گویا ماجراجویی های شبه سیاستمدار بادکوبه ای هنوز به نقطه پایان نرسیده است و هر بار با ادعای تازه ای ایران را تهدید می کند. وی اخیراً گفته است«ما تلاش خود را برای محافظت از شیوه زندگی خود، بردار توسعه سکولار آذربایجان و آذربایجانی ها از جمله آذربایجانی های ساکن ایران انجام خواهیم داد. آنها بخشی از مردم ما هستند»
به گزارش بولتن نیوز ، علیف سرمست از پیروزی های کوچک یکسال پیش در قره باغ، دچار اشتباه محاسباتی شده است و رویاهای بزرگتری دارد که بیشتر شبیه مشتبه توهم اند. واقعیت این است که وقتی علیف ادعای پیوست قلمرویی دارد کمتر سیاستمدار یا اهل سیاستی است که سخنان او را جدی بگیرد. چونکه این ایده تجزیه برای ایران از هر جایی که منشاء گرفته و بر حسب هر معیاری به لقلقه لسانی علیف تبدیل شده بیشتر شبیه یک شوخی است که هیچ سیاستمدار عاقلی بدون در نظر داشتن محاسباتش در ابعاد مختلف تاریخی، سیاسی و حتی نظامی و … بدان وارد نمی شود و درباره آن اظهار نظر نمی کند.
اینکه علیف جنون وار در پی تکرار ادعایی بیهوده است و افسار پاره کرده نتیجه بد عملکردی یا بی عملکردی تهران نسبت به این زیاده گویی های این کوچک سیاستمدار بادکوبه ای است. وقتی ما در بولتن نیوز و برحسب نگاه وطن پرستانه مان از مدت ها پیش نسبت به این ادعاها واکنش نشان می دادیم و خواستار برخورد با این زیاده خواهی ها بودیم نگران وقوع این گونه اتفاقات در امروز بودیم.
حال به نظر می رسد زمان واکنش های رسمی و جدی رسیده و باید ترمز علیف را کشید؛ کشیدن ترمز علیف می تواند به انحاء مختلف صورت بگیرد تا بداند این همه مدارا و سکوت تهران تنها به دلیل مصحلت اندیشی و خویشتن داری بوده است وگرنه اگر پای عمل در میان باشد تهران اهل مدارا یا ادعا نیست. باکو باید بداند که آنچه در میدان عمل رخ می دهد دیگر ادعاهای رسانه ای علیف در اتاق کوچک رسانه ای او در پشت دوربین ها و در قاب تلویزیون ها نیست. در واقع پاسخ در خور تهران ولو اینکه نظامی هم نباشد به علیف خواهد فهماند که استمرار در زیاده گویی عواقب بدتری برای او به دنبال خواهد داشت و آن را در حدود توهماتش گرفتار خواهد کرد.
در حقیقت اینکه علیف با این گونه ادعاها توهمی اش عزم مچ اندازی با ایران را کرده است قماریست که بازنده آن خود اوست؛ این موضوعی ست که تهران باید با عتاب و خطاب به علیف ناقص العقل گوشزد کند که اگر دست از پا خطا کن و به این رفتار جاهلانه اش ادامه دهد دودش به چشم خودش خواهد رفت و آتشی که او بر افروخته است دامن ناپاکش را خواهد گرفت.
کوتاه سخن اینکه تهران باید مصحلت اندیشی ها را کنار بگذارد و با زبان دیگری با این لی لی پوت سیاستمدار بادکودبه ای سخن بگوید و او را سرجایش بنشاند؛ چونکه کوتاه آمدن در برابر توهمات علیف موجب ادامه دار شدن رویه ای خواهد شد که علیف سرگرم آن است و در آینده هزینه های بیشتری خواهد داشت.
