علیاکبر لبافی در پاسخ به این سؤال که حلقه مفقوده کار کجاست، گفت: «حلقه مفقوده عدماجماع دستگاهها و نهادها و عدمهمراهی و هماهنگی با هم برای تحقق مسائلی است که به رشد تولید منتهی میشود. شعار سال از سوی دستگاههای دولتی نباید در حد و اندازه تابلونویسی و سربرگ نامههای دولتی درج شود؛ بلکه لازم است تمام دستگاههای اجرایی با قوت تمام و هر آنچه در چنته دارند، وارد کارزار تحقق توسعه و جهش تولید شوند.»
وی در این باره مثالی زد و گفت: «برای نمونه حمایت از کسبوکارها یا شهرکهای صنعتی برای رشد تولید بسیار مهم است. اگر دولت از بنگاههای متوسط و بزرگ و حتی بنگاههای کوچک حمایت کند، عملاً با اشتغالزایی و افزایش تولید، کمک شایانی به رشد و رفاه اقتصادی میشود؛ اما دولتها بدونتوجه به عایدی و خروجی که حمایت از بنگاههای بزرگ و متوسط برای اقتصاد ایجاد میکنند، هزینههایی به آنها تحمیل میکنند که میل به کار و تولید در اقتصاد ایران را میگیرد.»
معاون اسبق وزارت تعاون و رفاه اجتماعی توضیح داد: «در سالهای گذشته دولت و حاکمیت مکلف بود آب، برق و گاز را تا جلوی واحد صنعتی ببرد و زیرساختهای مورد نیاز تولید را فراهم کند؛ اما امروز متأسفانه این کار صورت نمیگیرد و خود تولیدکننده و صاحب بنگاه تولیدی باید این هزینهها را پرداخت کند، یعنی بخشی از پولی که باید صرف سرمایهگذاری در خرید ماشینآلات و احداث خط تولید شود، صرف هزینه تأمین زیرساختها میشود.»
وی در ادامه تأکید کرد: «کمبود گاز در زمستان و کمبود برق در تابستان نیز منجر به تعطیلی یا کاهش شدید فعالیت شهرک صنعتی شده است. در چنین شرایطی نمیتوان انتظار داشت شعار سال محقق شود و تولید رشد کند؛ بنابراین نهتنها توسعهای اتفاق نمیافتد؛ بلکه نمیتوانیم از ظرفیتهای موجود سرمایهگذاری استفاده کنیم و خواسته یا ناخواسته شاهد کاهش ظرفیت تولید و غیرفعال بودن واحد اقتصادی و تولیدی هستیم.»
معاون اسبق وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی تصریح کرد: «علت اصلی عدم تحقق شعار سال این است که متأسفانه دستگاههای اجرایی آنچه میگویند متفاوت از عملکردشان است. دستگاههای اجرایی در بخش رشد و جهش تولید برنامهای ندارند یا پراکنده و به صورت جزیرهای کار میکنند، پس این حلقه مفقوده باید پر شود؛ یعنی همه دستگاهها باید از مرحله شعار به عمل برسند و شعارها را به برنامه اجرایی برای توسعه تولید تبدیل کنند تا موفق به اجرای برنامههای توسعهای تولید در کشور شویم.»