشورهای دیگر را به استفاده از موقعیت «قدرت بزرگ»، «سیاست‌های قهرآمیز» و «اجبار اقتصادی» متهم کند، اما در واقع، آمریکا محرک «دیپلماسی قهری» است.
تاریخ سیاه دیپلماسی قهری آمریکا
به گزارش «چاینا دیلی»، حقوق اختراع و مالکیت معنوی «دیپلماسی اجباری» متعلق به آمریکاست؛ برای مدت طولانی، آمریکا تمام تلاش خود را برای اجبار سایر کشور‌ها انجام داده و این کشور یک «تاریخ سیاه و بسیار ننگین» در دیپلماسی اجباری دارد.
امروزه «دیپلماسی اجبار» ابزاری در جعبه ابزار سیاست خارجی آمریکاست و مهار و سرکوب در زمینه‌های سیاسی، اقتصادی، نظامی، فرهنگی و سایر زمینه‌ها برای اجرای «دیپلماسی قهری» در سراسر جهان برای منافع شخصی آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است.
کشور‌ها در سراسر جهان از این سیاست آمریکا آسیب دیده‌اند و کشورهای در حال توسعه بیشترین آسیب را متحمل شده و حتی متحدان و شرکای آمریکا نیز در امان نمانده‌اند.
در سال ۱۹۷۱، «الکساندر جورج»، استاد دانشگاه استنفورد، برای اولین بار مفهوم «دیپلماسی اجباری» را مطرح کرد که برای خلاصه کردن سیاست‌های آمریکا در مورد لائوس، کوبا و ویتنام استفاده شد؛ به نظر او، «دیپلماسی اجباری» به استفاده از تهدید یا نیروی محدود برای وادار کردن دشمن به توقف یا معکوس کردن اقدامات خود مربوط می‌شود.
در نیم قرن گذشته، علیرغم تغییرات بزرگ در ساختار بینالمللی، آمریکا هرگز دست از دیپلماسی اجباری برنداشته است؛ از تحریم‌های اقتصادی تا محاصره فنی و از انزوای سیاسی تا تهدید به زور، آمریکا با اقدامات خود نشان داده است که دیپلماسی قهری برای جهان چیست.
تحریم‌های یکجانبه
کشورهای در حال توسعه، «بدترین مناطق» دیپلماسی اجباری آمریکا هستند؛ در سال ۱۹۶۲، آمریکا یک تحریم اقتصادی، تجاری و مالی علیه کوبا اعمال کرد که تا به امروز ادامه دارد؛ روابط دیپلماتیک آمریکا و کوبا در سال ۲۰۱۵ احیا شد، اما آمریکا به طور کامل محاصره خود علیه کوبا را لغو نکرد و در سال ۲۰۱۷، دولت ترامپ بار دیگر تحریم‌ها علیه کوبا را تشدید کرد.
تحریم ۶۱ ساله آمریکا خسارات اقتصادی و بلایای بزرگ انسانی برای کوبا به همراه داشته است؛ تحریم‌ها و محاصره علیه کوبا تقریبا همه چیز از سوخت، غذا و مایحتاج روزانه گرفته تا دارو را پوشش می‌دهد و این جزیره را با کمبود شدید و مزمن ذخایر مواجه می‌کند.
حتی در طول همه‌گیری کرونا، آمریکا همچنین دسترسی کوبا به مواد خام برای تولید واکسن را مسدود کرد.
از سال ۲۰۰۶، آمریکا تحریم‌هایی را علیه ونزوئلا اعمال و از ورود ونزوئلا به سیستم مالی این کشور جلوگیری کرد؛ در دوران دولت ترامپ، آمریکا تحریم‌های اقتصادی و مالی علیه ونزوئلا را گسترش داد، تمام دارایی‌های دولت ونزوئلا در آمریکا را مسدود کرد و تحریم‌هایی را علیه صنایع نفت، بانک، معدن و بیش از ۱۴۰ پرسنل دولتی این کشور اعمال کرد که این اقدام به اقتصاد ونزوئلا ضربه زد.
از سال ۲۰۰۶، دولت‌های متوالی آمریکا به طور مداوم تحریم‌ها را علیه کره شمالی تقویت کرده‌اند؛ از سال ۱۹۸۸، آمریکا سال‌هاست که کره شمالی را در فهرست «کشورهای حامی تروریسم» قرار داده است.
تحریم‌ها علیه ایران و کشورهای مختلف
آمریکا برای اولین بار در سال ۱۹۷۹ تحریم‌های اقتصادی را علیه ایران اعمال کرد، زمانی که دارایی‌های ایران در خارج از این کشور مسدود شد و در نهایت به یک تحریم کامل تجاری گسترش یافت.
در سال ۲۰۱۸، دولت ترامپ به طور یکجانبه از توافق هسته‌ای خارج شد.
همچنین از سال ۲۰۰۴ تاکنون نیز آمریکا ۱۷ دور تحریم‌های هدفمند را علیه بلاروس اعمال کرده است.
علاوه بر این آمریکا تحریم‌هایی را نیز علیه برخی کشورهای آفریقایی مانند سودان طی سال‌ها اعمال کرده است؛ سال‌ها تحریم‌های آمریکا منجر به یک بحران انسانی شدید در سودان شده است و تعداد زیادی از کودکان در سراسر این کشور به دلیل سوء تغذیه جان خود را از دست می‌دهند.
علاوه بر این، آمریکا تحریم‌هایی هدفمند را علیه افراد و سازمان‌ها در کشورهای آفریقایی مانند بروندی، آفریقای مرکزی، سومالی و زیمبابوه اعمال کرده است.
آمریکا با مطرح کردن ادعا‌هایی مانند دفاع از دموکراسی و حقوق بشر، تحریم‌هایی را علیه کشور‌هایی مانند چین و روسیه اعمال کرده است.
تحریک اعتراضات در دیگر کشور‌ها
فایننشال تایمز، می‌گوید که آژانس‌هایی مانند «بنیاد ملی دموکراسی» و «آژانس توسعه بینالمللی» آمریکا در تحریک اعتراضات داخلی در سایر کشور‌ها نقش اساسی داشته‌اند؛ بر اساس مقاله شبکه «دموکراسی باز انگلیس»، علت اصلی و فوری انقلاب رنگی، حفظ منافع آمریکا مانند توسعه استراتژیک و امنیت انرژی است.
