اگر داستان شرکت های بزرگ دنیا را مطالعه کنیم، به جز پشتکار، نوآوری، خلاقیت، ریسک پذیری و شجاعت بنیانگذاران و مدیران این صنایع، شاهد دو مساله خیلی مهم که در پیشرفت آن ها نقشی اساسی بازی کرده اند، خواهیم بود.

اگر داستان شرکت های بزرگ دنیا را مطالعه کنیم، به جز پشتکار، نوآوری، خلاقیت، ریسک پذیری و شجاعت بنیانگذاران و مدیران این صنایع، شاهد دو مساله خیلی مهم که در پیشرفت آن ها نقشی اساسی بازی کرده اند، خواهیم بود. حمایت دولت ها از تولیدکنندگان داخلی و قائل شدن امتیازاتی خاص برای شرکت هایی که روند صعودی کیفی و کمی دارند و همچنین پشتیبانی مردم از محصولات داخلی در برابر رقبای خارجی. این روند منحصر به یک کشور نمی شود و در غالب کشورهای پیشرفته و صاحب صنعت و تکنولوژی اثرات چنین سیاست هایی قابل مشاهده است.

اما این فرآیند که منجر به شکل گیری هولدینگ ها وشرکت های بزرگ جهانی شده، محصول یک سال و دو سال کار نیست و مدت ها زمان برده است تا این نتیجه حاصل شود. زمانی که در کشور ما به جهت سیاست گذاری های غلط برای بسیای از برندهای قدیمی ایرانی که دوره ای نه تنها بازار داخل بلکه منطقه را نیز پوشش می دادند، از دست رفت و امروز آن صنایع قدیمی یا به تاریخ پیوسته اند و یا جز شبحی از آنها باقی نمانده است.

سیاست گذاری های غلطی که علی الخصوص از دهه هفتاد و با باز کردن درهای ورودی کشور به روی کالاهای خارجی و واردات بی رویه رقبای محصولات ایرانی آغاز شد و اگر تحریم های اخیر نبود، همچنان مجالی برای خودنمایی محصولات ایرانی به وجود نمی آمد. اگر افرادی که در دهه هفتاد تصمیم گرفتند جامعه را به سمت مصرف گرایی هدایت کنند و به همین دلیل اجازه واردات برندهای معروف خارجی را صادر کردند، حتی به زعم خود قصد داشتند که یک ژاپن اسلامی به وجود بیاورند، در حداقلی ترین حالت می بایست به جای واردات، صنایع داخلی را تقویت و حمایت می کردند و امتیازاتی بر مبنای رشد تکنولوژیکی و به روز شدن محصولاتشان برای شرکت ها قائل می شدند.

اتفاقی که متاسفانه رخ نداد تا امروز شاهد تعطیلی و یا به قهقرا کشیده شدن برندهایی مانند ارج، آزمایش، نساجی مازندران، تولی پرس، کفش های ملی و بلا، صنام، پارس الکتریک، شهاب و بسیاری دیگر باشیم. البته باید به این مساله هم اشاره کرد که پس از انقلاب اسلامی و به مالکیت دولت درآمدن اکثر صنایع داخلی؛ مدیران جدید به واسطه اینکه همچون شغل کارمندی به قضیه نگاه می کردند و دغدغه ای جهت رشد این شرکت ها نداشتند، تلاشی هم برای رسیدگی و ارتقای خطوط تولید و کیفیت محصولات نکردند و همین مساله باعث شد که میان کالاهای ایرانی و محصولات وارداتی در دهه هفتاد، تفاوت های بسیاری وجود داشته باشد.

اما امروز که هم به واسطه تحریم ها و هم به علت حمایت مستقیم رهبر معظم انقلاب و دولت از تولید داخل، شرکت های مختلف ایرانی در حال توسعه کمی و کیفی محصولات خود هستند، بهترین موقعیت است تا علاوه بر حمایت از تولید ایرانی از سوی دولت و نهادهای دیگر، قوانین و آیین نامه هایی تدوین شوند که بر مبنای شاخص هایی، امتیازاتی ویژه در حمایت از صنایع فعال و با کیفیت معین گردد. خود مردم ایران نیز در کنار حمایت های دولتی، باید همانند مردم کشورهای صاحب تکنولوژی به سمت حمایت از کالاهای بومی بروند تا به رشد صنایع داخلی با کیفیت کمک کنند.