شرط دوم را که چندبار امتحان کردیم ولی نتیجه ای نداد. در دهه 80 در دولت آقای خاتمی به درخواست اروپایی ها تمام صنعت هسته ای، حتی بخشی از تحقیقات علمی در این حوزه را متوقف کردیم. به امید آنکه به توافق نهایی دست یابیم. اما هیچ چیز عایدمان نشد. در دولت آقای روحانی نیز عملا صنعت هسته ای را به تعطیلی کشاندیم و دستمان در پوست گردو ماند و به گفته خودشان از برجام «هیچ» نصیب ایران شد. بحث ما در اینجا شرط دوم نیست. بلکه شرط اول است. آیا انرژی هسته ای به دردمان میخورد؟ چقدر این صنعت برایمان ضروری است؟
شاید تا به حال چیزی به نام مثلث حیات به گوشتان خورده باشد. مثلث حیات یک موضوع من درآوردی نیست بلکه حدود 12 سال و از سال 2011 به بحث اصلی اندیشمندان توسعه غربی در تمام دنیا بدل شده است. این مثلث حیات 3 ضلع مهم دارد. آب، غذا و انرژی؛ به گزارش سازمان ملل، با توجه به رشد روز افزون جمعیت در جهان، افزایش شهرنشینی در مناطق مختلف، حرکت تمامی کشورها در مسیر توسعه و صنعتی شدن، در آینده ای بسیار نزدیک در 3 منبع حیاتی و محدود آب، غذا و انرژی، بحران جهانی خواهیم داشت.
به گفته متخصصان این حوزه، هر سه مورد حیاتی بوده و نیاز به مدیریت دارد. اما باید توجه کرد که غذا و انرژی، تولیدِ دست انسان بوده و هم در مصرف و هم در نوع غذا و انرژی، می تواند اعمال مدیریت کند. اما تولید آب به دست انسان نیست و آب پیش نیاز تولید غذا و انرژی میباشد. در این بین غذا نیز پرمصرفترین صنعت در حوزه انرژی است. بنابراین اندیشمندان توسعه پیشنهاد میکنند که دولت ها باید در گام اول در خصوص انرژی اعمال مدیریت کنند به گونه ای که با صرف کمترین مقدار ممکن منابع به ویژه آب، بیشترین بازدهی را داشته باشد.
در کنار همه این موارد، بحرانهای جهانی در نفت و گاز را هم باید در نظر بگیریم. در حال حاضر کشور آلمان که از صنعتی ترین کشورهای جهان بوده، در تامین گازش دچار مشکل شده است. چرا راه دور برویم، در کشور خودمان در تامین برق دچار چالش هستیم و سال به سال مصرف برق نیز افزایش مییابد.
یکی از بهترین راهکارها در حوزه انرژی، حرکت به سمت انرژی هسته ای است. انرژی هسته ای علاوه بر اینکه در تولید کم هزینه بوده، در بهره وری نیز جایگاه مناسبی دارد و از نظر آلایندگی نیز بهینه است. سوخت های فسیلی اولا مصرف آب بسیار بالایی دارند، ثانیا بهره وری شان پایین است، ثالثا آلایندگی فراوانی دارد و مهم تر اینکه همه ما لمس می کنیم که نفت و گاز تامین کننده برق کشور هم نیستند چه رسد به سایر انواع انرژی.
حرکت به سمت انرژی های جایگزین سوختهای فسیلی که مهم ترین آنها انرژی هستهای است، نه توصیه ما بلکه توصیه جهانی است. کشور آمریکا از منابع سرشار نفت وگاز بهره می برد اما سال هاست که در حوزه انرژی به صنعت هسته ای روی آورده است. اگر نفت و گاز کفاف تولید انرژی را میداد، بجز کاربردهای تسلیحاتی، چرا آمریکا و برخی از متحدانش در حوزه انرژی به سراغ منابع هسته ای رفته اند؟
البته این را باید بدانیم که کشورهایی که در حال حاضر از چرخه سوخت هسته ای استفاده می کنند، قصد دارند مانع هسته ای شدن سایر کشورها-نه فقط ایران- بشوند. تا در بحران های انرژی جهانی، تنها دارندگان و تنها فروشندگان سوخت های هسته ای به سایر کشورها، خودشان باشند و عملا نبض حیات کشورهای جهان در دست کشورهایی قرار خواهد گرفت که از چرخه سوخت هسته ای برخورداند.
کسانی که میگویند انرژی هسته ای به هیچ درد ایران نمی خورد، ما را یاد کسانی می اندازند که وقتی در ایران نفت کشف شد، گفتند یک پولی به فرنگی ها بدهید تا ما را از شر این ماده سیاهِ بدبو، نجات دهند!
